Κομπάρσοι της αποτυχίας τους...
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μετέβη στις Βρυξέλλες και επέστρεψε βαθύτατα τραυματισμένος. Και πολιτικά και νομικά. Αλλά και ως θεσμός. Ούτε κυρώσεις υπάρχουν στα Συμπεράσματα του Συμβουλίου ούτε βέτο ασκήθηκε, όπως ισχυριζόταν ότι θα έπραττε προ μερικών μηνών για το θέμα της Αμμοχώστου. Η ευθύνη βαραίνει κυρίως τον ίδιο, χωρίς να δίνεται συγχωροχάρτι στον χώρο της αντιπολίτευσης, η οποία, τουλάχιστον, στο Κυπριακό έχει ρόλο συμπολιτευτικό και συνυπεύθυνο. Συνένοχο.
Η εικόνα που εκπέμπει το κράτος και ο Πρόεδρος είναι αυτή της αναξιοπιστίας. Κατηγορείται σφόδρα για διαφθορά και η αδυναμία αποτελεσματικών χειρισμών στο Κυπριακό αποτυπώνεται και σε επίπεδο ΟΗΕ και σε εκείνο της ΕΕ. Τα τελευταία μάλιστα Συμπεράσματα κανένα κόστος δεν προκαλούν στην Τουρκία. Και συμβαίνει αυτό, διότι για το χατίρι της Πενταμερούς αποσυνδέθηκαν οι περιπτώσεις της Λευκορωσίας και του Κυπριακού για την επιβολή κυρώσεων. Στη Λευκορωσία επιβλήθηκαν. Στην Τουρκία, όχι. Όπως είπε και ο Έλληνας Πρωθυπουργός: Οι κυρώσεις δεν είναι αυτοσκοπός… Αυτά ακούνε οι Τούρκοι και αντιλαμβάνονται και τη στρατιωτική και τη διπλωματική μας αδυναμία, που τροφοδοτεί τη δική τους επιθετικότητα.
Τι εισπράξαμε, τελικώς, από την Πενταμερή; Τα δύο κράτη. Τη μορφή λύσης, την οποία, σύμφωνα με την αντιπολίτευση, ο Πρόεδρος εμφάνιζε στο παρασκήνιο, δεξιά και αριστερά, ως «Σανίδα Σωτηρίας» μιας αποτυχημένης πολιτικής, η οποία υιοθετείται εδώ και 47 χρόνια. Εφόσον οι Τούρκοι αναφέρονται πλέον σε δύο κράτη ενθουσιωδώς, η Αθήνα και η Λευκωσία σηκώνουν ως λάβαρο την προηγούμενη τουρκική θέση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας. Ό,τι δηλαδή και αν συμβεί, ο Ερντογάν θα είναι κερδισμένος.
Είναι, μάλιστα, ψευδαίσθηση να πιστεύει κάποιος ότι θα υποχωρήσει. Γιατί, άλλωστε, να το πράξει; Ποιος θα τον τιμωρήσει; Εμείς οι ίδιοι σηκώσαμε από το τραπέζι της ΕΕ τις κυρώσεις. Γιατί, λοιπόν, οι εταίροι μας να εμφανιστούν βασιλικότεροι του βασιλέως; Ήδη, ο Ερντογάν υιοθετεί την Κεμαλική αντίληψη και προχωρεί ένα βήμα παρακάτω. Το Κυπριακό επιλύθηκε το 1974 και τώρα το status quo από de facto θα πρέπει να γίνει de jure. Δηλαδή θα πρέπει να αναγνωριστεί το ψευδοκράτος ως ισότιμο συνιστών κράτος είτε στο πλαίσιο μιας ομοσπονδίας, ομοσπονδιακού χαρακτήρα, είτε στη βάση των δύο κρατών. Πρόκειται για τις δύο όψεις του ίδιου τουρκικού νομίσματος.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν έχει καμιά πολιτική και νομική νομιμοποίηση να μεταβεί εκ νέου σε Πενταμερή, που θα έχει ως μία από τις επιλογές λύσης του προβλήματος τα δύο κράτη. Δεν έχει λάβει ποτέ τέτοια λαϊκή εντολή. Το τονίζουμε αυτό, διότι προέβη σε μία δήλωση που προκαλεί υποψίες. Έδωσε λαβές ως προς τις προθέσεις του. Είπε ότι δεν μπορεί εκ προοιμίου να αποδεχθεί τις τουρκικές θέσεις. Ότι δεν μπορεί να πράξει κάτι τέτοιο πριν από τη δεύτερη Πενταμερή. Ο ίδιος οφείλει να απαντήσει εάν θα συζητήσει κατά ή μετά τη δεύτερη Πενταμερή τις τουρκικές θέσεις και τον τετραγωνισμό του κύκλου. Με άλλα λόγια, τη βρετανική φόρμουλα, που λέει ότι τα δύο κράτη μπορούν να χωρέσουν σε μια ομοσπονδία.
Κάποιοι ενδεχομένως να ισχυριστούν ότι ήταν μία φράση που «ξέφυγε» του Προέδρου. Στην πολιτική, βεβαίως, ακόμη και τα κόμματα, καθώς και οι τελείες, έχουν τη δική τους σημασία για όσους ενεργούν σοβαρά και υπεύθυνα. Για ν’ αποφύγει λοιπόν τις παρεξηγήσεις, θα πρέπει να ξεκαθαρίσει τι ήθελε να πει με τη φράση «εκ των προτέρων». Διότι, εκτός από εμάς, ακούν και οι Τούρκοι και ο ΓΓ του ΟΗΕ, τον οποίον δεν έχουμε ακούσει ρητώς να απορρίπτει τις τουρκικές θέσεις για ισότιμη κυριαρχία. Το αντίθετο, τον ακούσαμε να επιθυμεί διακαώς τον τετραγωνισμό του κύκλου, που για μας μοιάζει με την πύλη της κολάσεως. Δηλαδή με τη νομιμοποίηση της διχοτόμησης και με το προηγούμενο στάδιο της πλήρους τουρκοποίησης. Αυτή, μάλιστα, η πύλη της κολάσεως έχει ανοίξει με τη δική μας συμμετοχή και δη του Προέδρου στην Πενταμερή, αλλά και με την υφιστάμενη εξευμενιστική πολιτική, η οποία δεν αφήνει έξοδο σωτηρίας από την Οθωμανική Πολιτική του Ερντογάν. Αυτός κυριαρχεί. Και, ως εκ τούτου, τόσο ο Πρόεδρος όσο και η αντιπολίτευση, αφού αδυνατούν να αντιδράσουν, κατέστησαν εαυτούς κομπάρσους της αποτυχίας τους…
