Ο όρκος του Προέδρου…
Οι Τούρκοι ανέκαθεν μάς έλεγαν τι ήθελαν, αλλά εμείς δεν θέλαμε να τους πιστέψουμε. Ζούσαμε και ζούμε στις ψευδαισθήσεις μας. Επιμένει ο κατοχικός ηγέτης Ερσίν Τατάρ και ο Τούρκος Πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν ότι δεν συζητούν οποιαδήποτε άλλη λύση, εκτός από αυτήν των δύο κρατών, η οποία είναι προϊόν της υφιστάμενης ουτοπικής δικής μας πολιτικής των δύο ισότιμων συνιστώντων κρατών και της χρεοκοπημένης ομοσπονδίας. Του οχήματος μεταφοράς προς τη διχοτόμηση και την τουρκοποίηση της Κύπρου. Παρολ’ αυτά, εμείς συνεχίζουμε να πατάμε τη νάρκη των διχοτομικών λύσεων, αρνούμενοι να δεχθούμε ότι θα εκραγεί και θα μας διαλύσει στα εξ ων συνετέθημεν.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν έχει άλλη επιλογή, εκτός της εναλλακτικής πρότασης, στην οποία ο ίδιος αναφέρθηκε για «επαναφορά» στο ισχύον συνταγματικό πλαίσιο της Ζυρίχης και στη βελτίωση του ενιαίου πολιτειακού συστήματος ως βάσης επίλυσης του Κυπριακού. Για να επιτύχει, όμως, ο Πρόεδρος, οφείλει να αφαιρέσει από την πρότασή του την καρκινογόνο ουρά της ομοσπονδίας, που θα φέρει το τέλος της Κυπριακής Δημοκρατίας και την αντικατάστασή της από δυο ισότιμα συνιστώντα κράτη, εκ των οποίων το ένα θα είναι το υφιστάμενο ψευδοκράτος. Έχει, λοιπόν, υποχρέωση να υπερασπιστεί από του βήματος του ΟΗΕ σε λίγες μέρες την Κυπριακή Δημοκρατία, στην οποία ορκίστηκε πίστη, και όχι να γίνει επίορκος προωθώντας διχοτομικές φόρμουλες διάλυσης, που θα επιβεβαιώνουν την τουρκική θέση ότι δεν υπάρχουμε. Ότι η Κυπριακή Δημοκρατία είναι εκλιπούσα.
Οι φωτοβολίδες για την επιστροφή στη Ζυρίχη και την επιβολή κυρώσεων είναι ένα πράγμα. Η ένταξη αυτών των πολιτικών θέσεων σε μια εναλλακτική στρατηγική, που θα απαλλάσσει την Κύπρο από την κατοχή, είναι μια άλλη επιλογή. Κάτι προσπάθησε να ψελλίσει ο Πρόεδρος όλες αυτές τις μέρες. Προκλήθηκαν αντιδράσεις και δημιουργήθηκε σύγχυση. Όταν, λοιπόν, θα ανέβει στο βήμα των Ην. Εθνών, έχει την ευκαιρία να ξεκαθαρίσει το σκηνικό και να σηματοδοτήσει με την ομιλία του μια νέα αρχή, για μια λύση που θα δημιουργήσει το πλαίσιο της βελτίωσης των κακώς εχόντων της Ζυρίχης, όπως προεκλογικά ο ίδιος υποσχέθηκε, ένα κανονικό κράτος, που προϋποθέτει την απελευθέρωση της Κύπρου από τον τουρκικό στρατό και τις εγγυήσεις. Εάν δεν το πράξει, θα παραμείνει παγιδευμένος στον γόρδιο δεσμό μιας ομοσπονδίας, συνομοσπονδιακού χαρακτήρα. Και θα καταστήσει εαυτόν ιχνηλάτη των νέων τετελεσμένων. Θα είναι υπόλογος ενώπιον της Ιστορίας, αλλά και του λαού του. Ότι είχε την ευκαιρία στο τέλος της θητείας του, αλλά δείλιασε. Την έχασε! Στο χέρι του είναι να αποδείξει το αντίθετο. Εάν επιδείξει σεβασμό στο κράτος και στον εαυτό του, να είναι βέβαιος ότι ο λαός θα τον ακολουθήσει. Θα είναι μαζί του. Διότι, έχει κοινή λογική και αισθητήριο. Αντιλαμβάνεται, όπως και το 2004, πότε οδηγείται στην καταστροφή και πότε στη σωτηρία…
