Η ώρα του Δικαίου να καταστεί ισχυρότερο του στρατιωτικά ισχυρού
Το ότι το Δίκαιο υποχωρούσε ενίοτε έναντι της επιθυμίας του ισχυρού αποτελεί, διαχρονικά, δυσάρεστη διαπίστωση. Αποδίδοντας στην καθομιλουμένη ο Ελευθέριος Βενιζέλος το διάλογο που ο Θουκυδίδης έγραψε μεταξύ Μηλίων και Αθηναίων αναδεικνύεται αγέρωχη και ιταμή η συμπεριφορά των Αθηναίων «…ποιουμένων χρήσης της ισχύος τους των δε Μηλίων επικαλουμένων το Δίκαιο». Ισχύς τότε των Αθηνών που οδήγησε μετά την πολιορκία και παράδοση της Μήλου στη διάκριση των Αθηναίων, ώστε «αυτοί τους με ενήλικες εφόνευσαν, τα δε γυναικόπαιδα εξανδραπόδισαν».
Βαρβαρότητα πριν από χιλιάδες έτη, που επαναλήφθηκε κατ’ επανάληψιν από τους εκάστοτε ισχυρούς της Γης στο πέρασμα των αιώνων, με πολέμους, γενοκτονίες και εκτοπισμό απλών πολιτών. Το δικαίωμα ζωής κατέστη εξαρτώμενο της βούλησης του ισχυρού. Βαρβαρότητα που αποτέλεσε φιλοσοφικό, πολιτικό και νομικό ζήτημα και προβληματισμός εάν θα δυνηθεί ποτέ η ανθρωπότητα να απαλλαγεί από την επιθετική και εγκληματική βουλιμία του ισχυρού ή απλώς θα παραμείνει μόνο στην τακτική, τα διεθνή όργανα να προβαίνουν σε απλές πανηγυρικές διακηρύξεις περί τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Στην Κύπρο από το 1974 έχουμε, όπως και το ιστορικό παράδειγμα της αρχαίας Μήλου, ένα μικρό νησί αντιμέτωπο με τη στρατιωτική υπεροχή και βία. Το μόνο εξ αρχής στήριγμα έναντι του ισχυρού ήταν και είναι το Διεθνές Δίκαιο και από 16 τώρα χρόνια το Ευρωπαϊκό. Έκτοτε και πέραν των αποφάσεων του ΕΔΑΔ (όπως η τέταρτη διακρατική προσφυγή της Κυπριακής Δημοκρατίας εναντίον της Τουρκίας), πολλά τα ψηφίσματα του ΟΗΕ, αλλά και οι διακηρύξεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την ανάγκη τήρησης των αρχών Δικαίου και του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Όμως, δεν έκαμψαν την τουρκική αδιαλλαξία.
Ένα μικρό νησί που δεν είχε μόνο να αντιμετωπίσει τον φανερό εχθρό, την Τουρκία, αλλά και τον από χρόνια θεωρούμενο «δίκαιο φίλο», την Αγγλία. Είναι δε γνωστό ότι η Αγγλία στην προσπάθειά της να παραμείνει ανεπηρέαστη στα όσα στρατιωτικά και άλλα δικαιώματά της διατήρησε σε βάρος της κυριαρχίας της Κυπριακής Δημοκρατίας με τη λύση του 1960, ενεργεί σε βάρος της διασφάλισης μιας πραγματικής δικαίας λύσης στο Κυπριακό. Από θέση ισχύος, με συνεπή τακτική επεδίωξε να επιβάλει και μετά το 1974 έμμεσα στηρίζοντας την εισβολή και έκτοτε προσπαθώντας να συντελέσει σε λύση που θα είναι κύρια εξυπηρετική στην ίδια και ικανοποιητική για τις επιθυμίες της Τουρκίας. Όλα αυτά χωρίς να υπάρξει η επιβεβλημένη δική μας αντίδραση και ενώ πρόσφατα, άγνωστο γιατί, την ευχαριστήσαμε για τη στάση της. Επιτέλους μας ξύπνησαν οι αντιδράσεις των Μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, που δεν επέτρεψαν στην Αγγλία να διαμορφώσει ως η ίδια επιδίωκε και παρουσίασε τη δήλωση του Προέδρου του Συμβουλίου Ασφαλείας. Ο κυρίαρχος λαός, η αρχή της Δημοκρατίας, τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν μπορεί να παραμερίζονται και να εγκαταλείπονται, γιατί έτσι επιθυμούν οι ισχυροί ή οι όποιες δικές μας διαχρονικές υποχωρήσεις από θέσεις αρχής.
Ήλθε η ώρα, έτσι τουλάχιστον διαφαίνεται, το Δίκαιο και στην περίπτωση της Κυπριακής Δημοκρατίας, μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να επικρατήσει. Αρκεί, προφανώς, αυτήν τη φορά να το διεκδικήσουμε σταθερά, αξιοποιώντας συμμαχίες, αλλά και την ενόχληση πολλών από την αλαζονική στάση του Ερντογάν. Ας αναδειχθούμε συνεπείς προς τους αγώνες για ελευθερία και την αντικατοχική διεκδίκηση.
