Ανοιχτή επιστολή προς την Τζέιν Χολ Λουτ

Αξιότιμη κυρία,

Έχω συντάξει αυτήν την ανοιχτή επιστολή στον απόηχο της Διεθνούς Ημέρας για την Εξάλειψη της Σεξουαλικής Βίας σε Ένοπλες Συγκρούσεις, η οποία τιμάται κάθε χρόνο στις 19 Ιουνίου.

Μέσω της «Σημερινής», μιας εφημερίδας στην πρώτη γραμμή της επισήμανσης των ατιμώρητων σεξουαλικών εγκλημάτων που έχουν διαπραχθεί στην Κυπριακή Δημοκρατία (ΚΔ), απευθύνω την επιστολή σε εσάς υπό την τριπλή επίσημη ιδιότητα σας ως Βοηθού Γενικού Γραμματέα του Οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ), Βοηθού του ΟΗΕ για την Κύπρο και Ειδικής Συντονίστριας του ΟΗΕ για την αντίδραση του ΟΗΕ σχετικά με τη σεξουαλική εκμετάλλευση και κακοποίηση.

Πρωταρχικός σκοπός της παρούσας επιστολής είναι να σας υποβάλω το ακόλουθο βασικό ερώτημα, το οποίο συνδέεται άμεσα με τα άλλα ερωτήματα που θέτω πιο κάτω. Στις πρόσφατες Εκθέσεις του για τη Σεξουαλική Βία σε Ένοπλες Συγκρούσεις, γιατί ο Antonio Guterres, Γενικός Γραμματέας (ΓΓ) του ΟΗΕ από το 2017, ούτε ανάφερε ρητά ούτε καταδίκασε ρητά τα σεξουαλικά εγκλήματα που έχουν διαπραχθεί, ειδικά κατά των γυναικών και παιδιών, σε ένα τοξικό κλίμα ατιμωρησίας στα εδάφη της ΚΔ υπό συνεχιζόμενη τουρκική κατοχή από το 1974 (τα κατεχόμενα) και στην ίδια την Τουρκία;

Ένδειξη της αδιαφορίας

Ένδειξη της ολοφάνερης αλλά απαράδεχτης αδιαφορίας του ΓΓ είναι η τελευταία ετήσια Έκθεσή του για τη Σεξουαλική Βία σε Ένοπλες Συγκρούσεις που δημοσιεύτηκε στις 30 Μαρτίου 2021 ως Έγγραφο S/2021/312 του ΟΗΕ (στο https://undocs.org/S/2021/312).

Σε αυτήν, ο ΓΓ ανέλυσε τη σεξουαλική βία σε 18 χώρες, 13 από τις οποίες αποτελούν «περιβάλλον συγκρούσεων» («conflict settings»), 4 από τις οποίες έχουν μετατραπεί σε «μετα-συγκρουσιακά περιβάλλοντα» («post-conflict settings») και 1 από τις οποίες ισοδυναμεί με «κατάσταση ανησυχίας» («situation of concern»). Ωστόσο, αυτές οι 18 χώρες δεν περιλαμβάνουν την ΚΔ, όπου υπάρχει μακρόχρονη τουρκική κατοχή, η οποία είναι, εν μέρει, αποτέλεσμα της σεξουαλικής βίας. Ούτε περιλαμβάνουν την Τουρκία, την κατοχική δύναμη στα κατεχόμενα και χώρα στην οποία η σεξουαλική βία έχει διαπραχθεί κατά τη διάρκεια των μακρόχρονων εσωτερικών ταραχών στη νοτιοανατολική περιοχή της.

Ακριβώς οι ίδιες παραλείψεις είναι εμφανείς και σε προηγούμενες ετήσιες εκθέσεις του ΓΓ για τη Σεξουαλική Βία σε Ένοπλες Συγκρούσεις, συμπεριλαμβανομένων των Εκθέσεων για το 2018 και το 2019 (δηλαδή τα Έγγραφα S/2019/280 και S/2020/487 στο www.undocs.org/en/S/2019/280 και www.undocs.org/en/S/2020/487 αντίστοιχα).

Κατά συνέπειαν, δημιουργούνται κάποια ερωτήματα.

Πρώτον, πως εξηγούνται αυτές οι παραλείψεις; Συμφωνείτε ότι δεν συμβιβάζονται με τις αξιόλογες ετήσιες δηλώσεις του OHE για τη Διεθνή Ημέρα για την Εξάλειψη της Σεξουαλικής Βίας σε Ένοπλες Συγκρούσεις; Φέτος, για παράδειγμα, ο ΟΗΕ χρησιμοποίησε αυτήν την Ημέρα να ανακοινώσει τα εξής: «Όχι πια ατιμωρησία. Όχι άλλη σιωπή. Όχι άλλο στίγμα… Αυτό το αποτρόπαιο έγκλημα, που συχνά δεν αναφέρεται… πρέπει να τερματιστεί». (Δείτε: https://twitter.com/UN/status/1406010080806555655)

Δεύτερον, πώς μπορεί να τερματιστεί αυτό το αποτρόπαιο έγκλημα στην ΚΔ και στην Τουρκία όταν, στις ετήσιες επίσημες Εκθέσεις του για τη Σεξουαλική Βία σε Ένοπλες Συγκρούσεις, ο ΓΓ αποφεύγει να αναγνωρίσει ρητά ότι τέτοιο είδος βίας έχει διαπραχθεί με ατιμωρησία σε αυτές τις δύο χώρες;

Τρίτον, εφόσον ο ΟΗΕ ξέρει πολύ καλά ότι τα κατεχόμενα εδάφη της ΚΔ ουσιαστικά αποτελούν σκηνές μαζικής αλλά ατιμώρητης σεξουαλικής εγκληματικότητας, συμφωνείτε ότι οι παραλείψεις που ανέφερα είναι άδικες, παράλογες και ύποπτες;

Θέτω αυτά το ερωτήματα έχοντας διαβάσει πολλαπλές πηγές, συμπεριλαμβανομένων αυτών που αναφέρω παρακάτω.

Σεξουαλική βία στα κατεχόμενα

Σοβαροί γραπτοί ισχυρισμοί για διάφορους φερόμενους βιασμούς βρίσκονται σε επιστολές του Πρέσβη Ζήνωνα Ρωσσίδη, Μόνιμου Εκπροσώπου της ΚΔ στον ΟΗΕ από το 1960 ώς το 1979. Μεταξύ αυτών είναι η πολυσέλιδη επιστολή του προς τον Δρα Kurt Waldheim, τότε ΓΓ, της 6ης Δεκεμβρίου 1974 (Έγγραφο S/11569). Σε αυτήν, υπό το πρίσμα των δυο τουρκικών εισβολών στην ΚΔ που αρχίσανε στις 20 Ιουλίου και 14 Αυγούστου 1974, ο Πρέσβης Ρωσσίδης αναφέρθηκε σε βιασμούς ή επαναλαμβανόμενους βιασμούς στην Επαρχία Κερύνειας στις 24 Ιουλίου και 26 Ιουλίου 1974, στην Επαρχία Λευκωσίας από τις 14 ώς 19 Αυγούστου 1974 και στην Επαρχία Αμμοχώστου στις 15 Αυγούστου και 21 Αυγούστου 1974.

Το 1974, ο Πρέσβης Osman Olcay, ο Τούρκος τότε ομόλογος του Πρέσβη Ρωσσίδη, κατέθεσε και αυτός ισχυρισμούς για βιασμούς. Σε Παράρτημα επιστολής με ημερομηνία 23 Αυγούστου 1974 (Έγγραφο S/11466), ο Πρέσβης Olcay παρατήρησε ότι τρεις επιζώντες της θηριωδίας στην κατεχόμενη Αλόα είχαν ισχυριστεί ότι «η Εθνική Φρουρά [της ΚΔ] πρώτα σκότωσε τους άνδρες και μετά απέσυρε τις γυναίκες και τα παιδιά, οι οποίες και τα οποία δολοφονήθηκαν μετά από συνεχείς βιασμούς και κακοποίηση».

Εδώ, θα πρέπει να υπογραμμίσω ότι το άρθρο 27.2 της Τέταρτης Σύμβασης της Γενεύης του 1949 ορίζει ότι σε οποιαδήποτε σύγκρουση μεταξύ κρατών μελών της Τέταρτης Σύμβασης (όπως την Τουρκία και την ΚΔ) ή σε οποιαδήποτε κατοχή (όπως αυτήν στην ΚΔ) «οι γυναίκες πρέπει να προστατεύονται ιδιαίτερα από κάθε επίθεση κατά της τιμής τους, ιδίως από τον βιασμό, την καταναγκαστική πορνεία και οιασδήποτε μορφής άσεμνη επίθεση». Το άρθρο 147 της ίδιας Σύμβασης θεωρεί τα βασανιστήρια, την απάνθρωπη μεταχείριση και άλλες απάνθρωπες πράξεις ως «σοβαρές παραβιάσεις», οι οποίες απαιτούν ποινικές κυρώσεις.

Ταυτόχρονα, κάθε βιασμός και κάθε άλλη ανεπιθύμητη πράξη σεξουαλικής βίας ή επαφής συνιστά παραβίαση τόσο της ανθρώπινης αξιοπρέπειας όσο και του άρθρου 3 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα του 1950, το οποίο ορίζει τα εξής: «Ουδείς επιτρέπεται να υποβληθή εις βασάνους ούτε εις ποινάς ή μεταχείρισιν απανθρώπους ή εξευτελιστικάς». (Πηγή: www.echr.coe.int/documents/convention_ell.pdf)

Για λεπτομέρειες στο πλαίσιο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, διαβάστε την ιστορική απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ) στην υπόθεση AydinvTurkey [1997] ECHR 75. (στο www.bailii.org/eu/cases/ECHR/1997/75.html)

Άμβλωση

Στις 21 Οκτωβρίου 1974, υπό τις σκιές της ατιμώρητης ανομίας και απανθρωπιάς στην ΚΔ εκείνη την ταραγμένη εποχή, ο Sir John Aiken, ο μη εκλεγμένος Διαχειριστής (Administrator) των Βρετανικών Περιοχών Κυρίαρχων Βάσεων στη Νήσο Κύπρο, υιοθέτησε έναν νέο νόμο, το Διάταγμα 9 του 1974. Είχε τον ακόλουθο τίτλο που υπονοούσε γιατί υιοθετήθηκε: «Διάταγμα περί της τροποποίησης και της αποσαφήνισης του νόμου σχετικά με τον τερματισμό της κύησης από ορισμένους ιατρούς» (Δείτε: www.sbaadministration.org/home/legislation/01_02_09_05_ORDINANCES/01_02_09_05_15_ORD_1974/19740101_Ord09_G393_u.pdf).

Παρόλα αυτά, το 1974, ούτε ο ΓΓ ούτε τα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ κατηγόρησαν ρητά τη χρήση του βιασμού ως εργαλείου πολέμου. Κατ’ ουσίαν, έκλεισαν τα μάτια τους.

Για να διευκρινίσω το σοβαρό επιχείρημά μου, θα αναφέρω τα δέκα Ψηφίσματα για την Κύπρο που εγκρίθηκαν από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ από τις 20 Ιουλίου ώς 13 Δεκεμβρίου 1974. Δεν είπαν λέξη για το ζήτημα του βιασμού. Επιπλέον, θα αναφέρω δύο από της Εκθέσεις του ΓΓ του ΟΗΕ.

Η πρώτη είναι η Έκθεση του ΓΓ για την Κύπρο για την περίοδο 23 Μαΐου έως 5 Δεκεμβρίου 1974 (Έγγραφο S/11568 στο https://digitallibrary.un.org/record/489202?ln=en). Η μόνη αναφορά στο ζήτημα των βιασμών τοποθετήθηκε στην 38η παράγραφο, στην οποία ο ΓΓ απλώς σημείωσε, χωρίς σχόλια, «τις ανησυχίες για την προσωπική ασφάλεια των αμάχων σε κατεχόμενες περιοχές, ιδιαίτερα σε σχέση με τις ισχυριζόμενες περιπτώσεις βιασμού».

Η δεύτερη είναι η Έκθεση του ΓΓ για την Κύπρο για την περίοδο 7 Δεκεμβρίου 1974 ώς 9 Ιουνίου 1975 (Έγγραφο S/11717 στο https://digitallibrary.un.org/record/455911?ln=en). Αυτή απέφυγε εντελώς το ζήτημα του βιασμού. Απορώ γιατί.

Η υπόθεση Cyprus v Turkey

Παρά την αδιαφορία του ΟΗΕ, το θέμα των βιασμών αναλύθηκε από τη βαρυσήμαντη Έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, τότε ένα από τα αρμόδια όργανα του Συμβουλίου της Ευρώπης, ως προς την αξιολόγηση ισχυρισμών σχετικά με την παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αυτή η Έκθεση εγκρίθηκε από την Επιτροπή την 10ην Ιουλίου 1976, υπό την προεδρία ενός έμπειρου Βρετανού δικηγόρου, αργότερα γνωστού ως Sir James Fawcett DSCQC. Σήμερα, είναι γνωστός ως ο αείμνηστος παππούς του Boris Johnson, Πρωθυπουργού του Ηνωμένου Βασιλείου από το 2019.

Με προσοχή, έχοντας αποκτήσει άφθονα αποδεικτικά στοιχεία, όπως τα ιατρικά σημειώματα δύο γιατρών, γραπτές καταθέσεις και προφορικές μαρτυρίες ορισμένων μαρτύρων, η Επιτροπή ερεύνησε το θέμα των βιασμών.

Από τη μια, η Επιτροπή έδωσε ευκαιρία στην Τουρκία να απαντήσει στους ισχυρισμούς εναντίον της. Ωστόσο, η Τουρκία αποφάσισε να μη λάβει μέρος στη διαδικασία, επειδή δεν αναγνώριζε την κυβέρνηση της ΚΔ. Ταυτόχρονα, η Τουρκία απέρριψε τους ισχυρισμούς ως «ψευδείς».

Από την άλλη, η Επιτροπή κάλεσε τον ΟΗΕ να βοηθήσει στην έρευνά της μέσω της παροχής των στοιχείων ή αλλιώς. Εντούτοις, ο ΟΗΕ αρνήθηκε, με την πρόφαση ότι «ήταν απαραίτητη η εξασφάλιση της απόλυτης αμεροληψίας της UNFICYP». Απαντώντας έτσι, ποια συμφέροντα εξυπηρέτησε ο ΟΗΕ – αυτά της αλήθειας και της δικαιοσύνης ή αυτά της συγκάλυψης και της αδικίας;

Όσον αφορά τους ισχυρισμούς για βιασμούς, η Επιτροπή κατέληξε στα ακόλουθα συμπεράσματα:

«Τα αποδεικτικά στοιχεία δείχνουν ότι οι βιασμοί διαπράχθηκαν από Τούρκους στρατιώτες, και τουλάχιστον σε δύο περιπτώσεις ακόμη από Τούρκους αξιωματικούς, και όχι μόνο σε μεμονωμένες περιπτώσεις απειθαρχίας. Η Επιτροπή, με 12 ψήφους έναντι μίας, διαπιστώνει ότι οι περιπτώσεις βιασμού που περιγράφονται αποδεδειγμένα συνιστούν ‘‘απάνθρωπη μεταχείριση’’ κατά την έννοια του άρθρου 3 της [Ευρωπαϊκής] Σύμβασης, η οποία καταλογίζεται στην Τουρκία» (Πηγή: «Applications Nos. 6780/74 and 6950/75: Cyprus Against Turkey: Report of the Commission, VolumeI», Council of Europe, 1979, παραγράφους 21, 23, 39, 40 & 357-374 & σελίδα 165.)

Και οι δύο τόμοι αυτής της Έκθεσης αποχαρακτηρίστηκαν επισήμως στις 31 Αυγούστου 1979 (και σήμερα είναι προσβάσιμοι στον ιστότοπο του ΕΔΑΔ στο https://hudoc.echr.coe.int). Εντούτοις, στην επακόλουθη Έκθεσή του για την Κύπρο για την περίοδο από 1 Μαΐου ώς 30 Δεκεμβρίου 1979 (Έγγραφο S/13672 στο https://digitallibrary.un.org/record/9650?ln=en), ο Δρ Waldheim, ώς τότε ΓΓ, αγνόησε την Έκθεση της Επιτροπής. Επομένως, αγνόησε το ζήτημα των βιασμών.

Η ΔΕΑ

Αργότερα, ως ΓΓ, ο Δρ Waldheim έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην εγκαθίδρυση, το 1981, της Διερευνητικής Επιτροπής Αγνοουμένων (ΔΕΑ) στη Λευκωσία με στενούς όρους εντολής. Αυτοί περιλαμβάνουν την παράγραφο 11, η οποία ορίζει τα εξής: «Η Επιτροπή δεν θα επιχειρήσει να αποδώσει ευθύνη για τους θανάτους οιωνδήποτε αγνοουμένων ή να ερευνήσει την αιτία τέτοιων θανάτων» (Πηγή: www.cmp-cyprus.org/content/terms-reference-and-mandate).

Άρα, ο ΓΓ του ΟΗΕ συν-σχεδίασε τη ΔΕΑ με ανεπαρκή τρόπο που της απαγόρευσε – και συνεχίζει να της απαγορεύει – να διερευνήσει το εάν ένα νεκρό άτομο, του οποίου βρέθηκαν τα λείψανα, είχε απαχθεί, βιαστεί, κακοποιηθεί αλλιώς ή δολοφονηθεί προτού ταφεί παράνομα.

Η «ζώνη ατιμωρησίας»

Όπως ήταν αναμενόμενο, λόγω της μακρόχρονης αλλά αδικαιολόγητης αποτυχίας του ΟΗΕ να επιβάλει το Διεθνές Δίκαιο μετά το 1974, τα κατεχόμενα έχουν μεταμορφωθεί σε «ζώνη ατιμωρησίας για το εμπόριο ανθρώπων», όπου «τα παιδιά κινδυνεύουν από τη σεξουαλική εκμετάλλευση». Αυτές δεν είναι δικές μου φράσεις. Χρησιμοποιήθηκαν από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ των ΗΠΑ στις ετήσιες Εκθέσεις του για το εμπόριο ανθρώπων από το 2012 ώς το 2019 (Αυτές από το 2012 έως το 2017 έχουν αρχειοθετηθεί στο https://2009-2017.state.gov/j/tip/rls/tiprpt/index.htm και αυτές από το 2018 βρίσκονται στο www.state.gov/trafficking-in-persons-report/)

Η Έκθεση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ του 2015 είναι ίσως η πιο συγκλονιστική απ’ όλες. Για παράδειγμα, στη σελίδα 139, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ αναπαρήγαγε σοβαρό ισχυρισμό ενός μη κυβερνητικού οργανισμού που «ανέφερε ότι κορίτσια ηλικίας μόλις 11 ετών ήταν θύματα εμπορίας σεξ [«sex trafficking»] μέσα στην περιτειχισμένη πόλη της [κατεχόμενης βόρειας] Λευκωσίας...» (Δείτε: https://2009-2017.state.gov/documents/organization/245365.pdf).

Με άλλα λόγια, η βία που προκλήθηκε μετά από καθεμία από τις δύο τουρκικές εισβολές του 1974, η συνεχιζόμενη τουρκική κατοχή, η μακρόχρονη αδιαφορία του ΟΗΕ και μια σχετική κουλτούρα ατιμωρησίας έχουν δημιουργήσει αηδιαστικές συνθήκες προς όφελος των παιδεραστών. Με τη σειρά τους, αυτές οι συνθήκες επιτρέπουν τα παιδιά, τα ποια είναι ευάλωτα άτομα στον πλανήτη μας, να κινδυνεύουν από φρικτές σεξουαλικές κακοποιήσεις, εκμεταλλεύσεις και άλλες εγκληματικές πράξεις.

Βασανιστικό ερώτημα

Λαμβάνοντας όλα τα πιο πάνω υπόψη, επαναλαμβάνω την ουσία του ερωτήματος που έθεσα στην εισαγωγή αυτής της επιστολής. Στις πρόσφατες Εκθέσεις του για τη Σεξουαλική Βία σε Ένοπλες Συγκρούσεις, γιατί ο τωρινός ΓΓ ούτε ανέφερε ρητά ούτε καταδίκασε ρητά τα σεξουαλικά εγκλήματα που έχουν διαπραχθεί στα κατεχόμενα και στην Τουρκία;

Δέκα άλλα ερωτήματα

(1) Όσον αφορά το ζήτημα των βιασμών στην ΚΔ, πώς εξηγείται η συνεχής αδιαφορία του Δρος Waldheim ως ΓΓ του ΟΗΕ από το 1974 ώς το 1981; Είχε αυτή η αδιαφορία κάποια σχέση με τη δολιότητα και ανηθικότητά του ως πρώην αξιωματικού των ναζιστικών ένοπλων δυνάμεων του Αδόλφου Χίτλερ, που παραπλάνησε τον κόσμο για τη θητεία του στην κατεχόμενη Ελλάδα και αλλού κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο (Δείτε το άρθρο μου στη «Σημερινή», υπό τον τίτλο «Ένας υφιστάμενος του Χίτλερ και η «εκκένωση» της Κερύνειας», στις 15 Δεκεμβρίου 2018 στο https://simerini.sigmalive.com/article/2018/12/15/enas-uphistamenos-tou-khitler-kai-e-ekkenose-tes-keruneias/);

(2) Ο ΟΗΕ θα ξεκινήσει μια δημόσια έρευνα που θα εξετάσει τόσο τις αποτυχίες του Δρος Waldheim περί του βιασμού όσο και τις αρνητικές συνέπειες αυτών των αποτυχιών; Εν τω μεταξύ, εκ μέρους του ΟΗΕ, ο τωρινός ΓΓ του ΟΗΕ θα ζητήσει συγγνώμη για τις αποτυχίες του προκατόχου του;

(3) Όσον φορά τους βιασμούς, τι έχει κάνει ο ΟΗΕ υπό το φως νέων στοιχείων, όπως αυτά που δημοσιεύτηκαν στο βιβλίο του Χρύσανθου Χρυσάνθου «Ο άλλος πόλεμος των γιατρών το 1974: Προσωπικές μαρτυρίες για την περίθαλψη τραυματιών κατά το πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή στην Κύπρο» (Λευκωσία: Ιατρικός Σύλλογος Λευκωσίας-Κερύνειας «Ιπποκράτης, 2014);

(4) Σε σχέση με την ΚΔ, τι έχουν κάνει διαδοχικοί ΓΓ του ΟΗΕ με στόχο ή αποτέλεσμα τον τερματισμό της ατιμωρησίας μέσω της εφαρμογής του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου και την επιβολή της διεθνούς ποινικής δικαιοσύνης, ειδικά αλλά όχι μόνο στους τομείς της σεξουαλικής βίας και των σχετικών συγκαλύψεων;

(5) Εν όψει των αυξημένων κινδύνων που προέκυψαν από τις 20 Μαρτίου 2021, όταν η Τουρκία ανακοίνωσε την απόσυρσή της από τη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης (του 2011) για την Πρόληψη και Καταπολέμηση της Βίας κατά των γυναικών και της ενδοοικογενειακής βίας, τι έχει κάνει ο ΟΗΕ – και τι θα κάνει – για να προστατεύσει τις γυναίκες, τα κορίτσια και τα άλλα ευάλωτα άτομα στα κατεχόμενα και στην Τουρκία (Δείτε: www.coe.int/en/web/commissioner/-/turkey-s-announced-withdrawal-from-the-istanbul-convention-endangers-women-s-rights);

(6) Τι έχει να κρύψει η Τουρκία και αρνείται να υπογράψει ή να γίνει συμβαλλόμενο μέρος στο Καταστατικό της Ρώμης (του 1998) για το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, ένα κρίσιμο νομικό κείμενο που περιλαμβάνει ευρείες πρόνοιες κατά της σεξουαλικής βίας σε οποιαδήποτε σύγκρουση;

(7) Λόγω των αποτυχιών που ανέφερα πιο πάνω, μήπως ο ΟΗΕ έχει κάποια ευθύνη για το τοξικό κλίμα ατιμωρησίας που έχει εξαπλώσει στα κατεχόμενα και στην Τουρκία, ειδικά αλλά όχι μόνο στους τομείς της σεξουαλικής βίας, του εμπορίου ανθρώπων και των σχετικών συγκαλύψεων;

(8) Στο πλαίσιο της ΚΔ και της Τουρκίας, τι σκοπεύει να κάνει ο ΓΓ του ΟΗΕ με σκοπό την εκπλήρωση των υποσχέσεων που εξέδωσε στη δήλωσή του στις 19 Ιουνίου 2021 κατά τη διάρκεια της Διεθνούς Ημέρας για την Εξάλειψη της Σεξουαλικής Βίας σε Ένοπλες Συγκρούσεις; Σε αυτήν τη δήλωση, ο ΓΓ υποσχέθηκε τα εξής:

«Πρέπει να διερευνήσουμε την κάθε υπόθεση [σεξουαλικής βίας] και να διατηρήσουμε βασικές υπηρεσίες για κάθε επιζώντα. Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε αυτό το έγκλημα, που δεν αναφέρεται συχνά, να γλιστρήσει περαιτέρω στις σκιές. Οι δράστες πρέπει να τιμωρηθούν» (Πηγή: www.un.org/sg/en/content/secretary-generals-message-the-international-day-for-the-elimination-of-sexual-violence-conflict-scroll-down-for-french-version).

(9) Γιατί ο ΟΗΕ δεν έχει εγκαθιδρύσει για την ΚΔ ή για την Τουρκία ένα ειδικό και ανεξάρτητο διεθνές ποινικό δικαστήριο με ερευνητικά, δικαστικά και εφετειακά όργανα, όπως αυτό που εγκαθιδρύθηκε από τον ΟΗΕ για την Πρώην Γιουγκοσλαβία το 1993;

(10) Ο ΟΗΕ θα εγκαθιδρύσει ανεξάρτητο διεθνές ποινικό δικαστήριο για την ΚΔ και για την Τουρκία; Εάν ναι, πότε, πού και πώς; Εάν όχι, γιατί όχι;

Αναμένω να λάβω τις απαντήσεις σας, τις οποίες παρακαλώ όπως δημοσιεύσετε προς όφελος της διαφάνειας.

Με εκτίμηση

*Οι απόψεις του είναι προσωπικές.