Δεν υπήρξαν «Συμφωνίες Κορυφής»

Μέρος Γ’, τελευταίο

10 Σεπτεμβρίου 1974 – Κάλλαχαν προς Μακάριο: «Γεωγραφική ομοσπονδία η επιδιωκόμενη λύση»

13 Σεπτεμβρίου – Βαλντχάιμ: ο Κίσινγκερ δεν φαινόταν να βιάζεται να αναμειχθεί προσωπικά, ο Γλ. Κληρίδης προσέφερε ενδιάμεση λύση στη γραμμή «Γκιουνές» και νεκρές ζώνες.

2 Οκτωβρίου – Ο Μακάριος στη ΓΣ του ΟΗΕ: Απάνθρωπη η τουρκική γεωγραφική ομοσπονδία. Την ίδια μέρα παρακαλεί τον Κίσινγκερ, αν δεν κατάφερνε να πείσει τους Τούρκους να δεχθούν γεωγραφική ομοσπονδία με περισσότερες από 5 περιοχές, να τους έπειθε να επέστρεφαν την Αμμόχωστο, γιατί δεν είχαν τίποτα να χάσουν!

6 Νοεμβρίου – Ο Γλ. Κληρίδης υποστηρίζει σε ομιλία του στην «Αργώ» γεωγραφική λύση.

17 Νοεμβρίου – Το Φόρεϊν ΄Οφις μεταφέρει Ε. Παπαϊωάννου και Α. Φάντη στο Λονδίνο - Υπόμνημα ΑΚΕΛ στον Μακάριο να δεχθεί να συζητήσει γεωγραφική ομοσπονδία.

16 Νοεμβρίου – Ο Κίσινγκερ διαβεβαιώνει ξανά τον αγωνιούντα Κάλλαχαν ότι συνεχίζει να υποστηρίζει την βρετανο-τουρκική διζωνική.

20 Νοεμβρίου – Το Φόρεϊν ΄Οφις ανησυχεί ότι ο Κίσινγκερ απομακρυνόταν από την διζωνική. Οι Τούρκοι επαναβεβαίωσαν την επιμονή τους στην διζωνική.

22 Νοεμβρίου – Κάλλαχαν στους Μακάριο και Κληρίδη: Οι Τούρκοι δεν αποχωρούν από Αμμόχωστο, η επίσκεψη Κίσινγκερ στην ΄Αγκυρα αναβλήθηκε. Δεν ήταν ρεαλιστικό για τους Τούρκους να υπαναχωρήσουν από την δι-περιφερειακή ομοσπονδία (βλέπε ΔΔΟ).

26 Νοεμβρίου – Ο Κληρίδης ενημερώνει Βρετανούς ότι η Διζωνική Ομοσπονδία παρέμενε ο τουρκικός στόχος. Θα προσπαθούσε για πρωτόκολλο από τον Μακάριο στην συνάντηση της Αθήνας, αν όχι θα έβαζε μπροστά για πλήρη διζωνική. Την ίδια μέρα ο νέος Τούρκος πρωθυπουργός Sadi Irmak ζητεί ομόσπονδο γεωγραφικό διαχωρισμό.

28 Νοεμβρίου – Κληρίδης και Ντενκτάς συμφώνησαν στην μετακίνηση Τ/κ από την Πόλη Χρυσοχούς, Ζύγι, Μαντριά και Πιταρκού.

30 Νοεμβρίου – Συνάντηση στην Αθήνα. Ο Κληρίδης δεν εξασφάλισε πρωτόκολλο, αλλά εγκαταλείφθηκε η απελευθερωτική πολιτική, ξεκίνησε «αγώνας» νομιμοποίησης των τετελεσμένων των τουρκικών εισβολών.

10 Φεβρουαρίου 1975 – Ο Κληρίδης έδωσε στον Ντενκτάς δικοινοτικές πολυ-περιφερειακές ομόσπονδες προτάσεις.

9 Ιανουαρίου – Ο Κίσινγκερ στον Βρετανό Πρέσβη στην Ουάσιγκτον: «Με όλο τον σεβασμό στην ειδική θέση του Ηνωμένου Βασιλείου, η Κύπρος για τις ΗΠΑ είναι περιφερειακό θέμα σε σύγκριση με την σημασία της Τουρκίας…».

14 Ιανουαρίου – Ο νέος Τούρκος ΥΠΕΞ Εssenbel: δι-περιφερειακό ομόσπονδο σύστημα.

13 Φεβρουαρίου – Ο Ντενκτάς «απάντησε» με πρόθεση ανακήρυξης «τουρκικού ομόσπονδου κράτους της Κύπρου».

7 Μαρτίου – O Έλληνας αξιωματούχος Μπίτσιος ενημέρωσε τον Κίσινγκερ ότι και η ελληνική κυβέρνηση θα δεχόταν την διζωνική, νοουμένου ότι οι Τούρκοι θα επέστρεφαν εδάφη – αλλά, για λόγους παζαρέματος, δεν ήσαν έτοιμοι να το πουν. Έτσι, ο Κίσινγκερ, τελικά πήγε στην Τουρκία, αλλά όχι για να προωθήσει ως δική του την ΔΔΟ (όπως λανθασμένα γράφτηκε ισχυρισμός) αλλά ευελπιστώντας σε κάποια παραχώρηση των Τούρκων στα πλαίσια της ΔΔΟ, έτσι ώστε να ικανοποιούσε το Κογκρέσο να άρει το εμπάργκο εναντίον της Τουρκίας, στο οποίο ήταν αντίθετος, αλλά δεν εισακούστηκε. Γνωρίζοντας τόσο τη θέση Γλ. Κληρίδη, όσο και της ελληνικής κυβέρνησης για ΔΔΟ, πήγε στην Τουρκία ικανοποιώντας και τον αγωνιούντα Κάλλαχαν για την θέση του έναντι της ΔΔΟ. Προτού εγκαταλείψει τη θέση του.

Ταξίδι Κίσινγκερ - Βολιδοσκόπηση (probe)

10 Μαρτίου – Στα αμερικανικά έγγραφα καταγράφονται τα τρία μηνύματα Κίσινγκερ προς Αμερικανό Πρόεδρο Φορντ μέσω του Αναπληρωτή Βοηθού για Θέματα Εθνικής Ασφαλείας Υποστράτηγου Scowcroft, εξηγώντας πως βολιδοσκόπησε τους Τούρκους χρησιμοποιώντας το Κυπριακό και τη ΔΔΟ. Συναντήσεις 10,11,12 Μαρτίου, με τον Τούρκο ΥΠΕΞ Εσεμπέλ, Πρωθυπουργό Ιρμάκ, Ετσεβίτ και άλλους.

«Βολιδοσκόπησα (διαμήνυσε 10 Μαρτίου) κατά πόσο η τουρκική κυβέρνηση θα συμφωνούσε να ελαττώσει σημαντικά τη ζώνη που σήμερα έχει υπό κατοχήν, αν μπορούσαμε να εξασφαλίσουμε δέσμευση από την ελληνική κυβέρνηση για μια διζωνική ομοσπονδία… Όλοι οι Τούρκοι ηγέτες εμφαντικά ενδιαφέρονται για διζωνική διευθέτηση, αλλά κανένας δεν δεσμεύεται για ελάττωση της ζώνης. Μου έκανε εντύπωση η προσήλωση του Ετσεβίτ σε μια διζωνική διευθέτηση, όπως όλοι, αλλά άφησε την εντύπωση ότι θέλει να διατηρήσει αυτού του είδους τη λύση για τον εαυτό του. Εξηγήσαμε στους Τούρκους ότι όλοι θα κερδίσουν από μια διζωνική λύση και ότι ο Καραμανλής ενδιαφέρεται για μια γρήγορη λύση…».

21 Μαρτίου – Ο Υποστράτηγος Scowcroft ενώπιον του Αμερικανού Προέδρου Τζέραλντ Φορντ ενημέρωσε τους Αντιπροσώπους Τζον Πραδήμα, Πολ Σαρμπάνη και Πέντζαμιν Ρόσενχολ για τις προσπάθειες Κίσινγκερ στην Τουρκία. Τίτλος της συνάντησης «Turkish Aid Cutoff». Ο Κίσινγκερ απέτυχε. Έφυγε. Το εμπάργκο παρέμεινε. Αποσύρθηκε επί Προέδρου Τζίμι Κάρτερ τον Αύγουστο 1978. Οι Βρετανοί ακόμα προσπαθούν να επιβάλουν την βρετανο-τουρκική τους ΔΔΟ…

(27.9.2017 - Δρ. Βαγγέλης Κουφουδάκης στο Ράδιο Πρώτο: «Το Κυπριακό δεν ήταν και δεν είναι προτεραιότητα της αμερικανικής πολιτικής…»).

17 Ιουνίου 1975 – Ο Βρετανός ΄Υπ. Αρμοστής πιέζει Κληρίδη, Αρχιεπίσκοπο Μακάριο για προκαταρκτική αποδοχή Διζωνικής.

2 Αυγούστου – Ο Κληρίδης υπακούει στο Λονδίνο, δέχεται ΔΔΟ στην 3η Βιέννη και ζητεί «άσυλο» από τους Βρετανούς. Δεν το χρειάστηκε, γιατί και ο Μακάριος την είχε δεχθεί στο παρασκήνιο, νοουμένου ότι η τουρκική ζώνη δεν θα ξεπερνούσε το 25%.

3η Βιέννης – Δεν υπήρξε «Συμφωνία», αλλά ανακοινωθέν, με στόχο την ανταλλαγή πληθυσμών.

7 Αυγούστου - Κληρίδης: Αξιωματούχοι του ΑΚΕΛ τάσσονται υπέρ της ΔΔΟ.

22 Οκτωβρίου – Ο Μακάριος επιβεβαίωσε ότι δέχεται την ΔΔΟ, αλλά ΔΕΝ θα το αποκαλύψει δημοσίως, μέχρι να φτάσουμε σε ικανοποιητικό στάδιο διαπραγματεύσεων.

1975 – 1977 Το Φόρεϊν Όφις συνεργάζεται με τους Αμερικανούς για σχέδια αναπροσαρμογής της γραμμής Αττίλα και με δική του εποπτεία επεξεργάζονται χάρτες…

Η ΑΛΗΘΕΙΑ - Μακάριος/Κυπριανού ΔΕΝ υπέγραψαν «Συμφωνία»

Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος ΔΕΧΘΗΚΕ την ΔΔΟ από το 1975 και το γνώριζαν Βρετανοί και Αμερικανοί, αλλά δεν υπέγραψε. Στην συνεννόησή του στη Λευκωσία με τον Ραούφ Ντενκτάς, προεδρεύοντος της συνεδρίας του τότε ΓΓ του ΟΗΕ Αυστριακού και πρώην Ναζί Κουρτ Βάλντχαϊμ (κατευθυντήριες γραμμές 12.2.1977 για επανέναρξη του διακοινοτικού διαλόγου), ζήτησε από τον Ντενκτάς να μην αναφερθεί η λέξη διζωνική, για να του διδόταν καιρός να προετοιμάσει τον λαό (από έγγραφο του ΟΗΕ). Όμως δεν υπογράφτηκε καμία «Συμφωνία» (το ίδιο και με τις κατευθυντήριες Κυπριανού/Ντενκτάς το 1979). Ήσαν αναφορές στα πρακτικά που κράτησαν τα Ηνωμένα Έθνη.

Αλλά, σταδιακά και για να δίδεται έντεχνα άλλοθι στους υποστηρικτές της ΔΔΟ, (δικούς μας και ξένους), άρχισαν να την ψελλίζουν ως «Συμφωνία Κορυφής» ακόμα και τα ΗΕ και οι Βρετανοί, που γνωρίζουν πρώτοι την αλήθεια. Και εφόσον οι υποστηρικτές της επωφελούνταν και ο κόσμος δεν υποψιάστηκε οτιδήποτε, εμπεδώθηκε δυστυχώς και αυτή η τρομερά μεγάλη παραπλάνηση του λαού. Όπως και άλλες, δυστυχώς…

Η αλήθεια ξεπρόβαλε ειρωνικά με την αποδέσμευση των βρετανικών εγγράφων για το 1977 όπως δημοσίευσα στην «Σημερινή». Ο Μακάριος, όμως, με τις 4 κατευθυντήριες εγκατέλειψε την ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ και μετατόπισε το Κυπριακό από έγκλημα εισβολής και κατοχής σε… δικοινοτική διαφορά! Ακόμα χειρότερα, με τον διζωνικό χάρτη που έδωσε ο Τάσος Παπαδόπουλος στους Τούρκους τέλος Μαρτίου 1977 στη Βιέννη, θυσίασαν Κερύνεια, Λευκόνοικο, αεροδρόμιο Τύμπου και όχι μόνο… Ο Μακάριος υποστήριξε την ΔΔΟ και τον χάρτη και στο Εθνικό Συμβούλιο.

Άλλη παραπληροφόρηση είναι ότι ο Αμερικανός Κλαρκ Κλίφορτ ευθύνεται για την αποδοχή της ΔΔΟ, για να κατηγορούνται οι Αμερικανοί εις βάρος της αλήθειας. Όπως εξήγησα, η δική μας πλευρά την δέχθηκε και την προωθούσε Κληρίδης από το 1974 και ο Μακάριος τουλάχιστον στο παρασκήνιο από το 1975, όπως και η Αθήνα. Ο δε χάρτης ήταν έτοιμος στο συρτάρι του Μακαρίου προτού φθάσει ο Κλίφορτ στην Λευκωσία. Ο Μακάριος τον έβγαλε και του τον έδειξε και ζήτησε να μην πει τίποτα σε κανέναν. Ο Κλίφορτ έφθασε στην Κύπρο στις 23 Φεβρουαρίου 1977 και έφυγε στις 26 Φεβρουαρίου 1977. Δηλαδή, 11 μέρες μετά τις 4 κατευθυντήριες γραμμές Μακαρίου/Ντενκτάς στις 12 Φεβρουαρίου 1977.

• Ο διζωνικός χάρτης δια χειρός Τάσου Παπαδόπουλου στους Τούρκους στη Βιέννη, τέλος Μαρτίου 1977. Δημοσίευμα «Σημερινής». Ξεκάθαρος στόχος του χάρτη εν γνώσει των σχεδιαστών του ήταν πως πολλοί Ελληνοκύπριοι – ειδικά από τις περιοχές Κερύνειας και Λευκονοίκου – ποτέ δεν θα επέστρεφαν στα σπίτια τους.

Εκείνο που ίσως έκανε ο Κλίφορτ ήταν να πείσει τον Μακάριο να τον δώσει.

Ο Μακάριος πέθανε στις 3 Αυγούστου 1977 και ο Σπύρος Κυπριανού, που ανέλαβε Πρόεδρος της ΚΔ, δεν δέχτηκε την ΔΔΟ. Επιβεβαίωση από το Φόρεϊν ΄Οφις. Η ΔΔΟ πέρασε τελικά στο βρετανικό ψήφισμα 649/90 (Σερ Κρίσπιν Τίκελ) επί Γιώργου Βασιλείου. Ο οποίος έκανε ό,τι του ζητούσαν οι Βρετανοί, δεχόμενος 99% των τουρκικών απαιτήσεων δίχως καμία εξουσιοδότηση από τον λαό.

Τούρκος ΥΠΕΞ στη Συνεδρία του ΣΕΝΤΟ 12.10.1977

“Μια δι-περιφερειακή ομοσπονδία (βλέπε ΔΔΟ) αποτελούμενη από ένα ελληνοκυπριακό και ένα τουρκοκυπριακό ομόσπονδο κράτος με συμφωνημένες περιορισμένες εξουσίες κεντρικής ομόσπονδης κυβέρνησης αποτελεί αναγκαιότητα, οι δύο κοινότητες να ζήσουν πλάι – πλάι …».

Έτσι προχώρησαν οι Βρετανοί στην ετοιμασία των βρετανικών συνομόσπονδων υποτιθέμενων «Ιδεών Γκάλι» το 1992, περνώντας στο απορριφθέν «Σχέδιο/Ανάν/Χάνεϊ» στο Μοντ Πελεράν και Κραν Μοντανά και στο τραγικό, σήμερα, να χωρέσουν τα δύο κράτη στη ΔΔΟ τους.

Ο Δρ. Κίσινγκερ δεν είχε καμία σχέση με την αρχιτεκτονική της ΔΔΟ. Φέρει όμως ευθύνες για την συνηγορία του με τους αυτουργούς Βρετανούς τον Ιούλιο και Αύγουστο 1974 που προωθούσαν τα θεμέλια των θέσεων Ντενκτάς/Γκιουνές της 13ης Αυγούστου 1974 και τα οποία δεν ήσαν άλλα από εκείνα του Βρετανού Σερ Ίβον Κιρκπάτρικ (Φ.Ο) και Δρ. Νιχάτ Ερίμ 1956! Αντίθετα με το 1964, όταν η αμερικανική κυβέρνηση προσπάθησε να ξεπεράσει τη βρετανική πολιτική, αλλά απέτυχε…

Ο Κίσινγκερ ήταν ο κύριος ομιλητής στα 200χρονα του Φόρεϊν ΄Οφις 10/5/1982, με αποκαλυπτική ομιλία για την ειδική σχέση ΗΠΑ/ΗΒ. Τιμήθηκε από την Βασίλισσα Ελισάβετ 20/6/1995 με τον Μεγαλόσταυρο - Honorary Knight Commander of the Order of Saint Michael and Saint George (KCMG).

Πηγές – «Διζωνική vs Δημοκρατία 1955-2019» και αμερικανικές αποδεσμεύσεις.