48 Δευτερογιούνηδες: 1974-2021

Α Σ Φ Α Λ Ε Σ είναι ίσως να ειπωθεί ότι, στο διαρρεύσαν χρονικό διάστημα των 48 ετών, από το 1974 έως σήμερα 2021, τεσσαρακοστόν όγδοον τζιαιρόν Δευρογιούνη, στη συλλογική μνήμη, στην αυξανόμενη - με αγκομαχητό μνήμη ανεπούλωτων πληγών - συλλογική παλλαϊκή σοφία (η οποία συμπεριλαμβάνει ευτυχώς και την εκ των παθημάτων μάθηση, δηλαδή την γνώση και την εκ της γνώσεως παραγόμενη γνώμη και συλλογική - εθνική συνείδηση), δύο πολύ σπουδαία κεκτημένα μπορούν να διαπιστωθούν. Ως συσσωρευθείς πλούτος. Ως αποταμίευση και ως κεφάλαιο για τις επενδύσεις χάριν ενός καλύτερου και πιο ελπιδοφόρου συλλογικού - εθνικού μέλλοντος:

Π Ρ Ω Τ Ο και θεμελιώδες:

Εξέλιπε ολοσχερώς η γενεσιουργός εθνικών καταστροφών εμφυλιοπολεμική πανούκλα.

- Πρόκειται για το μεγαλύτερο κέρδος. Το μέγιστο επίτευγμα, μετά το ολέθριο ’74:

- Οι νεαρότεροι σε ηλικίες, γεννηθέντες μετά το 1974, οι οποίοι είναι πληθυσμιακά και οι περισσότεροι πλέον, φυσιολογικά δεν το συνειδητοποιούν. Απουσιάζουν, δόξα τω Θεώ, από τα βιώματά τους τα εμφύλια πάθη. Δεν τα ξέρουν. Δεν τους απασχολούν. Ευτυχώς ατόνησαν.

- Η μεν πληγή παραμένει απτή στην ιστορική μνήμη: Ως παράδειγμα προς αποφυγήν.

- Δεν αναπαράγεται όμως εμφύλιο μίσος σε οποιαδήποτε μετάσταση ή μετάγγιση.

- Τα εγγόνια εκείνων που βρέθηκαν ίσως και αυτοπροσώπως αλληλοπυροβολούμενοι με αδελφοκτόνες σφαίρες την αποφράδα 15η Ιουλίου 1974, κατά την ολέθρια χουντική προδοτική κορύφωση του εμφύλιου μίσους μεταξύ γριβικών και μακαριακών, αρμάζονται κιόλας μεταξύ τους.

- Ακόμη και οι κατά καιρούς κομματικές και ψηφοθηρικές απόπειρες αναμόχλευσης των παθών και καπήλευσης της μνήμης, αποδεδειγμένα πια, δεν αποδίδουν παρά μόνο τη γενική αποστροφή.

- Η πραγματικότητα, όπως εξελίχθηκε ώς τον 48ο Δευτερογιούνη, καθησυχάζει επαρκώς και τον ποιητή της «Αμμόχωστος Βασιλεύουσα» που εναγωνίως έγραφε κάποτε το:

«Αν ο λαός μας δεν μπορεί να αντλήσει απ' τα δεινά του

τότε του δόθηκε άδικα μια τέτοια τραγωδία»...

- Καθησυχάζει και τον εθνικό μας ποιητή, ο οποίος από το 1823 μάς προειδοποιούσε:

«Μην ειπούν στο στοχασμό τους

τα ξένα έθνη αληθινά:

Εάν μισούνται ανάμεσό τους

δεν τους πρέπει ελευθεριά»...

Μηδενικό, λοιπόν, σήμερα το εμφύλιο μίσος.

Δεν βρίσκουν οι όποιοι επιβουλεύονται και δολιο-μηχανεύονται, εύφορο πλέον έδαφος και χρήσιμους ηλίθιους προς αξιοποίηση.

Και, γι’ αυτό, αποτελεί μέγιστο παλλαϊκό επίτευγμα και ελπιδοφόρο εθνικό πλούτο.

Δ Ε Υ Τ Ε Ρ Ο και ικανό στοιχείο:

Για την υλικότερη οικοδόμηση εθνικών προσδοκιών, αποτελεί η μακρόχρονη εκ των εμπειριών αποκτηθείσα πλέον γνώση, συνείδηση και βεβαιότητα ότι:

(α) ΕΚ ΠΡΟΟΙΜΙΟΥ επωφελέστερη για τους Τούρκους κατακτητές, ώστε ανενόχλητοι και ατιμώρητοι να διαιωνίζουν, να εμπεδώνουν, να ισχυροποιούν, απαιτούντες κιόλας να νομιμοποιηθούν με ελληνική υπογραφή τα παρανόμως κεκτημένα τους στο Κυπριακό, υπήρξε η συνεχιζόμενη έως σήμερα διαδικασία των Διακοινοτικών συνομιλιών και των Πενταμερών διασκέψεων για συνθηκολόγηση σε «λύση» Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας.

(β) ΜΟΝΟ Η ΠΡΟΣΚΤΗΣΗ Δύναμης, για την επαρκέστερη αύξηση όλων των εσωτερικών και εξωτερικών συντελεστών εθνικής ισχύος, δύναται να προσφέρει τις δυνατότητες για ν’ ανοίξει επιτέλους ο δρόμος πολιτικής για την ικανότερη και αποτελεσματικότερη διεκδίκηση απελευθέρωσης της Κύπρου από τους Τούρκους κατακτητές και από τα δεσμά των βρετανικών βάσεων.

ΟΥΤΩΣ ή άλλως, η χρονική διαδρομή των αλλεπάλληλων Δευτερογιούνηδων, αφ’ ότου 20ή Ιουλίου 1977 εξαγγέλθηκε αλλ’ ευθύς κατόπιν έμεινε μόνο στα λόγια ο Μακροχρόνιος Αγώνας, κατέδειξε ότι:

- ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ και αυταπάτες αποδείχθηκαν όλες οι άλλες - βρετανικής κατά κύριο λόγο επινόησης - μακροχρόνιες των Ελλήνων Λευκωσίας και Αθηνών διαδοχικές διολισθήσεις, από υποχωρήσεις σε υποχωρήσεις, οι οποίες ματαίως αναζητούσαν «αμοιβαίως [με τους... Κατακτητές] αποδεκτή Διζωνική συμβιβαστική λύση», εθελοτυφλούντες απέναντι στον παλαιόθεν διακηρυγμένο και αταλάντευτα μεθοδευόμενο στρατηγικό στόχο της Τουρκίας για ολοκληρωτικό έλεγχο της Κύπρου. Και, συνακόλουθα ότι:

- ΚΡΑΤΑΕΙ[m1] γερά ως δικό της πλούτο η Τουρκία στο ταμιευτήριο του «Κεκτημένου των Συνομιλιών» και του «Συμφωνημένου Πλαισίου», όλες τις προηγούμενες διαδοχικές ελληνικές υποχωρήσεις, οι οποίες απορρίφθηκαν μεν από το 76% του λαού στο Δημοψήφισμα της 24ης Απριλίου 2004, ενσωματώθηκαν όμως στα μετέπειτα Κοινά Ανακοινωθέντα του Μαΐου 2008, στις Συγκλίσεις και στις Κοινές Διακηρύξεις του Φεβρουαρίου 2014 έως και την Πενταμερή 27-29 Απριλίου 2021, μέχρι και τις πρόσφατες του Ιουνίου 2021 ικεσίες προς τον Γ.Γρ. του ΟΗΕ για... συνέχιση των προσπαθειών του.

- ΚΙ ΕΠΕΙΔΗ ακριβώς τις κρατάει γερά η Τουρκία, με τα ονόματα των διαδοχικών Προέδρων της Κυπριακής Δημοκρατίας ως ηγετών - συνομιλητών ισότιμων με τους διαδοχικούς Τουρκοκύπριους ψευδοπροέδρους του δικού της κατοχικού ψευδοκράτους του 48χρονου Αττίλα, κολλώντας τους στα μούτρα τα κείμενά τους περί ισότιμου πολιτικού και συγκυριαρχικού καθεστώτος των Δυο Ισότιμων Συνιστώντων Κρατών, έφθασε... νομοτελειακά να απαιτεί από τον ΟΗΕ πλέον και τη διεθνή κοινότητα την εκ των προτέρων διεθνή αναγνώριση της ισοτιμίας των Δύο Συνιστώντων Κρατών, ως προϋπόθεση τώρα της συνέχισης των όποιων συνομιλιών, στην προ πολλού και κατ’ επανάληψιν Σημαδεμένη Τράπουλα...

Ε Τ Σ Ι ΛΟΙΠΟΝ:

Στον 48ο Δευτερογιούνη μπορούμε να πούμε, αφ’ ενός, το «λαός ενωμένος - ποτέ νικημένος», αφού υπερέβη και κατόρθωσε να εξαλείψει την πανούκλα των παλαιών αλήστου μνήμης εμφυλίων παθών και, αφ’ ετέρου, συνειδητοποιημένος πια, μακριά από τις διζωνικές ψευδαισθήσεις συνθηκολόγησης και έχοντας την ευχέρεια να αντιληφθεί την επείγουσα αναγκαιότητα της ΔΥΝΑΜΗΣ και της ΕΘΝΙΚΗΣ ΙΣΧΥΟΣ την οποία ως, εκ των ων ουκ άνευ, απαραιτήτως χρειάζεται για τον δρόμο της απελευθέρωσης, απομένει να αξιωθεί επιτέλους να έχει ΗΓΕΤΕΣ άξιους, ικανούς και πρόθυμους για την πολιτική της ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ.