Κυβέρνηση διαφθοράς…
Η νέα Βουλή κινδυνεύει να χάσει την αξιοπιστία της προτού καν αρχίσουν επισήμως οι εργασίες της. Βαδίζει στα μονοπάτια της αναξιοπιστίας, όπως και η εκτελεστική εξουσία. Και ο κυρίαρχος λαός για άλλη μια φορά δικαίως μπορεί να αισθάνεται απατημένος. Εκτός και αν επιβεβαιώνεται το ρηθέν ότι: Κάθε λαός έχει την ηγεσία που του αξίζει. Διότι αυτός επιλέγει ποιοι θα τον κυβερνήσουν. Όπως καταγγέλλει, μάλιστα, η παραιτηθείσα Υπουργός Δικαιοσύνης, Έμιλυ Γιολίτη, η ίδια ήρθε και φεύγει με καθαρά χέρια σε μια Κυβέρνηση, για την οποία ο λαός δεν έχει τις καλύτερες εικόνες και εντυπώσεις για τη διαφθορά και τη διαφάνεια. Έντιμη και σαφής θέση, με υψηλό δείκτη αξιοπρέπειας. Και ο νοών νοείτω, κ. Πρόεδρε!
Αφού έγιναν παρασκηνιακά παιχνίδια για την εκλογή της Προέδρου της Βουλής, που εξυπηρετούσαν μικροκομματικές σκοπιμότητες, εν συνεχεία, αντί της συναίνεσης, άρχισαν οι έριδες για τις Προεδρίες των Επιτροπών. Και διερωτάται ο πολίτης: Τόσο δύσκολο ήταν να καταλήξουν στα αυτονόητα; Ή μήπως σε συγκεκριμένες Επιτροπές θα έπρεπε να ηγηθούν οι ανάλογες «ευέλικτες» προσωπικότητες κατά τρόπο ώστε να μην ενοχλείται η εξωκοινοβουλευτική εξυπηρέτηση συμφερόντων ή οι ύποπτες σχέσεις αλληλεξάρτησης μεταξύ νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας; Το βάρος της απόδειξης περί του αντιθέτου δεν το φέρει κανείς άλλος, πλέον, παρά μόνο τα κοινοβουλευτικά κόμματα.
Η επίλυση των προβλημάτων του απλού πολίτη μπαίνει συνήθως στο ράφι. Βυθιζόμαστε στις μικροκομματικές σκοπιμότητες και σε μία άγονη ρητορική, που αποτυπώνεται στις προσπάθειες του Προέδρου της Δημοκρατίας για τη δημιουργία Κυβέρνησης κοινής αποδοχής. Κατά άλλους, Κυβέρνηση συνενοχής. Σύμφωνα με αυτήν την αντίληψη, η πρόθεση του Προέδρου δεν ήταν ο σχηματισμός μιας υγιούς και αποτελεσματικής Κυβέρνησης με τη συμμετοχή προσωπικοτήτων, αλλά η δημιουργία συνθηκών για την αποδυνάμωση του αντιπολιτευτικού χώρου, ο οποίος έχει τα χάλια του. Δεν μπορεί να συντονιστεί. Διότι σκέφτεται μικροκομματικά και επιτρέπει στην Κυβέρνηση να αυθαιρετεί. Όπως πράττει και η ίδια η αντιπολίτευση εκεί και όπου βρίσκει πρόσφορο έδαφος. Χαμένος, τελικά, είναι ο λαός και το κράτος.
Όταν ο πολίτης δεν έχει εμπιστοσύνη στους κομματικούς μηχανισμούς, πώς μπορεί ο Πρόεδρος να αναφέρεται σε ανασχηματισμό και Κυβέρνηση κοινής αποδοχής; Πώς μπορεί οι αναξιόπιστοι να σχηματίσουν αξιόπιστη Κυβέρνηση; Εάν ο Πρόεδρος όντως έχει πρόθεση για ανασχηματισμό, τότε θα έπρεπε να επιλέξει ισχυρές, έντιμες και ανεξάρτητες, κατά γενικήν ομολογίαν, προσωπικότητες. Χωρίς κομματικά βαρίδια και οποιεσδήποτε άλλες δεσμεύσεις και εξαρτήσεις. Και όταν αναφερόμαστε σε ανασχηματισμό, θα έπρεπε τουλάχιστον να αλλάξουν οι μισοί από τους υφιστάμενους υπουργούς. Όχι να γίνει φρεσκάρισμα του κομματικού και πάσης άλλης φύσεως βολέματος. Γίνεται, όμως, αντιληπτό ότι οι ικανοί και έντιμοι έχουν άποψη. Και δεν αντέχουν τα κτυπήματα κάτω από τη μέση και τη διαφθορά. Ως εκ τούτου, ή δεν συμμετέχουν ή παραιτούνται. Όπως συνέβη με την κ. Γιολίτη.
Ο Πρόεδρος στο Υπουργικό του Συμβούλιο δεν επιθυμεί προσωπικότητες, αλλά ανθρώπους του χεριού του. Κομματικούς και μη. Για να γίνει το ρουσφέτι αναλογικό και να δένονται όλοι μεταξύ τους με υπόγεια και ύποπτα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα, βρίσκοντας καταφύγιο στην εξουσία. Είναι μικρή η Κύπρος, αλλά είναι ακόμη πιο μεγάλη η σκανδαλώδης συμπεριφορά των κυβερνώντων και του κομματικού κατεστημένου. Και το χείριστο είναι ότι τόσο η νομοθετική όσο και η εκτελεστική εξουσία βουλιάζουν καθημερινώς στις πολιτικές τους αμαρτίες. Και ο λαός παρακολουθεί άλλοτε αμήχανος και άλλοτε άφωνος τις εξελίξεις. Η ψήφος του εκλαμβάνεται ως άφεση αμαρτιών. Και έτσι το κομματικό κατεστημένο και η Κυβέρνηση σπεύδουν να μας εμπαίζουν μπροστά στα μάτια μας. Καημένη Κύπρος…
