Αναλύσεις

Το Σύνταγμα του 1960 υπάρχει και διέπει τη λειτουργία του Κράτους

emblem.jpg

Ομολογώ ότι δεν κατανοώ γιατί η πρόταση του Προέδρου αφορά στην «επαναφορά» του Συντάγματός μας, το οποίο ποτέ δεν κατήργησε ούτε αποκήρυξε ο κυρίαρχος λαός, ενώ αποτέλεσε την προϋπόθεση να είμαστε μέλη του ΟΗΕ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το μόνο που υπάρχει είναι η πολεμική κατ’ αυτού και της ίδιας της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Τουρκία. Γι’ αυτό η πρόταση του Προέδρου θα έπρεπε να ήταν η επιδίωξη της «επανένταξης των Τουρκοκυπρίων» στις προβλέψεις και τα δικαιώματα που καθιέρωσε το Σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας, υπέρ της κοινότητάς τους.

Η τυχόν «επανένταξη των Τουρκοκυπρίων» θέτει τα πράγματα ιστορικά, νομικά και πραγματικά στην ορθή διάστασή τους. Μ’ αυτό το δοτό Σύνταγμα, οι νόμιμοι πολίτες του νεοσύστατου τότε, το 1960, Κράτους της Κυπριακής Δημοκρατίας, αποκτούσαν έδαφος και κυριαρχία κρατική ως ένας λαός πολίτες του, έναντι πάντων. Αυτό το Σύνταγμα οφείλουν έκτοτε και διαχρονικά όλοι οι πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας και κύρια όλοι οι αξιωματούχοι του να σέβονται και να διαφυλάξουν, όπως το διέσωσαν θυσίες αιματηρές, παρά τις τόσες άλλες συμφορές. Τον ίδιο σεβασμό οφείλουν και οι τρεις εγγυήτριες χώρες!

Αντί τούτου του αναγκαίου σεβασμού, υπήρξε η Τουρκανταρσία του 1963-64, η στρατιωτική εισβολή του 1974 της Τουρκίας και η ανακήρυξη του ψευδοκράτους το 1983, ως διαδοχικές φάσεις της ίδιας επεκτατικής βούλησης της Τουρκίας, χώρας που εγγυήθηκε την κυριαρχία και ύπαρξη της Κυπριακής Δημοκρατίας. Συνεπώς η πρόταση λύσης δύο Κρατών αναδεικνύεται ως η αλαζονική κορύφωση της μακρόχρονης αυτής στρατηγικής της Τουρκίας. Φάση τελική, απόλυτα αντίθετη στις αρχές του Διεθνούς και Ευρωπαϊκού Δικαίου και εχθρική πράξη. Είναι η ηγεσία των Τουρκοκυπρίων με πρώτο διδάξαντα τον Ρ. Ντενκτάς, που υλοποίησε για χρόνια και με συνέπεια την τουρκική αυτή στρατηγική σε βάρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Χωρίς όμως τούτη η στρατηγική να ήταν σύμφωνη με το αίσθημα του απλού Τουρκοκυπρίου, που ένιωθε όντως την Κύπρο, και από το 2004 την Ευρωπαϊκή Ένωση, ως πατρίδα του.

Η σημερινή τουρκοκυπριακή ηγεσία, πειθήνια προς τις εντολές της Άγκυρας, εξωθεί σε πλήρες αδιέξοδο με την προώθηση της λύσης δύο Κρατών, όχι τυχαία και παρά τη διεθνή αντίδραση. Ελπίζει σε δυναμική αντίδραση της Τουρκίας! Ας μην αφήσουμε να γίνει τούτο κατορθωτό. Εάν αντιδράσουν από κοινού Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι που σέβονται το Δίκαιο, τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις αρχές / αξίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα παραμείνει πρόσθετα προς τη διεθνή αντίδραση για τη λύση δύο κρατών, απόλυτα απομονωμένη και εκτεθειμένη η Τουρκία.

Το βέβαιο είναι ότι η όλη στρατηγική της Τουρκίας με την πρόταση για λύση δύο Κρατών, αποκαλύπτεται πλήρως ως η από χρόνια αντίθετη μεθόδευση στο διεθνές δίκαιο και τα ψηφίσματα του ΟΗΕ, σε βάρος της κυριαρχίας της Κυπριακής Δημοκρατίας. Στόχος της επεκτατικής Τουρκίας ήταν πάντα η διχοτόμηση, μέχρι που εξελικτικά και προς εξυπηρέτηση γεωστρατιωτικοπολιτικών επεκτατικών επιθυμιών της, να καταστεί επικυρίαρχος σ’ όλη την επικράτεια της νήσου. Ας παρουσιάσουμε την απλή αυτή πραγματικότητα στη διεθνή κοινή γνώμη, που ξέχασε ή δεν θέλει να θυμάται την ιστορική αλήθεια και το δίκαιο.

Πρέπει να αποτελέσει η ξεκάθαρη συστηματική και προδιαγραμμένη από χρόνια, επεκτατική στάση της Τουρκίας, αφορμή να επαναφέρουμε στη μνήμη των εταίρων μας και της διεθνούς κοινότητας τι σημαίνει να έχεις εχθρό και πολέμιό σου, έναν γείτονα ως η πανίσχυρη στρατιωτικά Τουρκία, που δεν σέβεται ούτε το δίκαιο, αλλά ούτε και την υπόδειξη να συμβάλει σε λύση δίκαιη και διαρκή με βάση το διεθνές δίκαιο και τους κανόνες καλής γειτονίας. Ο κάθε αξιωματούχος, όταν διαβεβαιώνει πίστη στο Σύνταγμα, αναλαμβάνει την ευθύνη ώστε ο κάθε νόμιμος πολίτης να μπορεί να απολαμβάνει ό,τι μας διασφάλισε η πλήρης και ισότιμη κρατική ένταξή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και οι αρχές δικαίου που διέπουν τις διεθνείς σχέσεις. Ας το διαφυλάξουμε.

Το Σύνταγμα του 1960, δοτό με πολλές πρόνοιες άκρως αντιδημοκρατικές, δεν μπορούσε και δεν μπορεί να λειτουργήσει όπως διαμορφώθηκε με τις αντιδημοκρατικές πρόνοιες και δικαιώματα υπέρ της μειοψηφίας. Όμως υπάρχει και αναγνωρίζεται δι’ αυτού η Κυπριακή Δημοκρατία διεθνώς. Μόνη εξαίρεση η Τουρκία, που την θεωρεί αυθαίρετα «εκλιπούσα», γιατί άλλες είναι οι σε βάρος του Κράτους μας, μέλους και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, επιθυμίες της.