Το Ερημιτικό Βασίλειο της Βορείου Κορέας: Κομμουνισμός & Κορωνοϊός

«Παρά το γεγονός ότι ξεκίνησε ένα τρομερό πόλεμο κατά τη δεκαετία του 1960 και μετέτρεψε ένα ολόκληρο έθνος σε μια ολοκληρωτική φυλακή, η Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας έκανε μια τεράστια προσπάθεια για διεθνή αναγνώριση. Εκείνη την εποχή, η ΛΔΚ φαινόταν σε πολλούς ως η πιο πετυχημένη από τις Κορέες. Επιπλέον, ο κόσμος φαινόταν γεμάτους με ιδεολογικούς φίλους, ειδικά από τον αυξανόμενο αριθμό αναδυόμενων εθνών που πειραματίζονταν με τον οικονομικό κολλεκτιβισμό και τον πολιτικό αυταρχισμό.

Από τότε, ωστόσο, η καταστροφική αποτυχία των σοσιαλιστικών και κομμουνιστών καθεστώτων στις πολλές επαναλήψεις τους συρρίκνωσαν το δίκτυο φιλίας της Πιόνγιανγκ. Οι οικονομικές δυσκολίες, οι τρομοκρατικές επιθέσεις και οι εγκληματικές δραστηριότητες μείωσαν την ελκυστικότητά της ως εταίρου για άλλες κυβερνήσεις. Και τώρα η Βόρεια Κορέα έχει περάσει περισσότερο από ένα απομονωμένη από τον κόσμο ως απάντηση στην παγκόσμια πανδημία κορωνοϊού.»

Με αυτή την εισαγωγή ξεκινά το πρόσφατο άρθρο του στο «National Interest» ο Doug Bandow, στο οποίο αναλύει τη θέση της Βορείου Κορέας, μιας χώρας ήδη πολιτικά απομονωμένης, στην εποχή του κορωνοϊού. Ο Bandow είναι συνεργάτης στο Cato Institute και υπήρξε σύμβουλος του Προέδρου των ΗΠΑ Ronald Reagan. Έχει γράψει διάφορα βιβλία, μεταξύ αυτών και για την Βόρεια Κορέα.

Ακολουθεί σε μετάφραση το υπόλοιπο κείμενο:

Ακόμη και οι κάτοικοι των κρατών που είναι φιλικοί προς τον Βορρά είναι ανεπιθύμητοι στη χώρα καθώς το εμπόριο έχει μειωθεί, οι ανθρωπιστικές αποστολές έχουν κλείσει, οι διπλωμάτες επέστρεψαν στα σπίτια τους και το βιοτικό επίπεδο έχει καταρρεύσει. Όπως παρατήρησε ο Daminov Ildar της Visionary Analytics: «Η Βόρεια Κορέα φαίνεται να κατρακυλάει στο μονοπάτι νέων, πρωτοφανών επιπέδων απομόνωσης.»

Οι οικονομικές επιπτώσεις της αυτο-καραντίνας ήταν δυσοίωνες από την αρχή. Στην πραγματικότητα η Πιόνγκανγκ έβαλε στον εαυτό της εμπάργκο, μειώνοντας ταυτόχρονα το νόμιμο και το παράνομο εμπόριο. Την ίδια στιγμή, το μειωμένο γεωργικό σύστημα του Βορρά δεν μπορούσε να καλύψει το λαό του. Ο Ανώτατος Ηγέτης Kim John-Un προειδοποίησε πρόσφατα για μια άλλη «επίπονη πορεία», ένας όρο που χρησιμοποίησε η Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας κατά τη διάρκεια του φονικού λιμού στα τέλη της δεκαετίας του 1990.

Το καθεστώς του Kim, με το να σπρώχνει τα ιδεολογικά καρότσια φαίνεται να προετοιμάζεται για κακές στιγμές. Ακόμα και στους πρόσφατους, σχετικά καλύτερους οικονομικούς καιρούς, ήταν προφανές ότι ο Βορράς έχανε τον πόλεμο της πληροφορίας. Οι περισσότεροι Βορειοκορεάτες παρακολουθούσαν ή άκουγαν για τον Νοτιοκορεάτικο πολιτισμό και τους άρεσε αυτό που έβλεπαν. Οι δημόσιοι παιάνες σχετικά με την κάλπικη δόξα της δυναστείας Kim αποδείχθηκε ότι δεν είναι μπορεί να ανταγωνιστεί την πρόσφατη ξένη ψυχαγωγία που εισχωρεί στη Λαϊκής Δημοκρατίας της Κορέας μέσω των όλο και πιο διαπερατών συνόρων με την Κίνα.

Η συνεχιζόμενη καταστολή στο Βορρά αναμφίβολα θα αναγκάσει τους Βορειοκορεάτες να είναι πιο προσεκτικοί στο να εξερευνήσουν τον παραπέρα κόσμο. Ωστόσο, ακόμη και η απειλή της φυλακής και της εκτέλεσης δεν κατάφερε να καταπνίξει τη λαϊκή περιέργεια. Έτσι, σε ένα κόσμο που γίνεται ολοένα και πιο εχθρικός ιδεολογικά, ο Kim μπορεί να μπει στον πειρασμό να εγκαταλείψει μια για πάντα τη δέσμευσή του για οικονομική ανάπτυξη, η οποία έχει επεκτείνει τις προσπάθειες για εισαγωγή ξένω ιδεών και να επιστρέψει στην πιο αυταρχική προσέγγιση του πατέρα του και του παππού του.

Καθώς οι χώρες προσχωρούσαν με φανατισμό στην παγκόσμια οικονομία, είναι κατανοητό πως το ενδιαφέρον τους για δεσμούς με τον Βορρά μειωνόταν όλο και περισσότερο. Ακόμα πιο σημαντικό, η πιο άνοστες δραστηριότητες της Πιόνγιανγκ της κόστιζαν φίλους. Ένας αριθμός κρατών του τρίτου κόσμου «αποφάσισαν να μην ανοίξουν προξενεία ή πρεσβείες... λόγω αυτού που έκαναν οι πρεσβείες της Βόρειας Κορέας αυτή την περίοδο σε όλο τον κόσμο», σύμφωνα με τον Benjamin Young, Επίκουρο Καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Virginia Commonwealth. «Η Βόρεια Κορέα αποκτούσε πραγματικά, σε όλο τον κόσμο, τη φήμη ενός πραγματικά απερίσκεπτου και τρομοκρατικού δρώντα», πρόσθεσε ο Young.

Το πιο δραματικό ήταν η βομβιστική επίθεση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κορέας το 1983 εναντίον της συνοδείας του Νοτιοκορεάτη Προέδρου Chun Doo-Hwan κατά τη διάρκεια επίσκεψής του στη Βιρμανία, κάτι που κατάστρεψε τις σχέσεις της Πιόνγιανγκ με εκείνο το αδέσμευτο έθνος. Χρειάστηκε ένα τέταρτο του αιώνα για τα βρουν τα δύο καθεστώτα-παρίες. Αν και ο βιρμανικός Tatmadaw, ο στρατός δηλαδή, παραμένει επικεφαλής, παρά την έντονη δημόσια αντίθεση στο πρόσφατο πραξικόπημα, το μακροπρόθεσμο μέλλον του είναι ασαφές και έτσι και η δύναμη της σχέσης Βιρμανίας-Βορείου Κορέας.

Ένα πιο πρόσφατο παράδειγμα αυτοκαταστροφικής συμπεριφοράς της ΛΔΚ αφορά τη Μαλαισία, με την οποία η Βόρεια Κορέα είχε καλές σχέσις, ακόμα και για ταξίδια χωρίς βίζα. «Η Μαλαισία υπήρξε ασυνήθιστα πιστή στη Βόρεια Κορέα όλα αυτά τα χρόνια», δήλωσε ο Christopher Green, ειδικός σε θέματα Κορέας στο Πανεπιστήμιο του Leiden της Ολλανδίας. Ωστόσο, η δολοφονία του Kim John-Nam, ετεροθαλούς αδελφού του Kim -που επιδεινώθηκε με τη χρήση μιας επικίνδυνης νευρολογικής ουσίας στο Αεροδρόμιο της Κουάλα Λουμπούρ- οδήγησε τη Μαλαισία στο να απελάσει τον πρέσβη του Βορρά και να αποσύρει τους δικούς της διπλωμάτος. Η έκδοση ενός πράκτορα της ΛΔΚ στις ΗΠΑ που κατηγορείται για ξέπλυμα χρήματος στις αρχές του χρόνου οδήγησε σε επίσημη ρήξη στις σχέσεις των δύο.

Η Πιόνγιανγκ δεν μπορεί να βασιστεί καν στις κομμουνιστικές κυβερνήσεις σήμερα. Δεν υπάρχουν πολλές: Κίνα, Βιετνάμ, Κούβα και Λάος είναι οι μόνες που έχουν μείνει κατ' όνομα. Το τελευταίο, μικρό, απομονωμένο και φτωχό, δεν έχει να προσφέρει και πολλά ως φίλος.

Η Κίνα και το Βιετνάμ προφανώς έχουν μεγαλύτερη σημασία, αλλά δεν είναι πλέον πραγματικοί κομμουνιστές. Η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας είναι ένα φασιστικό ή λενινιστικό κράτος. Με τους επιχειρηματίες να εντάσσονται στο Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα, ο Marx έχει ουσιαστικά ενταφιαστεί στο Μαυσωλείο του Mao Zedong και υπάρχει μόνο στις αναμνήσεις μια μικρής, σκληροπυρηνικής αριστεράς. Αν και το Βιετνάμ δεν λατρεύει τόσο επιδεικτικά τους εμπορικούς καθεδρικούς ναούς του καπιταλισμού, δεν έχει ούτε αυτό πολλά να κάνει με τον επαναστατικό κομμουνισμό, έχοντας στραφεί προς τις ΗΠΑ τόσο για εμπόριο όσο και για ασφάλεια.

Ο ισχυρότερος δεσμός του Βορρά βρίσκεται μάλλον με την Κούβα, η οποία στέκει στην κορυφή της φθίνουσας λίστας των φίλων της. Η Αβάνα μιλά δημόσια για τις επαναστατικές της ρίζες, αλλά και αυτή εμπίπτει στην κάλπικη κομμουνιστική πλευράς, με μια σημαντική ιδιωτική οικονομία που είναι περιορισμένη από τις κυρώσεις των ΗΠΑ όσο και από εσωτερικούς κανονισμούς.

Ακόμη χειρότερα, η Κούβα είναι ένα άλλο επιπόλαιο παράδειγμα του πως ο κομμουνισμός επιβάλλει μονίμως τη φτώχεια ακόμη και στους πιο ενεργητικούς και παραγωγικούς λαούς. Έτσι, η Αβάνα τώρα αναζητά απεγνωσμένα ξένες επενδύσεις καθώς οι νέοι της εγκαταλείπου τη χώρα αναζητώντας οικονομικές ευκαιρίες. Και, πολύ χειρότερα από τη σκοπιά του Βορρά, η Αβάνα έχει δείξει πως ακόμη και όταν δοθεί ένας μικρός πολιτικός χώρος είναι επικίνδυνο, καθώς ο κουβανικός λαός πρόσφατα διαδήλωσε σε όλο το νησί, επικρίνοντας τους κυβερνήτες του, απαιτώντας ελευθερία και ανέμιζαν αμερικανικές σημαίες.

Χωρίς αμφιβολία, η τοποθεσία της χώρας, μόλις εκατό μίλια από τις ΗΠΑ, και με πολλές οικογενειακές σχέσεις, με μια μεγάλη κουβανο-αμερικανικής κοινότητα στη Φλόριδα, παίζουν το ρόλο τους σε αυτή την πραγματική ιδεολογική αποστασία. Ωστόσο, ο Young επεσήμανε επίσης τις οικονομικές πολιτικές της Αβάνας:

«Οι συνεχιζόμενες διαμαρτυρίες στην Αβάνα, μεταξύ άλλων εξελίξεων τα τελευταία χρόνια, δεν θα μπορούσαν να καταδείξουν σαφέστερα πόσο διαφορετικοί έχουν γίνει ο κουβανικός σοσιαλισμός και ο βορειοκορεάτικος σοσιαλισμός», είπε ο Young. «Ενώ οι Κουβανοί διαδηλώνουν στους δρόμους και απαιτούν αλλαγή από την ηγεσία τους, τα παιδιά της Βόρειας Κορέας εργάζονται "εθελοντικά" σε ανθρακωρυχεία και αγροκτήματα. Η φιλελευθεροποίηση της κουβανικής οικονομίας και του πολιτικού συστήματος επέτρεψε στους Κουβανούς στο να εκφραστούν τα συναισθήματα και τις πεποιθήσεις τους πιο ελεύθερα και δημιούργησαν χώρα για μια πραγματική κοινωνία των πολιτών.»

Πράγματι, αυτή είναι το αναπόφευκτο αντάλλαγμα που αντιμετωπίζει τελικά κάθξε αυταρχικό καθεστώς. Η απαραίτητη διαφάνεια για οικονομική ανάπτυξη προωθεί επίσης την κοινωνική και πολιτική απελευθέρωση. Η απαραίτητη διαφάνεια για την οικονομική ανάπτυξη προωθεί επίσης την κοινωνική και πολιτική απελευθέρωση. Η ελευθερία δεν είναι αυτόματη, όπως φαίνεται και με τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, η οποία χρησιμοποιεί την τεχνολογία για να ενισχύσει τον έλεγχό της στους ανθρώπους της. Ο Xi Jinping προφανώς φαντάζεται ένα κόσμο τύπου 1984 στον οποίο μπορούν να ελεγχθούν όλες οι εισερχόμενες πληροφορίες. Ωστόσο, η εμπειρία δείχνει ότι αυτή η προσπάθεια τελικά θα αποτύχει.

Στην περίπτωση της Βόρειας Κορέας, το καθεστώς φοβάται ακόμη και την επιρροή του λιγότερο καταπιεστικού βόρειου γείτονά του. Είναι πιθανόν η Πιόνγιανγκ να καταλήξει με λιγότερους φίλους απ' ότι πριν την πανδημία. Ωστόσο, οι ολοένα και πιο απελπιστικές προσπάθειές της να σταματήσει την νοτιοκορεατική επιρροή δεν μπορούν να αντιστρέψουν την εναλλακτική πραγματικότητα στην οποία οι περισσότεροι Βορειοκορεάτες έχουν ήδη ρίξει μια κλεφτή ματιά.

Με την πάροδο την χρόνων όλο και περισσότεροι παρατηρητές έχουν εσφαλμένα προβλέψει την επικείμενη κατάρρευση της δυναστείας Kim. Αυτές τις μέρες όμως, ο Kim ενεργεία σαν να φοβάται αυτό ακριβώς το αποτέλεσμα.