Βουλευτικές εκλογές και ΛΟΑΤ + ατζέντα: Μια νέα θρησκεία;

Την ίδια ώρα που πολλοί ψηφοφόροι προσπαθούσαν ν’ αξιολογήσουν υποψηφίους με βάση τα βιογραφικά τους, τις κοκορομαχίες τους, ή έστω τις θέσεις στο Κυπριακό και στη διαφθορά, οι νομοθετικές μεταρρυθμίσεις, μεταξύ αυτών και αυτές που αφορούν την οργανωμένη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, όπως το δικαίωμα των ομόφυλων ζευγαριών στην τεκνοθεσία ή η νομική αναγνώριση της αλλαγής φύλου σε ανήλικους, μαγειρεύονται προς ψήφιση.

Οι εκλογές τελειώνουν και τώρα ξεκινούν οι πραγματικές μάχες. Αυτές των νομοθετικών αλλαγών, με κάθε κοινωνική ομάδα ν’ αναμένει να εξαργυρώσει τις ψήφους που μοίρασε. Πολλές φορές, όμως, οι ίδιοι οι βουλευτές δεν παρακολουθούν τις εξελίξεις ή τη δημόσια συζήτηση που υπάρχει ευρύτερα (στην Ελλάδα π.χ. ο δεύτερος νόμος ψηφίστηκε το 2017) και μες στην άγνοιά τους, θα κληθούν να ψηφίσουν ό,τι τους πασάρει η ομολογουμένως αυταρχική ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, η οποία παίρνει χαρακτήρα μιας νέας θρησκείας, που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση.

Παρεμβαίνοντας στην ελευθερία επιλογής

Τα παραπάνω αιτήματα, όμως, δεν άπτονται της σφαίρας του ιδιωτικού, όπως είναι π.χ. ο πολιτικός γάμος ομόφυλων ζευγαριών που εμπεριέχει και ζητήματα πρακτικής φύσεως, αλλά διαπερνούν όλες τις πτυχές της κοινωνικής και συλλογικής μας ζωής. Είτε στις ιδιαίτερες πολιτισμικές μας εννοιολογήσεις για τις κοινωνικές συσσωματώσεις όπως είναι ο θεσμός της οικογένειας είτε στον τρόπο που το φύλο συγκροτεί σχέσεις.

Παράλληλα, εκβιάζει δικαιώματα, χωρίς να λαμβάνει υπόψη επιστημονικές αμφιβολίες. Έτσι, το δεύτερο νομοσχέδιο δύναται να τραυματίσει και να επιδράσει ποικιλοτρόπως σε ψυχολογικό επίπεδο, σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη περίοδο, την εφηβεία. Με μια λογική «παρεμβατισμού στην ελευθερία επιλογής», καθώς αν επιτραπεί νομικά η κανονικοποίηση της ταυτότητας φύλου ως αποκλειστικά επιλογής, τότε θα κινητοποιεί μηχανισμούς όπως π.χ. σχολική ενημέρωση που θα αμφισβητεί τα δύο βιολογικά φύλα θεωρώντας τα παρωχημένα, καλώντας για δήθεν ανακάλυψη της πολυπλοκότητας των φύλων. Στρατολογώντας ουσιαστικά παιδιά στον μηδενισμό των φύλων.

Ο σκοταδισμός των «αντισκοταδιστών»

Το δικαίωμα, λοιπόν, πολλών συνανθρώπων μας στην αμφιβολία, καθώς αφενός δεν υπάρχουν ξεκάθαρα επιστημονικά δεδομένα και, αφετέρου, κάποια απορρέουν από ψευδοεπιστημονικές προσεγγίσεις, δαιμονοποιείται και οδηγείται στην πυρά, κατ’ αναλογία των πρότερων φασιστικών πρακτικών. Τίποτα δεν μπορεί να θέσει φραγμούς στο ολικό ξεχαρβάλωμα της ελευθερίας, που σηματοδοτεί η αποθέωση των ατομικών επιθυμιών και η φετιχοποίηση της σεξουαλικότητας.

Εάν λοιπόν τολμήσει κάποιος να αμφισβητήσει την απόλυτη αλήθεια των ΛΟΑΤΚΙ, είναι αυτομάτως και ο απόλυτος εχθρός της δημοκρατίας, όπως οι ίδιοι/ες την αντιλαμβάνονται. Αυτές μάλιστα οι αντιορθολογικές βεβαιότητες παίρνουν έναν υποτιθέμενο μανδύα ανατρεπτικότητας, συμπαρασύροντας και καλοπροαίρετους.

Μια καινοφανής αντιεπιστημονική «επιστημονική αυθεντία»

Η θεσμική επιβολή αυτών των ανορθολογικών θεωριών μέσω τους Βουλής πρέπει να αμφισβητηθεί στον πυρήνα τους και όχι με άναρθρες κραυγές ακροδεξιών και συντηρητικών στρωμάτων. Οι «δικαιωματιστές», εξάλλου, έχουν παρεισφρήσει σχεδόν σε όλους τους πολιτικούς σχηματισμούς, επιθυμώντας να καθορίσουν απολύτως την κρατική πολιτική στα θέματα που θεωρούν κατ’ εξοχήν δικά τους.

Σημεία αντιπαράθεσης

- Να αναδειχτεί, λοιπόν, πως το φύλο και η σεξουαλικότητα, αλλά και όλη η ανθρώπινη ύπαρξη, δεν μπορεί να ορίζεται αποκλειστικά ως «κοινωνική κατασκευή», με όρους ρευστότητας ωσάν να είναι πουκάμισα που αλλάζουν κατά το δοκούν και στη βάση ατελείωτων και εγωκεντρικών επιθυμιών, αλλά ως μια σύνθεση βιοψυχοκοινωνικών παραγόντων.

- Ή το ότι, αυτή η ολική αποδόμηση του βιολογικού έναντι του ακραίου υποκειμενισμού, με όρους απόλυτου δίπολου, αποσκοπεί στην αποδόμηση της προσωπικότητας και την καθιστά έρμαιο των ορέξεων της αγοράς.

- Επίσης, το ότι έμμεσα η άμεσα παράγει τον εκφυλισμό κάθε συλλογικής ταυτότητας που δύναται να δράσει απελευθερωτικά στα μεγάλα κοινωνικά και εθνικά ζητήματα, με πρώτο και κύριο τον ιστορικό θεσμό της οικογένειας. Αμφισβητώντας ουσιαστικά τις πραγματικότητες του φύλου και των γονεϊκών προτύπων στη διαμόρφωση όχι μόνο της ταυτότητας φύλου, αλλά και όλων των όψεων της ταυτότητας ενός συλλογικού υποκείμενου και όχι ατόμου.

- Ή, τέλος, το να κατοχυρώνεις νομικά, δημιουργώντας τις συνθήκες σε παιδιά να αμφισβητήσουν τον πυρήνα της ύπαρξής τους -με εξαίρεση ελάχιστες περιπτώσεις που ερμηνεύονται ιατρικά- μπορεί να δράσει όχι μόνο πολλαπλασιαστικά, αλλά και τραυματικά στις ευαίσθητες παιδικές ψυχές σε μια τόσο κομβική ηλικία.

«Δικαιωματισμός»: Το αγαπημένο παιδί των αγορών

Ομολογουμένως, η κακώς νοούμενη αντίληψη των ατομικών δικαιωμάτων που οδηγεί σε ένα ανθρωπότυπο έρμαιο της ρευστότητας και των παθών του, έχει αγκαλιαστεί από σύσσωμο το παγκόσμιο πολιτικό κατεστημένο. Η βιομηχανία του θεάματος δε, ενώ ορθώς βοήθησε στην αποδοχή της ομοφυλοφιλίας και στη μείωση των καταδικαστέων επιθέσεων, πλέον έχει πάρει εργολαβία την αμφισβήτηση κάθε ιστορικού προτύπου κοινωνικής οργάνωσης.

Και την ίδια στιγμή, αυτοί που προωθούν αυτές τις δήθεν προοδευτικές πολιτικές, νομιμοποιούνται να εισβάλλουν σε άλλες χώρες, να ξεπατικώνουν εργασιακά δικαιώματα, να συγκαλύπτουν τη διαφθορά ή (πάμε στα δικά μας) να αμφισβητούν τις πραγματικότητες της τουρκικής κατοχής στην Κύπρο.

Τι, δεν είναι δημοκράτες και υπέρ των ελευθεριών;

(δημοσιεύθηκε στη «Σημερινή της Κυριακής», 02/06/2021)