Η νέα ελληνική τραγωδία

«Η Ελλάδα, μάνα, καίγεται, καίγεται και το βιος μας,

ο πόνος μας δε λέγεται, δεν γράφεται ο καημός μας».

(Ελαφρά παραλλαγή της «Σμύρνης», των Καλδάρα/Πυθαγόρα).

Ο καημός δεν γράφεται. Ούτε περιγράφεται. Πώς να περιγράψεις το οδυνηρό συναίσθημα του ανθρώπου που στέκεται μερικά μέτρα από το σπίτι του, να το βλέπει να το ζώνουν σιγά-σιγά και βασανιστικά οι φλόγες και να το αποτεφρώνουν ολοσχερώς κι αυτός να είναι ανήμπορος να κάνει κάτι.

Τις τελευταίες ημέρες είδαμε τους πυροσβέστες να δίνουν τη μάχη της ζωής τους, μιαν άνιση μάχη με το πύρινο τέρας, που ξεπήδησε κατευθείαν από την Κόλαση, αδηφάγο, ανελέητο, εκδικητικό.

Είδαμε εικόνες ηρωικής τρέλας από ανθρώπους που με ένα απλό λάστιχο ποτίσματος προσπαθούσαν να σώσουν τα σπίτια τους, κινδυνεύοντας να γίνουν και οι ίδιοι ολοκαύτωμα.

Είδαμε μιαν όμορφη χώρα να καίγεται και δεν καιγόταν «όμορφα», όπως τα όμορφα χωριά στη γνωστή ταινία του Ντραγκόγεβιτς. Καιγόταν εφιαλτικά, φρικτά, καταθλιπτικά.

Τώρα βρισκόμαστε στην επόμενη μέρα της νέας ελληνικής τραγωδίας. Έχει απόλυτη σημασία ποιες αποφάσεις θα ληφθούν, ώστε να προληφθεί η επόμενη τραγωδία. Διότι, δυστυχώς, εδώ και δεκαετίες, σχεδόν κάθε καλοκαίρι η Ελλάδα ζει και έναν πύρινο εφιάλτη. Κάτι που σημαίνει ότι οι προηγούμενες τραγωδίες δεν χρησίμευσαν ως οδηγός, ώστε οι κρατικοί και τοπικοί μηχανισμοί πυροπροστασίας να ενισχυθούν σε ικανοποιητικό βαθμό, για να αποτρέπονται αυτές οι τεράστιες επαναλαμβανόμενες καταστροφές.

Είναι, βεβαίως, και η κλιματική αλλαγή, που αυξάνει δραματικά την ένταση των πυρκαγιών, ιδιαίτερα στην περιοχή της Μεσογείου. Συνεπώς είναι προτιμότερο να επενδύσουν τα κράτη στην πρόληψη, αφού η καταστολή των πυρκαγιών θα καθίσταται όλο και πιο δύσκολη.

Τη στιγμή που έσβηνε η ολυμπιακή φλόγα στο Τόκιο, μαίνονταν οι φλόγες στην Ολυμπία. Είναι σοκαριστικό και μόνο να το σκέφτεσαι ως δυσοίωνη προοπτική. Μέχρι τους Ολυμπιακούς του 2024 στη Γαλλία, να μην υπάρχει πια η Ολυμπία για την αφή της ολυμπιακής φλόγας...

ΚΥΠΡΟΦΡΕΝΗΣ