Η ελπίδα του Θουκυδίδη…
Σήμερα είναι η γιορτή της δημοκρατίας. Οι Κύπριοι προσέρχονται στις κάλπες για να εκλέξουν τους νέους τους εκπροσώπους στο Κοινοβούλιο, με την ελπίδα ότι θα γυρίσουμε σελίδα και ότι θα παταχθεί το ρουσφέτι και η διαφθορά. Ότι θα βελτιωθεί η δημοκρατία μας.
Η ελπίδα, όπως λέμε, πεθαίνει τελευταία. Εκτός και αν την εκτελέσουμε μόνοι μας. Εάν, δηλαδή, αποφασίσουμε ότι ως λαός θα αυτοκτονήσουμε. Και για να μη φτάσουμε σε αυτό το τραγικό σημείο, θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι οι Τούρκοι δεν καταλαβαίνουν από εξευμενισμούς. Τους αντιλαμβάνονται ως αδυναμία. Όπως αποκωδικοποίησαν και την Πενταμερή. Ως άλλη μια αδυναμία των Αθηνών και της Λευκωσίας, η οποία συνοδεύεται με νέες προκλήσεις από το Αιγαίο μέχρι την Κύπρο.
Ενώ μας έλεγαν ότι μετά την Πενταμερή η κατάσταση θα ήταν καλύτερη, μάλλον γίνεται χειρότερη. Οι Τούρκοι, με την άσκηση «Θαλασσόλυκος», στέλνουν σαφέστατα μηνύματα. Ότι δεν θα υποχωρήσουν. Ότι θέλουν να κυριαρχήσουν. Και ότι δεν υπολογίζουν κανέναν. Ότι δεν θέλουν μόνο την Κύπρο, αλλά ολόκληρο το μέτωπο από τη Θράκη μέχρι την Ανατολική Μεσόγειο. Ότι είναι η νέα Oθωμανική Αυτοκρατορία.
Άλλωστε, ο Ερντογάν τις προάλλες ήταν σαφέστατος. Μας το είπε ξεκάθαρα ότι δεν πρόκειται να αποχωρήσει ο τουρκικός στρατός από την Κύπρο. Γνωρίζει καλά ότι, εάν συναινέσει σε μια τέτοια λύση, οι πολιτικοί του αντίπαλοι, δηλαδή οι Κεμαλιστές, στους οποίους πολλοί αφελείς ημέτεροι άρχισαν να επενδύουν, θα τον κρεμάσουν στην Πλατεία Ταξίμ. Στο κέντρο της Κωνσταντινούπολης. Για εσχάτη προδοσία.
Επί σειράν ετών τον κατηγορούσαν ότι παρέδιδε την Κύπρο και τα νησιά του Αιγαίου στους «γκιαούρηδες». Και επειδή ο Σουλτάνος θέλει να μείνει στον θρόνο του, έχει ξεπεράσει ακόμη και αυτούς τους πολιτικούς του αντιπάλους σε ακρότητες επί του Κυπριακού και επί των λοιπών ελλαδοτουρκικών ζητημάτων. Θέλει πάση θυσία, διά πυρός και σιδήρου, να κερδίσει τις εκλογές το 2023. Ως εκ τούτου, δεν πρόκειται να παραδώσει εδάφη που ο τουρκικός στρατός κατέλαβε με τη λόγχη. Δεν θα ανατρέψει την εθνική του παράδοση, αλλά το αντίθετο. Σκοπός του είναι να προσθέσει εδάφη, είτε αυτά είναι δικά μας είτε της Συρίας είτε είναι Βάσεις στο Κατάρ, στη Σομαλία, στο Αζερμπαϊτζάν και οπουδήποτε αλλού, όπως η Λιβύη.
Τις λύσεις στα προβλήματά μας τις είπε και τις δίδαξε πριν από 3.000 χρόνια ο παππούς Θουκυδίδης και αποτυπώνονται στις λέξεις ισχύς και αποτροπή. Εμείς, παρότι απόγονοι του Θουκυδίδη, πράττουμε ακριβώς το αντίθετο. Ενώ μας δίδαξε τον ρεαλισμό, εμείς υιοθετούμε τον εξευμενισμό και έχουμε την ψευδαίσθηση ότι με τα καλοπιάσματα θα υποχωρήσει η Τουρκία. Απόδειξη είναι η Πενταμερής. Η Άγκυρα όχι μόνο δεν μαλάκωσε τη στάση της, αλλά την σκλήρυνε. Κλιμακώνουν την ένταση απειλώντας με κρίση μέσω του «Θαλασσόλυκου», που έχει αποκαλύψει τον σαφέστατο στόχο: Την τουρκική επικυριαρχία επί των Ελλήνων και των γειτονικών λαών.
Η αλλαγή πολιτικής και στρατηγικής αποτελεί ιστορική ανάγκη και απαίτηση. Και θα ’πρεπε να είχε εφαρμοστεί χθες. Για να μην εκτελεστεί εν ψυχρώ η ελπίδα. Για να μην τραβήξουμε μόνοι μας τη σκανδάλη από το πιστόλι που η Τουρκία μάς βάζει στον κρόταφο. Καλή κάλπη!
