Δέκα χρόνια από την έκρηξη της 11ης Ιουλίου 2011

Κλείσαμε ήδη μια δεκαετία από τη φονική έκρηξη της 11ης Ιουλίου 2011 στη Ναυτική Βάση «Αντιστράτηγος Ευάγγελος Φλωράκης» στο Μαρί. Η φοβερή εκείνη καταστροφή, που άφησε πίσω της 13 νεκρούς, αξιωματικούς και υπαξιωματικούς του Ναυτικού, Ναύτες και Πυροσβέστες της ΕΜΑΚ (Ειδική Μονάδα Αντιμετώπισης Καταστροφών), και έθεσε εκτός λειτουργίας τον παρακείμενο ηλεκτροπαραγωγό σταθμό της ΑΗΚ, βύθισε στο πένθος και στο κυριολεκτικό και μεταφορικό σκοτάδι την Κύπρο.

Όπως κατέδειξε μετέπειτα και το Πόρισμα της Μονομελούς Επιτροπής υπό τον Πόλυ Πολυβίου, η οποία είχε διοριστεί από τον ίδιο τον τέως Πρόεδρο, Δημήτρη Χριστόφια, οι ευθύνες του συστήματος που στήθηκε πάνω στο κομματικο-πελατειακό κράτος ήταν βαρύτατες.

Εκρήξεις στα εμπορευματοκιβώτια

Τα 98 επτασφράγιστα εμπορευματοκιβώτια, με το μυστηριώδες περιεχόμενο στρατιωτικού υλικού, «φυλάγονταν» προσωρινά κάτω από τον καυτό ήλιο στη Ναυτική Βάση στο Μαρί, μέχρι η κυβέρνηση Χριστόφια να βρει έναν διπλωματικό τρόπο να τα ξεφορτωθεί χωρίς να «κακοφανήσει» ούτε τη Συρία, ούτε το Ιράν, ούτε τη Ρωσία, ούτε τις ΗΠΑ, ούτε την ΕΕ. Τελικά ανατινάχθηκαν.

Το φορτίο συμβόλιζε όλο το μεσανατολικό ζήτημα της εποχής και έλαχε στη χώρα μας αυτή η καυτή πατάτα. Οι Κύπριοι συνειδητοποίησαν για μια ακόμη φορά την αντίφαση μεταξύ της χαλαρής, χαρούμενης ζωής σε έναν πολύχρωμο, τουριστικό, ηλιόλουστο μεσογειακό παράδεισο, από τη μια, και την ωμή γεωπολιτική πραγματικότητα που στοιχειώνει το νησί μας, καθιστώντας το ένα σημείο τριβής μεταξύ των αυτοκρατοριών κατά τη διάρκεια των αιώνων.

Διαδηλώσεις «Αγανακτισμένων» στο Προεδρικό

Η έκρηξη προκάλεσε ένα παράλληλο ωστικό κύμα κοινωνικής οργής και από την πρώτη κιόλας νύχτα πολίτες βρέθηκαν έξω από το Προεδρικό Μέγαρο στη Λευκωσία απαιτώντας δικαιοσύνη και τιμωρία των ενόχων. Την επομένη, 12 Ιουλίου 2011, στην μαζική ανοργάνωτη, αυθόρμητη λαϊκή κινητοποίηση, η κυβέρνηση Χριστόφια απάντησε με βίαιη αστυνομική καταστολή, πρωτόγνωρη για τα κυπριακά χρονικά. Παρά την καταστολή, οι διαδηλώσεις συνεχίστηκαν για πολλές εβδομάδες, με συνεχή παρουσία διαδηλωτών έξω από το Προεδρικό.

Η έκρηξη έφερε στο φως σοβαρές ελλείψεις στον τρόπο λειτουργίας διαφόρων κυβερνητικών Αρχών και φανέρωσε την εκτεταμένη διαφθορά που γέννησε αυτές τις γραφειοκρατικές ανεπάρκειες. Το αποτέλεσμα ήταν οι άνευ προηγουμένου μαζικές διαδηλώσεις έξω από το Προεδρικό, που πυροδότησαν μια σειρά υπουργικών και στρατιωτικών παραιτήσεων, μιαν ανοιχτή επίσημη έρευνα και προκάλεσαν τη διάλυση της τότε συγκυβέρνησης μεταξύ του κομμουνιστικού ΑΚΕΛ και του κεντροδεξιού ΔΗΚΟ.

Το βραχύβιο κίνημα των Κυπρίων Αγανακτισμένων ξεπήδησε μέσα από αυτόν τον θυμό. Αξίζει να καταγραφεί ότι κανένα πολιτικό κόμμα δεν συμμετείχε επίσημα, τόσο διότι δεν ήταν σίγουρα πού θα καταλήξει, αλλά και διότι τα καθιερωμένα κόμματα θεώρησαν ότι η φοβερή κριτική κατά της διαφθοράς δυνητικά θα άγγιζε και τα ίδια.

Τα λευκά «πινσκάουερ» της Αστυνομίας

Στο πηδάλιο της Κυβέρνησης βρισκόταν τότε ο Πρόεδρος Δημήτρης Χριστόφιας, πρώην Γενικός Γραμματέας του μαρξιστικού-λενινιστικού κόμματος της Κύπρου, του ΑΚΕΛ. Η κυβέρνηση Χριστόφια αντέδρασε με μια πρωτοφανή -για τα κυπριακά δεδομένα- καταστολή έναντι των μαζικών διαδηλώσεων και της λαϊκής απαίτησης για εθελούσια παραίτησή του, καθώς χειριζόταν προσωπικά την υπόθεση των κατασχεθέντων εμπορευματοκιβωτίων. Ήταν ίσως η πρώτη φορά, μετά την τουρκική εισβολή του 1974, που το κράτος χρησιμοποίησε δυσανάλογη αστυνομική βία τέτοιας έκτασης εναντίον διαδηλωτών. Εκτός από αστυνομικούς εξοπλισμένους με αντιδιαδηλωτικό εξοπλισμό, η Αστυνομία Κύπρου ενεργοποίησε την πιο επίλεκτη μονάδα της, τη ΜΜΑΔ (Μηχανοκίνητη Μονάδα Άμεσης Δράσης), και τους επίλεκτους των επιλέκτων, τον ΕΑΟ (Ειδικός Αντιτρομοκρατικός Ουλαμός).

Υπήρξε υπερβολική χρήση δακρυγόνων και παρά τρίχα αποφεύχθηκε το ποδοπάτημα χιλιάδων ανθρώπων κάθε ηλικίας στους ασφυκτικά γεμάτους δρόμους γύρω από το Προεδρικό και το Υπουργείο Εξωτερικών. Λευκά τεθωρακισμένα οχήματα «Pinzgauer» της ΜΜΑΔ και του ΕΑΟ κυνηγούσαν πολίτες στα στενοσόκακα και συνέλαβαν πολλούς από αυτούς. Τις εβδομάδες που ακολούθησαν, αυτοκίνητα και λεωφορεία των ακτιβιστών ελέγχονταν σε αστυνομικά σημεία ελέγχου, ενώ πολλοί πολίτες συνελήφθησαν με την απλή υποψία ότι είχαν εξυβρίσει τον Πρόεδρο. Σε αυτά περιλαμβανόταν και μια εξωφρενική απόπειρα της Προεδρικής Φρουράς να συλλάβει τον γιο του Πλοίαρχου Ανδρέα Ιωαννίδη, Νικόλα, μέσα στην αίθουσα όπου διεξαγόταν η επίσημη έρευνα, την ημέρα που θα κατέθετε ο Πρόεδρος Χριστόφιας.

Κομματική-παρακρατική καταστολή

Παράλληλα με την κατάχρηση των επίσημων Σωμάτων Ασφαλείας, το κυβερνών κομμουνιστικό κόμμα είχε λάβει και τα δικά του μέτρα για να συγκρατήσει το διογκούμενο αυτό πολιτικό κίνημα, με ενέργειες που θύμιζαν σοβιετικά εγχειρίδια προπαγάνδας και ελέγχου.

Αμέσως ξεκίνησε η διασπορά γελοίων θεωριών συνωμοσίας, με τη μορφή ψιθύρων, στους καφενέδες, στους χώρους εργασίας και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, καθώς και μέσα από μαζικές αποστολές SMS. Κατηγορήθηκαν οι διαδηλωτές πως οργάνωναν «πραξικόπημα κατά του Χριστόφια» και πως δήθεν η έκρηξη ήταν αποτέλεσμα «επίθεσης αυτοκτονίας από ακροδεξιούς αξιωματικούς». Επιπλέον, σε διάφορες περιπτώσεις προσπάθησαν με προβοκατόρικες ενέργειες να προκαλέσουν συμπλοκές μεταξύ των διαδηλωτών και χαμηλόβαθμων κομματικών στελεχών, πιθανόν για να δικαιολογήσουν αστυνομική βία. Το αποκορύφωμα ήταν η ανοιχτή, δημόσια απειλή κομματικού στελέχους του ΑΚΕΛ για χρήση μέχρι και των υπηρεσιακών τυφεκίων που τους χορήγησε η Εθνική Φρουρά κατά των διαδηλωτών, εάν αυτό χρειαζόταν.

Λαϊκή αγάπη προς την Εθνική Φρουρά

Το αυθόρμητο κίνημα των Κυπρίων Αγανακτισμένων χαρακτηριζόταν από ισχυρό πατριωτικό φρόνημα και έλαβε εθνικές διαστάσεις. Οι νεκροί είχαν ταφεί ως εθνικοί ήρωες με εθνικά και κρατικά λάβαρα, οι σημαίες κυμάτιζαν και οι Αγανακτισμένοι τραγουδούσαν τον Εθνικό Ύμνο σε κάθε διαδήλωση.

Σε αντίθεση με άλλα παρόμοια κινήματα, που εμφανίστηκαν την ίδια εποχή σε Ελλάδα, Ισπανία και Καταλωνία, το κίνητρο για τις διαδηλώσεις δεν ήταν η οικονομική κρίση. Αυτή θα ακολουθήσει πιο μετά και η έκρηξη και η συνεπακόλουθη επίδραση στην οικονομία θα παίξει τον ρόλο της.

Την 11η Ιουλίου 2011, όμως, δεν ήταν οι οικονομικές δυσκολίες που έβγαλαν χιλιάδες Κυπρίους στους δρόμους όλων των πόλεων, αλλά ο θάνατος 13 μελών των Ενόπλων Δυνάμεων -του Ναυτικού- και των Σωμάτων Ασφαλείας - της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας.

Το κίνημα κατέδειξε την αγάπη και την εμπιστοσύνη που έχουν οι Κύπριοι Έλληνες σε αυτούς τους θεσμούς, παρά τη διαχρονική υπόσκαψή τους από κομματικές παρεμβάσεις, διαφθορά και ιδεολογικό σφυροκόπημα από νεοφιλελεύθερους και νεομαρξιστές αντιμιλιταριστές και «πράκτορες επιρροής», που ωθούν προς τη φυγοστρατία, την αποστρατιωτικοποίηση, τον αφοπλισμό εφέδρων και εθνοφυλάκων και την τελική διάλυση της Εθνικής Φρουράς.

Λόφος των Εχιδνών: 1931, 1974, 2011

Ένα ερώτημα που τίθεται είναι γιατί αυτό το αυθόρμητο, ανοργάνωτο και ασυντόνιστο κίνημα αντιμετωπίστηκε με τόσο άγρια καταστολή, παρά τις συνεχείς εκκλήσεις των συγγενών των πεσόντων να αποφεύγονται επεισόδια και προκλήσεις προς την Κυβέρνηση και το ΑΚΕΛ;

Φαίνεται πως πραγματικά τρομοκράτησε την τότε αριστερή κυβέρνηση -όπως θα τρόμαζε οποιαδήποτε κυβέρνηση εν πάση περιπτώσει- καθώς δεν υπήρξε ποτέ τέτοιας έκτασης ασυντόνιστη, μαζική κινητοποίηση αγανακτισμένων πολιτών χωρίς σαφείς στόχους, που να περικυκλώσουν με φυσική παρουσία, γεωγραφικά, την έδρα της εκτελεστικής εξουσίας. Όλες οι προηγούμενες βίαιες μαζικές διαδηλώσεις, τουλάχιστον μετά την τραγωδία του 1974, είτε κατευθύνονταν εναντίον του τουρκικού στρατού κατοχής (όπως οι Πορείες Γυναικών 1987 και 1989 και των Μοτοσικλετιστών το 1996) είτε κατά των Βρετανικών Βάσεων. Άλλες διαδηλώσεις και πολιτικές συγκεντρώσεις, με επικεφαλής κόμματα, κινήματα ή συντεχνίες, όπως για παράδειγμα οι μαζικές διαδηλώσεις υπέρ του ΟΧΙ στο Σχέδιο Ανάν το 2004 ή κατά του Μνημονίου το 2013, δεν ήταν βίαιες, παρά τη σκληρή γλώσσα των διαδηλωτών και βεβαίως δεν απείλησαν απτά την εξουσία.

Με τα πιο πάνω υπόψη, ήταν πράγματι υπερβολική η παρομοίωση των διαδηλωτών με τους πραξικοπηματίες της Χούντας και της ΕΟΚΑ-Β' του Ιουλίου του 1974 από τον Πρόεδρο Χριστόφια, και προφανώς έγινε προπαγανδιστικά, για να ερεθίσει την ευρύτερη Αριστερά υπέρ του. Το πραξικόπημα κατά του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου ήταν στρατιωτικά οργανωμένο και εκτελεσμένο και όχι μια ασυντόνιστη έκφραση μαζικής αγανάκτησης.

Σε αυτό που θα μπορούσε, ενδεχομένως, να προσομοιάσει το κίνημα των Αγανακτισμένων, είναι τα Οκτωβριανά του 1931, όταν οι Ενωτικοί διαδηλωτές έκαψαν εν τέλει το ξύλινο βρετανικό Κυβερνείο, που βρισκόταν στον ίδιο χώρο με το σημερινό Προεδρικό. Ίσως αυτό να φοβήθηκαν οι τότε κυβερνώντες, πως το αγανακτισμένο πλήθος θα έριχνε τις Πύλες του Προεδρικού και θα ανέβαινε τον «Λόφο των Εχιδνών», γι' αυτό και αντέδρασαν με αυτήν τη πρωτοφανή αστυνομική καταστολή. Από την άλλη, οι διαδηλωτές δεν είχαν προκαλέσει βίαια επεισόδια, μέχρι τη στιγμή εκείνη το βράδυ της 12ης Ιουλίου που η Αστυνομία αποφάσισε να διαλύσει το πλήθος, ενώ μικρή προβοκάτσια συνέβη και το βράδυ της 11ης Ιουλίου αλλά εκτονώθηκε εγκαίρως από τους διαδηλωτές.

Ήρωες εν καιρώ ειρήνης

1. Πλοίαρχος Ιωαννίδης Ανδρέας, Διοικητής Ναυτικού/ΓΕΕΦ
2. Αντιπλοίαρχος Λάμπρου Λάμπρος, Διοικητής της Ναυτικής Βάσης
3. Αρχικελευστής Κλεάνθους Κλεάνθης, Υπαξιωματικός στη Διοίκηση της Ναυτικής Βάσης
4. ΕΠΥ Κελευστής Ηρακλέους Μιχάλης, Υπαξιωματικός στη Διοίκηση της Ναυτικής Βάσης
5. Ναύτης (Εθνοφρουρός) Χριστοφόρου Μιλτιάδης, της Διοίκησης Ναυτικής Βάσης
6. Ναύτης (Εθνοφρουρός) Χριστοφόρου Χριστάκης, της Διοίκησης Ναυτικής Βάσης
7. Ναύτης (Εθνοφρουρός) Αντώνης Χαραλάμπους, της Διοίκησης Ναυτικής Βάσης
8. Αρχιλοχίας Πυροσβεστικής Υπηρεσίας 3591 Ανδρέας Παπαδόπουλος
9. Πυροσβέστης 74 Βασίλης Κρόκος
10. Πυροσβέστης 2446 Σπύρος Τταντής
11. Πυροσβέστης 3520 Παναγιώτης Θεοφίλου
12. Αρχιπυροσβέστης 3311 Γιώργος Γιακουμή
13. Πυροσβέστης 4829 Αδάμος Αδάμου

Πλοιάρχου Ιωαννίδη Επικήδειος

Ένα κείμενο που δίνει το στίγμα της εποχής, είναι ο επικήδειος που εκφώνησε ο Νικόλας Ιωαννίδης, υιός του Διοικητή του Ναυτικού, Πλοίαρχου Ανδρέα Ιωαννίδη, στην κηδεία του στις 13 Ιουλίου 2011, στον Ιερό Ναό Αγίου Αρσενίου στη Λεμεσό:

«Μητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερων έστιν η πατρίς και σεμνότερον και αγιώτερον». Σε αυτήν τη φράση του Πλάτωνα συμπυκνώνεται η πεμπτουσία του Ελληνισμού. Με αυτές τις παρακαταθήκες διαιωνίζεται το Γένος μας κι εσύ δεν μπορούσες να αποτελέσεις εξαίρεση.

Ξέρεις, πατέρα, μέχρι να υπηρετήσω τη στρατιωτική μου θητεία δεν καταλάβαινα γιατί έλειπες τόσο συχνά. Μετά κατάλαβα πόσο τεράστιος είσαι. Μια ζωή στην πρώτη γραμμή με τους συναδέλφους και τους ναύτες που αγαπούσες, για να φτιάξεις ένα δυνατό Ναυτικό, που να μπορεί να υπερασπιστεί την πατρίδα μας. Μετά βίας σού έβγαζα καμιά κουβέντα για την κατάσταση που επικρατούσε, αλλά απ’ όσα μου έλεγες ήταν διάχυτη η πικρία σου για την αδιαφορία των ανωτέρων να εξοπλίσουν το Ναυτικό μας. «Δεν μπορώ να εκτελέσω την αποστολή μου», έλεγες, γιατί ήξερες πολύ καλά πως «έχομεν Γην και Πατρίδαν, όταν έχομεν πλοία εις την θάλασσαν». Γι’ αυτό πάλευες, αλλά έβρισκες πόρτες κλειστές. Ωστόσο, αυτή σου την απογοήτευση προσπαθούσες να μην τη μεταφέρεις στο σπίτι και την οικογένειά σου. Μπορεί πολλοί να νόμιζαν ότι ήσουν και μαζί μας αυστηρός, όπως με τη δουλειά σου. Ουδέν αναληθέστερον. Εξάλλου, αν καμιά φορά θύμωνες και φώναζες σ’ εμάς, τα γλυκόλογα και τα πειράγματα της γυναίκας και των παιδιών σου σε ηρεμούσαν αυτοστιγμεί, ίσως και λίγο αργότερα αν ήσουν πολύ θυμωμένος.

Πολλοί μού λένε να είμαι περήφανος για τον πατέρα μου γιατί είναι ήρωας. Μπορεί να μη σου το είπα ποτέ ρητώς, αλλά πάντα ήμασταν περήφανοι για σένα, δεν χρειαζόταν να σε δολοφονήσουν στυγνά οι κυβερνώντες, δεν ήταν απαραίτητο να γίνεις κομμάτια για να καυχόμαστε για σένα. Όχι πως περίμενα κάτι άλλο από εσένα, τουλάχιστον έπεσες στις επάλξεις, στη ναυτική βάση που αφιέρωσες τόσο χρόνο και κόπο ν’ ανεγερθεί και να ’ναι το καμάρι της Εθνικής Φρουράς. Να είσαι σίγουρος ότι μας μπόλιασες με τα ανώτερα ιδανικά της Φυλής μας, αυτά για τα οποία αγωνίστηκες και εν τέλει θυσιάστηκες. Γαλουχηθήκαμε με τις αρχές και τις αξίες του Ελληνισμού και είμαστε γεμάτοι απ’ αυτές μέχρι το μεδούλι μας.

Στο ερώτημα «γιατί να γίνει η έκρηξη» θα απαντήσουν οι εμπειρογνώμονες και ορκίζομαι στο σεπτό σου σκήνωμα ότι οι ένοχοι θα πληρώσουν για σένα και τους υπόλοιπους λεβέντες. Όσον αφορά το ερώτημα «γιατί ο πατέρας μου», αυτό είναι εύκολο ν’ απαντηθεί. Γιατί ποτέ δεν κιότεψες, ποτέ δεν απαρνήθηκες την ευθύνη. Γνήσιος εκφραστής των διδαχών του Λεωνίδα, των Μαραθωνομάχων, των ανταρτών του 1821, των ηρώων του Έπους του 1940, των λεβεντών του 1955, των ηρωικώς πεσόντων του 1974. Όταν επισκέφθηκα τον χώρο του εγκλήματος στο Μαρί, μέσα στο μυαλό μου βούιζαν τα λόγια των λεβεντών που θυσιάστηκαν εκεί: «Ω ξειν αγγέλλειν Έλλησι Κυπρίοις ότι τήδε κείμεθα, τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι».

Όταν το μοιραίο πρωί οι καπνοί από την έκρηξη έφτασαν στο σπίτι μας, πριν ακόμα μάθω οτιδήποτε, ένιωθα ότι μέσω αυτής της σκόνης ήρθες για τελευταία φορά κοντά μας. Δεν σε αγκάλιασα γιατί θα με περνούσαν για τρελό, ίσως ήθελα να διατηρώ την ψευδαίσθηση ότι θα σε δω το μεσημέρι πριν πάω δουλειά. Είδες, όμως, έχασα την τελευταία μου ευκαιρία να σε αγκαλιάσω. Ελπίζω να με συγχωρέσεις. Η φλόγα σου υπάρχει μέσα στη μάνα μου, εμένα, την Κυριακή και τον Χριστόφορο. Και θα μεταλαμπαδευθεί παντού. Θα κάνουμε τα πάντα για να μην ξεχαστούν οι αγώνες σου.

Και πού ’σαι, όταν συναντήσεις τον Μάτση και τον Αυξεντίου, τον Τάσο Ισαάκ και τον Σολάκη Σολωμού, πες τους να μην ανησυχούν γιατί ο σπόρος που φύτεψαν έχει αβγατίσει. Και εσύ, μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά είστε οι πιο πρόσφατοι ήρωες στο ήδη υπερπλήρες Πάνθεον της Ελληνικής Ιστορίας. Γιατί όσο κι αν προσπαθούν οι λογής Πηλιογούσηδες και Εφιάλτες να μας ξεριζώσουν, εμείς είμαστε τραχείς: «Χρόνια σκλαβκιές ατέλειωτες, τον πάτσον τζιαι τον κλώτσον τους, εμείς τζιαμαί, ελιές τζιαι τερατσιές πάνω στο ρότσον τους».

Ήσουν πολέμιος της φυγοστρατίας, το θεωρούσες και είναι υποτιμητικό. Γι’ αυτό και τώρα, μετά το τραγικό συμβάν που οι απάτριδες και οι ριψάσπιδες καλούν τους νέους να μην υπηρετήσουν την πατρίδα, ξέρω ότι θα είσαι έξαλλος. Γιατί κι εσύ αντιμετώπιζες την ανικανότητα και ανευθυνότητα των αρχόντων του τόπου, αλλά δεν σταμάτησες να υπηρετείς την πατρίδα. Δεν το έκανες για όλους αυτούς τους ανάξιους που μας κυβερνούν, αλλά για τη σκλαβωμένη πατρίδα μας και τους ανθρώπους της. Απαρνήθηκες τον νεοταξίτικο ατομικισμό και έκανες βίωμά σου την ελληνόπνευστη συλλογικότητα. Έτσι, λοιπόν, δεν πρέπει ν’ απαξιώνουμε τις τιμημένες Ένοπλες Δυνάμεις και τα στελέχη που παλεύουν νυχθημερόν κάτω από αντίξοες συνθήκες, εισπράττοντας την αδιαφορία και τη θυμηδία της πολιτικής ηγεσίας. Απαξιώστε τους θρασύδειλους κυβερνώντες και όχι το στράτευμα!

Αγαπητοί Αξιωματικοί, Υπαξιωματικοί και Ναύτες του ένδοξου Πολεμικού Ναυτικού. Σας βλέπω με τις άσπρες σας στολές, λεβέντες και λεβέντισσες, και ξέρω πως ο πατέρας μου ήθελε το καλύτερο για σας, αλλά και να ’στε οι καλύτεροι. Είμαστε μια οικογένεια, γιατί ξέρετε πως ο πατέρας μου σας είχε σαν παιδιά του. Απαιτούμε στη μνήμη των νεκρών μας να ανοικοδομηθεί άμεσα η Ναυτική Βάση «Ευάγγελος Φλωράκης» και να μην τεθεί ούτε για μια στιγμή σε κίνδυνο η ασφάλεια οποιουδήποτε στελέχους ή ναύτη, με τη χρησιμοποίηση εμπορευματοκιβωτίων ως κτηρίων. Τα κονδύλια που παίρνετε να τα δώσετε μια φορά για το κοινό καλό και όχι για ίδιον όφελος.

Κι εσείς περήφανοι Αξιωματικοί, Υπαξιωματικοί και Ναύτες, σπάστε τον άτυπο νόμο της σιωπής, αντιδράστε, ξεσηκωθείτε. Τα εκρηκτικά εξερράγησαν στα ήδη σεσηπότα θεμέλια του κράτους και το εκθεμελίωσαν. Να βγει όλος ο κόσμος στους δρόμους, να υπάρξει πάνδημη διαμαρτυρία για όλα αυτά τα τραγικά και ν’ απαιτήσουμε παραίτηση και φυλάκιση των υπευθύνων. Ξεσηκωθείτε, φωνάξτε. Μας δολοφονούν! Αν δεν υπάρξουν δομικές και συστημικές αλλαγές, την επόμενη φορά μπορεί να βρεθούμε εμείς σ’ αυτή τη θέση. Μην πιστεύετε τις πομφόλυγες των κρατούντων. Απαιτήστε την παραδειγματική τιμωρία των ανεύθυνων και ανίκανων κυβερνώντων. Μην το μετατρέψετε σε πεδίο κομματικών αντιπαραθέσεων· κανείς δεν το θέλει αυτό. Μόνο δικαιοσύνη ζητούμε.

Πλοίαρχε Ιωαννίδη, ήμουν και είμαστε περήφανοι που σε είχαμε σύζυγο και πατέρα. Σ’ ευχαριστούμε περισσότερο γιατί έκανες πράξη τις ιδέες σου, με τις οποίες μας γαλούχησες και δεν έμεινες στα λόγια. Μαζί με τους υπόλοιπους λεβέντες υπογράψατε τον μακρύ κατάλογο των ηρώων, που με το αίμα τους πότισαν το δέντρο της Λευτεριάς και απέδειξαν ότι, όσο κι αν μας πολεμούν, ο Ελληνισμός δεν πρόκειται να χαθεί εδώ στην ανατολικότερη εσχατιά της Ελλάδας. Πραγματώσατε αυτό που έγραφε περήφανα ο Μάρκος Δράκος στον πατέρα του: «Ο Έλληνας γεννήθηκε αγωνιστής· σαν τέτοιος πρέπει να στέκεται στις επάλξεις, ακοίμητος φρουρός των ιδανικών και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας». Δεν θα μπορούσαμε να έχουμε αξιότερο πατέρα. Δε σου πρέπουν μοιρολόγια γιατί δεν πέθανες, ζεις μέσα στον καθένα μας.

Αιωνία σου η μνήμη.

Αθάνατος!

(δημοσιεύθηκε στη «Σημερινή», 11/07/2021, στήλη «Άμυνας & Ασφάλειας Αφηγήματα)