Σύμφωνα με την ΕΚΟ, δεν υπάρχει… ρουθούνι Έλληνα στην Κύπρο!!!
H προϊστορία της κάλπικης «κυπριοσύνης» και η Εθνική Κυπριακή Ομοσπονδία στο Λονδίνο - Ronald Storrs: «Η Ελληνικότητα των Κυπρίων είναι αδιαμφισβήτητος»
Αφορμή για το άρθρο μου αυτό έδωσε η, με αχρείαστα πολιτικά κριτήρια, ανακοίνωση της Εθνικής Κυπριακής Ομοσπονδίας Ηνωμένου Βασιλείου, όπως αυτή αναρτήθηκε στις 26 Φεβρουαρίου 2021 στην ιστοσελίδα της στο Λονδίνο. Η ΕΚΟ καλούσε τους ομογενείς στο ΗΒ, στην Απογραφή στο ΗΒ τής 21.3.2021 να γράφουν για την εθνότητα ότι είναι «Κύπριοι», δηλαδή όχι Έλληνες. Προτρέποντάς τους μάλιστα να ενθαρρύνουν και άλλους, όπως οικογένεια και φίλους, να κάνουν το ίδιο.
Σημειώνω ότι του άρθρου αυτού προηγήθηκε η πρώτη μου παρέμβαση, επικρίνοντας την ανακοίνωση της ΕΚΟ. «Παραβιάζει τα δικαιώματα του πολίτη η ανακοίνωση της Εθνικής Ομοσπονδίας Βρετανίας για την απογραφή» που αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα της «Σημερινής» 2.3.2021 και δημοσιεύθηκε στην ομογενειακή «Ελευθερία» στις 4.3.2021.
Αυτή η προτροπή, εκτός του ότι ήταν αχρείαστη και άδικη, περιέπλεξε την Απογραφή -που δεν έχει τίποτα να κάνει με το πολιτικό θέμα της Κύπρου- με πολιτικά κριτήρια, παραβιάζει και τις ελευθερίες του ατόμου, τα ανθρώπινα δικαιώματα και περιφρονεί και τα συμπεράσματα του Law Society (Βρετανικός Δικηγορικός Σύλλογος), που τονίζει επιγραμματικά: «Σεβασμός στις προτιμήσεις του λαού και να επιτρέπονται επιλογές αυτοχαρακτηρισμού όταν τίθενται ερωτήσεις για σκοπούς έρευνας», «Respect people’s preferences and allow options to self-describe when asking survey questions».
Αποσπάσματα για τη δημιουργία της κάλπικης «κυπριοσύνης», έκθεση Σεπτεμβρίου 1954.
Η κάλπικη «κυπριοσύνη» και η προϊστορία της
Με αφορμή, λοιπόν, τη σοβαρή παρασπονδία της Εθνικής (;;;) Ομοσπονδίας Κυπρίων, ΕΚΟ, παραθέτω την προϊστορία αυτής της κάλπικης και σκόπιμης βρετανικής εφεύρεσης της ψευτο-κυπριοσύνης. Που στόχο είχε και έχει την απομάκρυνση των Ελλήνων της Κύπρου από την Ελλάδα και αποκοπή του «ομφάλιου λώρου».
1954
«Η πραγματική μας πολιτιστική κληρονομιά και η εθνική μας φυσιογνωμία είναι η γλώσσας μας», έγραψε τον Μάιο του 1993 στη «Σημερινή» ο εντιμότατος και σεμνότατος μ. Αντώνης Ζ. Κουδουνάρης. Ακριβώς αυτήν την πραγματική μας φυσιογνωμία την γνώριζαν οι Βρετανοί αποικιοκράτες, την φοβούνταν και την έβλεπαν διαχρονικά ως καθημερινό εφιάλτη από τότε που πάτησαν το πόδι τους στο νησί το 1878. Αναφορές για την ανάγκη «κυπριακής συνείδησης» ως αντίδοτο στην Ένωση έγιναν και προηγούμενα χρόνια. Όμως ήταν τη δεκαετία του 1950, μετά το Ενωτικό Δημοψήφισμα της 15ης Ιανουαρίου 1950 και λίγους μήνες πριν από την έναρξη του Απελευθερωτικού Αγώνα της ΕΟΚΑ 1955-59 για Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, που δραστηριοποιήθηκαν έντονα για την καταπολέμησή της, και τελικά όπως σε όλα (κακή ώρα με την ΔΔΟ) βρήκαν εκ των ένδον υποστηρικτές και νεροκουβαλητές…
Όλες οι κυβερνητικές υπηρεσίες και Μέσα Ενημέρωσης στην Κύπρο είχαν τεθεί υπό τον έλεγχο του Αποικιακού Γραφείου Πληροφοριών και άνθρωποι που γνώριζαν την ελληνική γλώσσα είχαν μετατεθεί στην Κύπρο. Όπως π.χ. ο C. Mackenzie από το Υπουργείο Εξωτερικών…
Μεταξύ 22 και 25 Σεπτεμβρίου 1954 ο Επικεφαλής του Τμήματος Πληροφοριών του Γραφείου Αποικιών στο Λονδίνο επισκέφθηκε την Κύπρο και ετοίμασε μια μακροσκελή έκθεση. Εν τω μεταξύ, την 1η Σεπτεμβρίου 1954 ανέλαβε καθήκοντα και συγκεκριμένα τέθηκε επικεφαλής των Υπηρεσιών Πληροφόρησης στην Κύπρο (σημερινό ΓΤΠ) ο Βρετανός πράκτορας Laurence Durrell, ο οποίος βρισκόταν στην Κύπρο. Ο συγγραφέας του βιβλίου «Τα πικρολέμονα». Παραμένει η καλύτερη κάλυψη των πρακτόρων της Intelligence Service η γνώση της γλώσσας των ιθαγενών – ειδικά στον Ελληνισμό εκλαμβάνονται με μεγάλη ελαφρότητα ως «φιλέλληνες» ή ως «φιλοκύπριοι»! Με κάποιες εξαιρέσεις.
Η έκθεση, εκτός των άλλων σημαντικών αναφορών, εισηγήθηκε την ανάγκη «ενθάρρυνσης και προώθησης μιας συγκεκριμένης κυπριακής ταυτότητας».
Έγραψαν σχετικά:
«Αυτό θα είναι, βέβαια, ένα βραχυπρόθεσμο σχέδιο και θα χρειαστεί να το χειριστούμε με διακριτικότητα, εφόσον οι Κύπριοι οπωσδήποτε θα απομακρύνονται από οποιαδήποτε εισήγηση που να λέγει πως η Κυβέρνηση τούς επιβάλλει μιαν πλασματική και καθόλου ελληνική ταυτότητα. Ελπίζουμε, αν το επιτρέψουν οι περιστάσεις, να προωθήσουμε τη δημιουργία ενός Συμβουλίου Καλών Τεχνών… Σ’ αυτόν τον τομέα το Βρετανικό Συμβούλιο θα μπορέσει να παίξει έναν σημαντικό ρόλο.
»Ένας σίγουρος τρόπος να εκνευρίσεις ένα Ελληνοκύπριο, ανεξάρτητα από το πόσο φιλο-Βρετανός και εναντίον της Ενώσεως μπορεί να είναι, είναι να του αρνηθείς τη ‘‘Ελληνικότητά του’’»…
Ο πράκτορας Lawrence Durrell συνεργαζόταν στενά με τον πράκτορα της Intelligence Service, Γραμματέα στο κυβερνείο, J. Reddaway και ήταν ο Durrell που είχε μεταβεί το 1956 στην Αθήνα για να μεταφέρει το ανθελληνικό υλικό που είχε παραγγείλει ο Reddaway για να χρησιμοποιηθεί ως προπαγάνδα εναντίον της Ενώσεως.
«Η Κύπρος δεν ήταν τίποτα άλλο από ΕΛΛΗΝΙΚΗ από την αρχή της ιΙστορίας»
Στις 14 Σεπτεμβρίου 1956, τρεις μήνες πριν από τη διαβόητη δήλωση/υπόσχεση του Υπουργού Αποικιών Lennox-Boyd κατόπιν συνεννοήσεως με την τουρκική κυβέρνηση, προς το 18% των Τούρκων της Κύπρου για ξεχωριστή αυτοδιάθεση και διχοτόμηση σε τελική λύση, στη Βουλή των Κοινοτήτων έλαβεν χώραν μια πολύ σημαντική συζήτηση. Στην οποία μίλησε και ο Philip Noel-Baker (πατέρας του Francis Noel-Baker), με ένα κατηγορητήριο για τη βρετανική στάση έναντι της Κύπρου και του Ελληνισμού.
Σημειώνεται ότι οι Συντηρητικοί (1956), προσπαθώντας να προωθήσουν την ανθελληνική τους γραμμή και να δικαιολογήσουν τα σχέδιά των υπέρ των Τούρκων, είχαν κυκλοφορήσει τις μέρες εκείνες φυλλάδιο, επικαλούμενοι ότι η Κύπρος δεν υπήρξε ποτέ ελληνική!
Είπε, μεταξύ άλλων, ο Philip Noel-Baker:
«Δεν υπήρξε η Κύπρος ποτέ ελληνική; Το διάβασα τις προάλλες σε ένα φυλλάδιο των Τόρηδων (που διένειμαν σε σπίτια). Δεν υπήρξε η Κύπρος ποτέ ελληνική; Η Κύπρος δεν υπήρξε τίποτα άλλο από ελληνική από την αρχή που ξεκίνησε να γράφεται η Ιστορία. Είχε πολλούς κατακτητές, όπως είχε και η Βρετανία. Οι Γάλλοι ήσαν στην Κύπρο πριν τους Τούρκους, και περισσότερο. Όμως οι ελληνικές της παραδόσεις και κουλτούρα δεν υποτάχτηκαν ποτέ. Δεν υπήρξε ποτέ μέρος της Βασιλείας της σημερινής Ελλάδας, όχι. Ούτε όμως τα νησιά του Ιονίου. Ούτε η Κρήτη, ή η Μυτιλήνη, ούτε τα Δωδεκάνησα, μέχρι που δόθηκαν στην Ελλάδα από τη Βρετανία (ή από μία από τις άλλες Δυνάμεις).
Σίγουρα μπορούμε να πάρουμε τα λόγια του Ronald Storrs, του κυβερνήτη (στην αποικία Κύπρο), την κατοικία του οποίου έκαψαν στις ταραχές το 1931. Είπε ο Storrs: «Η Ελληνικότητα των Κυπρίων είναι αδιαμφισβήτητος. Ουδείς λογικός άνθρωπος θα αρνηθεί ότι οι Κύπριοι μιλούν ελληνικά, σκέπτονται ελληνικά, αισθάνονται ελληνικά… Ξεχάσαμε ότι το 1941 Έλληνες σκοτώθηκαν στους δρόμους της Αθήνας από τους Γερμανούς γιατί αρνήθηκαν να αφήσουν Βρετανούς αιχμαλώτους πολέμου να ταπεινωθούν καθαρίζοντας δρόμους, θυσιάστηκαν ελληνικές ψυχές για να σωθούν οι δικοί μας από την ντροπή… Στη Μακεδονία το 1941 υπήρξαν τρεις Θερμοπύλες. Με το κλείσιμο του δρόμου προς τη Θεσσαλονίκη, και ένας προς δέκα, δίχως εκσυγχρονισμένα όπλα, 500 Έλληνες κράτησαν το φρούριο στο Περιχώρι μέχρι που δεν έμεινε ένας ζωντανός. Και άλλες δύο ομάδες έκαναν το ίδιο…».
Από το Αρχείο της Βρετανικής Βουλής των Κοινοτήτων.
https://api.parliament.uk/historic-hansard/commons/1956/sep/14/cyprus
Σύνταγμα Κυπριακής Δημοκρατίας
Ακόμα και το Σύνταγμα της ΚΔ με όλες τις ελλείψεις του αναγνωρίζει Έλληνες και Τούρκους στην Κύπρο και όχι «Κύπριους».
Είμαι Ελληνίδα, μιλώ ελληνικά, έχω ελληνικό όνομα, έχω ήδη συμπληρώσει προ ημερών την αίτηση μου για την Απογραφή και έγραψα Greek ως την καταγωγή μου. Είμαι από την Κύπρο, υπερήφανη για τον τόπο μου και δεν θα τον αρνηθώ ποτέ.
Είμαστε άνω των 300.000 Ελλήνων της Κύπρου στο Ηνωμένο Βασίλειο. Έχουμε βρετανική υπηκοότητα και πολλοί διπλή υπηκοότητα, αλλά η καταγωγή μας είναι ελληνική. Καταγόμαστε από τη νήσο Κύπρο, στην οποία ο Ελληνισμός υπήρξε για χιλιάδες χρόνια. Και προς τιμήν του Υπουργείου Άμυνας του ΗΒ, αντίθετα με τη φιλοτουρκική πολιτική του Φόρεϊν Όφις, η κατάθεση για την ελληνικότητα της Κύπρου υπήρξε αναρτημένη στην ιστοσελίδα του Υπουργείου Άμυνας του Ηνωμένου Βασιλείου για χρόνια μέχρι τα μέσα του 2000, όταν και διασώθηκε μεταφερόμενη στο Βρετανικό Εθνικό Αρχείο.
Αν ρωτηθεί π.χ. ο Πρόεδρος της ΚΔ ή ο Υπ. Εξωτερικών για την καταγωγή τους δεν θα πουν ότι είναι ελληνική; Πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας αλλά με καταγωγή ελληνική.
Με την «κυπριοσυνάτη λογική» της Εθνικής (;;;) Κυπριακής Ομοσπονδίας (καιρός να αλλάξει όνομα αυτή η οργάνωση), αν όλοι… συμμορφωθούν με την προτροπή της, το αποτέλεσμα θα είναι να μην καταγραφεί ρουθούνι Έλληνα (από την Κύπρο) στο ΗΒ! Ενώ θα υπάρχουν (με την Απογραφή) χιλιάδες Τούρκοι της Κύπρου…
H ΕΚΟ χρηματοδοτείται διαχρονικά από την τσέπη του Κύπριου φορολογούμενου…
*Ερευνήτρια/δημοσιογράφος
Cyprus History
Few countries can trace the course of their history over 10.000 years, but in approximately 8.000 BC the island of Cyprus was already inhabited and going through its Neolithic Age. Of all the momentous events that were to sweep the country through the next few thousand years, one of the most crucial was the discovery of copper - or Kuprum in Latin - the mineral which took its name from “Kypros”, the Greek name of Cyprus, and generated untold wealth.
The island’s strategic position, its copper deposits and its timber attracted the first Greeks who came to the island over 3.000 years ago at the end of the Trojan wars. They settled down, bringing in with them and establishing the Greek identity.
Over the centuries Cyprus came under the sway of various rulers including the Egyptians. Assyrians, Persians, the successors to Alexander the Great and the Romans, before Cyprus became part of the Byzantine Empire. Later came the Crusaders, the Frankish Lusignans and Venetians, Ottomans and British.
Cyprus gained its independence in 1960, for the first time in 3.500 years, but the Greek identity of language and culture has been retained.
**Κεντρική φωτογραφία: Ο Philip Noel-Baker ήταν υπέρ του αφοπλισμού, τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ το 1959 και διετέλεσε διαχρονικά βουλευτής και υπουργός. Πέθανε το 1982. Το 1922 εργάστηκε μαζί με τον Καθηγητή Fridjof Nansen, Επίτροπο της Κοινωνίας των Εθνών για τους Πρόσφυγες, όταν ο τελευταίος διαπραγματεύθηκε την ανταλλαγή πληθυσμών το 1922 και τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ για την Ειρήνη.
