Ευρωπαϊκός πολιτικός πολιτισμός και κυπριακή πολιτεία

Αναφορικά προς τη συζήτηση περί ομοσπονδίας για την Κύπρο και συμπόρευσής της προς το ευρωπαϊκό κεκτημένο, οφείλουμε αφετηριακά να υπενθυμίσουμε προς όλους εκείνους που συστηματικά αγνοούν το περιεχόμενο των εννοιών και διακηρύττουν συνθηματικά προτάσεις πολιτικής ανασύροντας κακοφορμισμένα σχέδια λύσης, πως η προτεινόμενη και συζητούμενη για την Κύπρο ομοσπονδιακή διάρθρωση του πολιτικού συστήματος, είτε η αναφορά παραπέμπει σε ομοσπονδιακή, είτε σε συνομοσπονδιακή δομή, τελεί σε απόλυτη απόκλιση και αναντιστοιχία προς την ιστορική και κοινωνιολογική διάρθρωση της χώρας, του χώρου και του πληθυσμού.

Τούτο, γιατί η ομοσπονδιακή δομή επιβάλλει όχι μόνον έλεγχο χώρου, τόπου και συγκεκριμένης πληθυσμιακής διάρθρωσης, που να δημιουργεί προϋποθέσεις εθνικού επιπέδου τοπικής αυτοδιοίκησης, όπερ δεν υφίσταται στην Κύπρο με βάση τη νόμιμη διάρθρωση της πληθυσμιακής δόμησης, αλλά και γιατί η Κύπρος διαθέτει παραδοσιακά ένα εξαιρετικά επιτυχές και δοκιμασμένο σύστημα τοπικής αυτοδιοίκησης, το οποίο επιτρέπει στις πληθυσμιακές ομάδες σε τοπικό επίπεδο να αυτοδιοικούνται και να αυτοπραγματώνονται, χωρίς την επιβολή ενός βίαιου εθνικού διαχωρισμού.

Το εγχείρημα εδραίωσης ομοσπονδιακού συστήματος στην Κύπρο οφείλει να βασίζεται στις βασικές αρχές του διεθνούς δικαίου και της ευρωπαϊκής δικαιοταξίας, που παραπέμπουν στον σεβασμό των ατομικών ελευθεριών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων άνευ εξαιρέσεων και αποκλεισμών. Οι ανωτέρω αναφορές αναγνωρίζονται ως αναγκαστικού δικαίου εφαρμογές, δηλαδή jus cogens, και ως τέτοιες θα έπρεπε να τις αξιοποιεί σταθερώς και αδιαλείπτως το ελλαδικό και κυπριακό πολιτικό σύστημα.

Ένα σύστημα ομοσπονδιακής διάρθρωσης για τα κυπριακά δεδομένα θα μπορούσε να ευδοκιμήσει και να είναι συμβατό με την ευρωπαϊκή δικαιοταξία μόνον εάν εφαρμοστεί, πέραν των δεδομένων της διάρθρωσης σε κοινοτικό πλαίσιο, η έννοια του ενιαίου λαού και της συμμετοχής επί ίσοις όροις κάθε πολίτη τού εν ευρεία εννοία πολιτικού συστήματος στις διεργασίες πορείας της πολιτείας εν τω συνόλω της. Αυτό σημαίνει πως κάθε πολίτης έχει μία ψήφο, τόσο για την περιφέρεια στην οποία ανήκει, όσο και για το σύνολο της χώρας.

Το γερμανικό ομοσπονδιακής διάρθρωσης παράδειγμα υποδεικνύει την ικανότητα ο Βαυαρός πολίτης του γερμανικού κράτους να ψηφίζει τους εκπροσώπους του στο αυτοκυβερνώμενο κρατίδιο της Βαυαρίας και ταυτόχρονα την Kαγκελαρία, που εκπροσωπεί τον γερμανικό λαό στο σύνολό του. Υπενθυμίζεται πως σε κανένα από τα σχέδια που υπεβλήθησαν για την επίλυση του Κυπριακού δεν υπήρχε η κατά τα ανωτέρω αναφορά στην έννοια του λαού ως κοινής συνιστώσας του κυπριακού πολιτικού συστήματος.

Το γερμανικό παράδειγμα πολιτικής λειτουργίας της ομοσπονδιακής διάρθρωσης, που συνιστά κατά τα ανωτέρω και υπόδειγμα εφαρμογής μιας ευρωπαϊκής πολιτικής κουλτούρας στη σχέση λαού και κρατικής ομοσπονδιακής οντότητας, οφείλει να βρίσκεται ως αναφορά σε κάθε εγχείρημα αντιστοίχων διεργασιών στην κυπριακή περίπτωση.

Εάν μία χώρα της Ευρώπης, όπως, εν προκειμένω, η Κύπρος, υποχρεωθεί να υιοθετήσει αρχές και δομές πολιτικού πολιτισμού που δεν συνάδουν προς το ευρωπαϊκό κεκτημένο, δηλαδή τον αξιακό πυρήνα της Ένωσης, τότε αυτή η χώρα δημιουργεί μια παραφωνία και ένα πρόβλημα διαρθρωτικής παρουσίας της στην πορεία της Ευρώπης. Ο εκάστοτε λαός, ο οποίος βρίσκεται σε μια χώρα, η οποία υφίσταται τον εξαναγκασμό της απόκλισης από το ευρωπαϊκό κεκτημένο, ουσιαστικά αυτοεξαιρείται από την κοινή πορεία των ευρωπαϊκών λαών και ακολουθεί μία διαδρομή, η οποία βρίσκεται ως διάρθρωση εντός της Ευρώπης, αλλά ως εφαρμοζόμενος πολιτικός πολιτισμός εκτός.

Στα καθ’ ημάς, η συζητούμενη φόρμουλα μιας Διζωνικής, Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, η οποία συνιστά ένα περίβλημα που επιβάλλεται έξωθεν και την οποία σήμερα η Τουρκία απορρίπτει για τους δικούς της λόγους, δεν έχει καμία σχέση με τον πολιτισμό και την πολιτική κουλτούρα της Ευρώπης, διότι ακριβώς η διζωνικότητα στην κυπριακή περίπτωση συνιστά προϊόν βίαιης μετακίνησης πληθυσμών, προκειμένου να κατασκευασθεί ένα σύστημα ομοσπονδιακής δομής με δύο εθνικά διαχωρισμένες ζώνες, όπερ δεν έχει καμία σχέση με την αληθινή μορφή της ομοσπονδίας. Πέραν του ότι επεβλήθη έξωθεν, η ύπαρξη ζωνών συνακολουθείται από εγκλήματα πολέμου, που διεπράχθησαν εν μέσω της εισβολής και της διαρκούσης μέχρι τώρα κατοχής της βόρειας περιοχής της Κύπρου, με απαύγασμα των ανωτέρω τον εποικισμό.

Επομένως, πρέπει να υπογραμμίσει κανείς πως Αθήνα και Λευκωσία οφείλουν σήμερα, δεδομένων των προκλήσεων της Τουρκίας στην Αμμόχωστο και υφισταμένου ενός ευνοϊκού κλίματος για τα ελληνικά συμφέροντα στην Ουάσιγκτον, να διεκδικήσουν για την Κύπρο τα αυτονόητα, τα οποία παραπέμπουν σε αυτό που ολόκληρη η Ευρώπη υπηρετεί και η υφήλιος διεκδικεί, ήτοι ανθρώπινα δικαιώματα, ατομικές ελευθερίες και εφαρμογή της δημοκρατικής αρχής, ως θεμέλιου λίθου για οποιαδήποτε επερχόμενη κρατική διάρθρωση της κυπριακής πολιτείας.