Οι πνιγμένοι του Σαίξπηρ…
Η αποτυχία της πολιτικής μας ηγεσίας είναι πλέον δεδομένη. Πάει και η Αμμόχωστος. Το, δε, καλοκαίρι δεν ήταν τόσο ήσυχο, όσο μας υποσχέθηκαν Αθήνα και Λευκωσία όταν ακύρωναν τις κυρώσεις σε βάρος της Τουρκίας στην ΕΕ και όταν μετέβαιναν στην Πενταμερή για να αποφύγουν τα νέα τετελεσμένα. Όχι μόνο δεν τα απέτρεψαν, αλλά με την εξευμενιστική τους πολιτική τροφοδότησαν τους απαράδεκτους σχεδιασμούς της Άγκυρας. Και έπονται άλλα. Χειρότερα.
Αλίμονο, τώρα, εάν μας πουν ότι, για να σωθούμε, θα πρέπει να μεταβούμε σε μία νέα Πενταμερή. Τίποτα, βεβαίως, δεν αποκλείεται. Διότι, όπως έλεγε και ο Σαίξπηρ, ο πνιγμένος, στην προσπάθειά του να σωθεί, κάνει το ένα λάθος μετά το άλλο.
Καταϊδρωμένες και ξεφτιλισμένες, Αθήνα και Λευκωσία τρέχουν πίσω από τα τετελεσμένα που προκάλεσε ο Ερντογάν. Προβάλλεται, μάλιστα, ο ισχυρισμός ότι οι διπλωματικές τους ενέργειες τον ανάγκασαν να μαζευτεί. Ότι δεν ήταν συνεπής με όσα είχε αφήσει να διαρρεύσουν ότι θα εξήγγελλε για την Αμμόχωστο. Ότι η Τουρκία είναι και πάλι στη γωνιά. Στην απομόνωση. Σε λίγο θα ακούσουμε άλλο ένα… νενικήκαμεν! Ψέματα και ψευδαισθήσεις, που δεν πείθουν ούτε αυτούς που τα ξεστομίζουν. Κοροϊδεύουν τους εαυτούς τους. Κανέναν άλλο.
Η Αμμόχωστος χάνεται. Αυτή είναι η τραγική αλήθεια. Και ο Σουλτάνος εφαρμόζει την πολιτική της σαλομοποίησης και των θανατηφόρων εκβιασμών: Εάν θέλετε, λέει, μέρος της Αμμοχώστου, θα υπογράψετε λύση δύο κρατών. Εφόσον, όμως, όλα θα κριθούν από τις επιτροπές αποζημιώσεων της Τουρκίας, δηλαδή του κατακτητή, ούτε αποζημιώσεις, ούτε υπολείμματα της Αμμοχώστου θα πάρουμε. Ούτε κράτος θα έχουμε. Θα διαλυθούμε!
Όσοι προσπαθούν να τετραγωνίσου τον κύκλο ή να ωραιοποιήσουν την κατάσταση, γίνονται συνεργοί και δίνουν άλλοθι στην τουρκική επιθετικότητα. Παραποιούν την πραγματικότητα και οδηγούν τον Ελληνισμό σε νέες περιπέτειες. Προκαλούν γέλωτα στον Ερντογάν και δικαιολογούν την αδικαιολόγητη αποτυχία τους να αποτρέψουν την τουρκική επιθετικότητα. Και όταν γίνεται αναφορά σε αποτυχία, αυτή περιλαμβάνει και τον ΟΗΕ και την ΕΕ, που αναλώνονται σε δηλώσεις συμπαράστασης, ακόμη και ψηφίσματα, τα οποία έχουν μεν τη δική τους σημασία, αλλά, εφόσον δεν συνοδεύονται με κόστος, η Τουρκία, εδώ και χρόνια, τα πετά στον κάλαθο των αχρήστων.
Η μεγαλύτερη αλήθεια είναι η ύπαρξη της Κυπριακής Δημοκρατίας ως υποκειμένου διεθνούς δικαίου. Και, ως εκ τούτου, θα πρέπει να διαφυλαχθεί ως κόρη οφθαλμού. Αυτό, δε, που αντιλαμβάνεται η πολιτισμένη ανθρωπότητα, όση έχει απομείνει όρθια, είναι η τουρκική κατοχή, που εισπράττει άλλοθι, μέσα από την εσωτερική πτυχή του Κυπριακού και τη διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία, η οποία εξελίχθηκε μέσω της λογικής των δύο ισότιμων συνιστώντων κρατών σε Κερκόπορτα των δύο χωριστών κρατών.
Αθήνα και Λευκωσία έχουν δύο επιλογές: Ή αποφασίζουν την απαγκίστρωση από τον εξευμενισμό, που μας οδήγησε σε αδιέξοδα και νέα τετελεσμένα, ή θα πρέπει να παραιτηθούν, για να δοθεί η ευκαιρία στην υιοθέτηση, εμπέδωση και εφαρμογή της κλασικής αρχής, όπως μας τη δίδαξε ο παππούς Θουκυδίδης. Δηλαδή, αυτής τής αποτροπής και της πρόκλησης κόστους στην Τουρκία. Της θωράκισής μας. Στρατιωτικά, νομικά και διπλωματικά. Αλλιώς, οι υφιστάμενες ηγεσίες μας δεν έχουν κανένα άλλοθι ούτε απέναντι στον Ελληνισμό, ούτε απέναντι στους εαυτούς τους για τα νέα δεινά που θα έρθουν. Ο Ερντογάν μάς το είπε κατάμουτρα. Δεν υπάρχει πλέον «Βορράς» και «Νότος». Τον «Βορρά» τον έχει δεδομένο. Τώρα θέλει και τον «Νότο». Ολόκληρη την Κύπρο. Αξιώνει ένα κράτος, και αυτό να είναι τουρκικό. Πόσο πιο καθαρά πρέπει να το πει, για να γίνει αντιληπτό;
