Η τουρκική αλαζονεία: αφετηρία για σαφή αντικατοχική διεκδίκηση

Πριν και κατά τη «Σύνοδο» της Γένεσης η Τουρκία και το ψευδοκράτους προέταξαν και επιδίωξαν να παρουσιάσουν ως «νέα ιδέα» τη λύση «δύο κρατών». Μια προαναγγελία σαφώς αντίθετη στο διεθνές δίκαιο, το δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και σε σχέση με τα ψηφίσματα του ΟΗΕ. Κάποιοι θεώρησαν ότι δοκίμαζε τις αντοχές μας για αντίδραση, ενώ κάποιοι άλλοι ήλπιζαν σε αλλαγή πλεύσης στη διάρκεια της συνόδου ανάλογα του εάν και πάλι θα επιδείκνυε η πλευρά μας, νέα πρόσθετη υποχωρητικότητα. Το βέβαιο είναι ότι πέτυχε για μια ακόμη φορά στο να συνεχιστεί το εσωτερικό αλληλοφάγωμα ως μικροκομματική πολιτική, περί το τι επιδιώκει η Τουρκία.

Όμως τόσο η προαγγελία αλλά και πολύ περισσότερο η κατάθεση της θέσης αυτής στη Σύνοδο της Γενεύης καταδεικνύει πέρα από τη γνωστή στην πράξη επεκτατική πολιτική της Τουρκίας, την αλαζονεία της έναντι γενικά της διεθνούς κοινής γνώμης.

Αλαζονεία που μεγιστοποιείται με το παράπλευρο προκλητικό γεγονός ότι ο κ. Τατάρ και άλλοι της τουρκοκυπριακής ψευδο-διοίκησης έχουν κυπριακά διαβατήρια και είναι έτσι μαζί με δεκάδες χιλιάδες άλλων Τουρκοκυπρίων, Ευρωπαίοι πολίτες παρά την αντιφατική άποψη της Τουρκίας ότι δεν υπάρχει η Κυπριακή Δημοκρατία ως χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης (είναι δήθεν εκλιπούσα).

Το ζητούμενο, λοιπόν, πρέπει να είναι για την Κυπριακή Δημοκρατία η ανάδειξη της αλαζονείας αυτής. Να καταστεί αφετηρία, για να υπενθυμίσουμε αυτό που ξέχασε η διεθνής κοινή γνώμη, γιατί εμείς το αποσιωπήσαμε για 46 χρόνια: ότι στην Κύπρο με αφορμή το προδοτικό πραξικόπημα της Χούντας, η Τουρκία δεν λειτούργησε ως Εγγυήτρια, αλλά ως Κράτος που επιδιώκει επεκτατική προέκτασή της σε βάρος της δήθεν «Εκλιπούσης» Κυπριακής Δημοκρατίας, ως είναι η απαράδεκτη μόνιμη επωδός κάθε ισχυρισμού της Τουρκίας.

Εμείς οφείλουμε να υποδείξουμε ότι τα «δύο κράτη» που προκλητικά αναζητεί η Τουρκία και ο κος Τατάρ, τώρα, είναι ο από τη δεκαετία του 1950 καθορισθείς στόχος της. Τώρα όμως εμφανίζεται, σαφώς, ως κάθετη σύγκρουση με τη διεθνή κοινή γνώμη. Μάλιστα, σε μια περίοδο κατά την οποία ΗΠΑ αλλά και Ευρωπαϊκή Ένωση, παρά τα πολλαπλά συμφέροντα που τους συνδέουν με την Τουρκία, έχουν πλέον αντιληφθεί τι σημαίνει στην πραγματικότητα η επεκτατική πολιτική αλλά και η οικονομία της Τουρκίας κατά το οικογενειακό περιβάλλον του Προέδρου Ερντογάν. Έχουν αντιληφθεί ότι πλήττεται και το δικό τους κύρος, με το να αδιαφορούν για την τουρκική βουλιμία κατά των γειτόνων τους αλλά και την καταπάτηση εσωτερικά των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Για να αξιοποιηθεί από πλευράς της Κυπριακής Δημοκρατίας, αυτή η προκλητική και αντιφατική αλαζονεία της Τουρκίας, θα πρέπει να υπάρξουν δύο δύσκολες μεν, απαραίτητες όμως διαπιστώσεις / παραδοχές: (α) η για 47 χρόνια τακτική της ανοχής και του κατευνασμού έναντι της Τουρκίας, με τις τότες δικές μας υποχωρήσεις, αποτελεί τον κύριο λόγο της τόσης αλαζονείας της Τουρκίας και (β) η πολιτική εξουσία μας αφού παραδεχτεί και απολογηθεί στον λαό για τη διαχρονική αποτυχία της να κατανοήσει και να αντιδράσει ορθά στον τουρκικό επεκτατισμό (μάλιστα παρά το μήνυμα του ΟΧΙ από το 2004 και της ένταξης μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση), οφείλει να στραφεί τώρα προς τον κυρίαρχο λαό, που μίλησε ήδη δεσμευτικά όταν παρουσιάστηκε το Σχέδιο λύσης Ανάν, και να τον ακούσει. Τώρα. Έγκαιρα. Να τον αξιοποιήσει σε έναν αγώνα δίκαιης διεκδίκησης. Μάλιστα, ο ίδιος ο κυρίαρχος λαός δεν πρέπει να απαιτήσει μόνο να ακουστεί, αλλά κύρια ο ίδιος θα πρέπει δυναμικά να καταστεί ο μπροστάρης ενός συνεχούς ξεσηκωμού, που να αποκαλύπτει και να καταδικάζει την αλαζονεία και τα σχέδια της Τουρκίας και να απαιτεί λύση δικαία κατά το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Άλλωστε, η παράνομη στρατιωτική εισβολή, η κατοχή, η διαίρεση, ο εκτοπισμός και ο εποικισμός είναι, όπως κρίθηκε και κατά την 4η Διακρατική Προσφυγή της Κυπριακής Δημοκρατίας κατά της Τουρκίας, σαφέστατη παραβίαση του διεθνούς δικαίου.

Η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση κατέδειξε και καταδείχνει ευαισθησία στη λαϊκή αντίδραση κατά της κρατικής παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ακόμη και για ό,τι αφορά ΜΗ ευρωπαϊκή χώρα. Συνεπώς πρέπει να καταδείξουμε υψηλό φρόνημα πατριωτισμού για να δηλωθεί η αποτυχία της πολιτικής μας για 47 έτη. Ας εκπέμψουν πολιτική ηγεσία και λαός ομόθυμα, ένα κοινό μήνυμα καταδίκης της Τουρκίας για την αξίωσή της, για δύο Κράτη. Ας αφήσουν τον κυρίαρχο λαό να διατυπώσει από τώρα και ξεκάθαρα τη διαφωνία του. Το πρόβλημα που ο λαός (Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι) αντιμετωπίζει είναι η στρατιωτική παρουσία και η επεκτεινόμενη επικυριαρχία της Τουρκίας. Ούτε η ανακήρυξη του ψευδοκράτους για 38 έτη, ούτε η αναφορά για «εκλιπούσα» Κυπριακή Δημοκρατία νομιμοποιούν την παράνομη στρατιωτική εισβολή, κατοχή και εποικισμό. Δεν μπορεί να αποτελεί δικαιολογία για ανοχή εν πολλοίς της τουρκικής στάσης, από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο λαός ως κυρίαρχος δεν παραχωρεί κανένα δικαίωμα στην Τουρκία. Ας το έχουν υπόψη οι αρχηγοί κρατών, πρόσθετα δεν δέχεται «ο τετραγωνισμός του κύκλου» να είναι κάτι άλλο από την πλήρη εφαρμογή επιτέλους του κοινοτικού κεκτημένου σ’ ολόκληρη την επικράτεια της χώρας μας, που είναι και έδαφος της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν ανέχεται την αλαζονεία της στρατιωτικά πανίσχυρης Τουρκίας, ή της διαφαινόμενης αδιαφορίας για εμφάνιση μιας πραγματικής και επιβεβλημένης αλληλεγγύης από τους εταίρους μας. Ως πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δικαιούμαστε να διεκδικούμε το αναφαίρετο δικαίωμα ελευθερίας ως μια δικαία αντικατοχική επιδίωξη που μόνο εμείς μπορούμε πρώτοι να απαιτήσουμε. Κύρια όμως με τη δύναμη του ίδιου του ξεσηκωμένου λαού, αποκτά και η πολιτική ηγεσία, δυνατότητα διπλωματικών κινήσεων για να βρεθεί μια λύση δικαία και διεπόμενη από αρχές διεθνούς και ευρωπαϊκού δικαίου.

Η ευθύνη σας, Πρόεδρε και αρχηγοί των κομμάτων για ομοθυμία και κοινή δράση στην πραγματική βάση του προβλήματος, για εφαρμογή του διεθνούς και ευρωπαϊκού δικαίου, πρέπει να υπάρξει, για να αποκαλύψει πλήρως τις αυθαίρετες επιθυμίες της Τουρκίας. Άλλωστε είναι και κύριο καθήκον επιβεβαίωσης της κυριαρχικής ύπαρξης του κράτους μας. Καθήκον που είναι συνταγματική απαίτηση για διάσωση του Κράτους της Κυπριακής Δημοκρατίας.

*Δικηγόρος