Εχθροί της ιστορίας

Η ιστοριογραφία είναι η επιστημονική μέθοδος συγγραφής της ιστορίας η οποία θεμελιώνεται στην κριτική εξέταση των πηγών και την τεκμηρίωση στοιχείων γραπτών ή αφηγηματικών που αντέχει στην ακαδημαϊκή δοκιμασία κριτικών μεθόδων. Υπάρχουν διάφορες μορφές ιστοριογραφίας, αλλά δεν είναι της ώρας.

Έχουν χαραχτεί βαθιά στη μνήμη μου οι αναφορές της βοηθού Πρύτανη στο πανεπιστήμιο της Βουδαπέστης (Όετβος Λόραντ) που μας δίδασκε ιστοριογραφία. Τόνιζε με έμφαση πως η Ιστορία δυστυχώς μετατρέπεται στα χέρια πολιτικών σε εργαλείο προπαγάνδας. Υπογράμμιζε με έμφαση πως η ιστορία πρέπει να υπηρετεί την επιστήμη της Ιστορίας και όχι την πολιτική ή τους εκάστοτε πολιτικούς.

Σε ένα συνέδριο ιστορικών την δεκαετία του 1970 δύο ακαδημαϊκοί, ένας Ούγγρος και ένας Ρώσος, συζητούσαν το ζήτημα των Τατάρων στα εδάφη της τότε Σοβιετικής Ένωσης και, όταν η συζήτηση κινδύνευε να εκτραπεί από το επίπεδο της ακαδημαϊκής συζήτησης, ο Σοβιετικός ρωτάει τον Ούγγρο συνάδελφό του, αν διάβασε την ιστορία του ΚΚΣΕ (Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης). Ποιαν απ’ όλες, απαντάει ο Ούγγρος: Αυτήν που γράφτηκε επί Στάλιν, επί Κρουτσιώφ ή επί Μπρέζνιεφ;

Με τα πιο πάνω ως παρένθεση καταδεικνύεται πως οι κυβερνήσεις, παλιές και νέες, επιλέγουν την παραχάραξη ιστορικών γεγονότων είτε για να εξωραΐσουν ή ηρωοποιήσουν πρόσωπα και γεγονότα, είτε για να αποκρύψουν δεδομένα και στοιχεία που αφορούν την ιστορική διαδρομή της χώρας ή χωρών που συνδέονται εχθρικά ή φιλικά μεταξύ τους.

Η Τουρκία, για παράδειγμα, προσπαθεί να εμφανίσει την Κύπρο ως πρώην και νυν ιδιοκτησία της, ενώ διαγράφει την ιστορική αλήθεια και την μακραίωνη ιστορική διαδρομή της νήσου Κύπρου, η οποία ναι μεν πολλούς αφέντες άλλαξε, δεν άλλαξε καρδιά, ούτε και την ελληνική λαλιά που είναι τόσο βαθιά ριζωμένη για αιώνες τώρα στην εθνική συνείδηση του κυπριακού λαού.

Δυστυχώς, στην Κύπρο αλλά και στην Ελλάδα, όπως και σε άλλες χώρες του πλανήτη, η μυθοπλασία και οι θρύλοι τείνουν να αλλοιώσουν την ιστορική αλήθεια, παραχαράσσοντας γεγονότα και εξωραΐζοντας ιστορικά πρόσωπα τα οποία διαδραμάτισαν αρνητικό ρόλο εναντίον των συμφερόντων της πατρίδας τους. Η πρόσφατη αντιπαράθεση στην Βουλή για το κονδύλι του μουσείου Γρίβα είναι ενδεικτική της προσπάθειας να αναδυθεί ως ηρωική μορφή το εν λόγω άτομο, το οποίο συνέδεσε το όνομά του με συνωμοσίες, δολοπλοκίες, δολοφονίες και σχέδια πραξικοπήματος κατά της ιδιαίτερής του πατρίδας Κύπρου.

Με αφορμή τους εορτασμούς για τα 200 χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης ακαδημαϊκοί ιστορικοί φέρνουν στην επιφάνεια μυθοπλασίες με τις οποίες επιχειρήθηκε η αλλοίωση της ιστορικής αλήθειας. Όπως, για παράδειγμα, ότι η επανάσταση κηρύχθηκε στις 25 Μαρτίου, με τον Παλαιών Πατρών Γερμανό να υψώνει το λάβαρο στην Αγία Λαύρα Καλαβρύτων. Το γεγονός αυτό αμφισβητήθηκε και πολλοί ιστορικοί το θεωρούν φανταστικό. Ο ίδιος ο Γερμανός δεν αναφέρει τη σκηνή στα απομνημονεύματά του, που συνέγραφε σχεδόν συγχρόνως με τα γεγονότα ή το αργότερο μέχρι τον θάνατό του το 1826.

Στην Κύπρο υπάρχει μια κατάσταση άνω ποταμών. Κάποιοι μη ιστορικοί, για να αποδείξουν πως οι Ελληνοκύπριοι δεν έχουν ελληνική καταγωγή και χωρίς καμιά επιστημονική τεκμηρίωση, γράφουν ό,τι θέλουν, ή για να εξυπηρετήσουν διάφορες πολιτικές. Πριν από χρόνια, με αφορμή ανασκαφικές ανακαλύψεις αιγυπτιακών θεοτήτων στα εδάφη της Κύπρου, κάποιος μη ιστορικός σε βιβλία του καταγράφει αυθαίρετα συμπεράσματα ότι οι Κύπριοι δεν είναι Έλληνες. Η απόδειξη για τον ίδιο ήταν το μεγάλου μεγέθους άγαλμα Αιγύπτιου θεού, χωρίς να λάβει υπ’ όψιν πως στην αρχαιότητα άνθιζε το εμπόριο με τις γειτονικές χώρες. Μαζί με άλλα αντικείμενα, όπως φυσητό γυαλί από τη Συρία, έφθαναν ειδώλια θρησκευτικής λατρείας, όπως και αγάλματα. Αυτό βέβαια δεν αποδεικνύει πως οι Κύπριοι είναι Αιγύπτιοι, Ασσύριοι ή Φρανκολεβαντίνοι, σύμφωνα με τον εν λόγω συγγραφέα.

Άλλο δείγμα παραχάραξης της ιστορικής αλήθειας είναι οι ανιστόρητες αναφορές του Μακάριου Δρουσιώτη, ο οποίος σε ένα από τα τελευταία του βιβλία φορτώνει την ευθύνη για την τουρκική εισβολή στην τότε Σοβιετική Ένωση και βγάζει άμοιρους ευθυνών τις ΗΠΑ, τη CIA και όλο το κακό συναπάντημα. Άσχετο αν στα πρώτα βιβλία του οι αναφορές του είναι εκ διαμέτρου αντίθετες.

Η ιστορική αλήθεια, βέβαια, δεν μπορεί να αλλάζει σύμφωνα με τις πολιτικές πεποιθήσεις ενός εκάστου, προκειμένου να εξυπηρετήσει αλλότριους σκοπούς ή οποιεσδήποτε δυνάμεις.

Υπάρχει ακόμα και μια συνειδητή αλλοίωση της ιστορικής αλήθειας από συγκεκριμένο κόμμα, το οποίο απορρίπτει ότι η Κύπρος είναι ελληνική και κάνει λόγο για πολυπολιτισμικό κράτος.

Η πολιτική της εθνοκάθαρσης από την Τουρκία

Η Τουρκία είναι πρωταθλήτρια στην παραχάραξη της ιστορίας.

Στα αχανή εδάφη της διαβιούν πολλές λαότητες, όπως ‘Ελληνες, Αρμένιοι, Ασσύριοι, Τσερκέζοι, Αμπχάζιοι, Λαζοί, Αλεβίτες και Κούρδοι. Με την πολιτική της αφομοίωσης -εθνοκάθαρσης επί Οθωμανών και αργότερα ως κοσμικό κράτος η Τουρκία κατόρθωσε να υποτάξει αυτές τις λαότητες, εκτός από τους Κούρδους.

Βλέποντας αυτό το κράμα εθνοτήτων στην Τουρκία δεν είναι λίγοι οι πολιτικοί αναλυτές οι οποίοι θεωρούν πως οι αμιγώς Τούρκοι είναι μειοψηφία. Σύμφωνα με διάφορες εκτιμήσεις, οι Κούρδοι αποτελούν το 15% έως το 20% του πληθυσμού της Τουρκίας, περίπου 18 εκατομμύρια.

Εκτιμώμενοι περίπου στα 30 εκατομμύρια άνθρωποι, οι Κούρδοι αποτελούν μίαν από τις μεγαλύτερες εθνικές ομάδες στον κόσμο που δεν έχουν δικό τους εθνικό κράτος. Κουρδικές μειονότητες υπάρχουν σε Τουρκία, Ιράν, Ιράκ, αλλά και Συρία. Από τον συνολικό πληθυσμό των Κούρδων, περίπου ο μισός κατοικεί στην Τουρκία. Είναι κατανεμημένος κυρίως στο νοτιοανατολικό τμήμα της χώρας. Σήμερα οι περισσότεροι Κούρδοι ζουν σε μεγάλες πόλεις, όπως η Κωνσταντινούπολη, το Ιζμίρ, το Μερσίν και η Αντάνα. Εξαιτίας του μεγέθους του κουρδικού πληθυσμού αλλά και της ύπαρξης αυτονομιστικών κινήσεων, οι Κούρδοι αντιμετωπίζονται ως μία απειλή για την εθνική ενότητα της χώρας.

Άλλη μεγάλη εθνότητα στην Τουρκία είναι οι Τσερκέζοι, που αριθμούν πάνω από 7 εκατομμύρια. Λόγω των διώξεων, μόνο μια μειοψηφία ομιλεί την τσερκέζικη γλώσσα και κρύβουν την καταγωγή τους για να μην υποστούν διώξεις και φυλακίσεις.

Οι Αλεβίτες στην Τουρκία είναι γύρω στα 25 εκατομμύρια και ανέκαθεν ήταν υπό διωγμόν. Παρά τις πολλές προσπάθειες των Τούρκων Σουνιτών να τους αφομοιώσουν, δεν έχασαν τη συνοχή τους. Η καχυποψία και η προκατάληψη χωρίζει τους Αλεβίτες και τους Σουνίτες, οι οποίοι κατηγορούν τους Αλεβίτες ως ετερόδοξους, σχισματικούς, προδότες και ανήθικους.
Η Τουρκία, με ασπίδα τον στρατό, την αστυνομία και το σύνταγμα, κλείνει τους τεκέδες των Αλεβιτών, τους κόβει την παροχή νερού και ηλεκτρικού ρεύματος, μπλοκάρει τα αναπτυξιακά έργα στις περιοχές τους κ.ά. Τη μεγαλύτερη εξόντωση Αλεβιτών (40.000 νεκροί) την έκανε ο Σουλτάνος Σελίμ, το όνομα του οποίου έδωσε ο Ερντογάν πριν από καιρό στην τρίτη γέφυρα του Βοσπόρου. Αυτό, ενόχλησε τους Αλεβίτες.

Πολλές λαότητες στην Τουρκία, κρυπτοχριστιανοί, Λαζοί, Αμπχάζιοι και άλλοι αποκρύβουν την εθνική τους ταυτότητα.

Ένας από τους λόγους που η Τουρκία αρνείται οποιαδήποτε αυτονομία στους Κούρδους είναι επειδή φοβάται μια μεγάλη έκρηξη από τις άλλες εθνικές οντότητες που διαβιούν στα εδάφη της.

Ένας επίσης από τους λόγους που στα κατεχόμενα η Τουρκία εφαρμόζει την δημογραφική αλλοίωση αυξάνοντας κάθε χρόνο τον αριθμό των εποίκων είναι επειδή δεν εμπιστεύεται τους Τ/κ και με διάφορους μύθους επιχειρεί να μεγεθύνει το χάσμα μεταξύ των Ε/κ.

Όσο υπάρχουν οι εχθροί της ιστορίας και τα πολιτικά παράσιτα, πολλές εθνότητες, λαοί και λαότητες κινδυνεύουν με αφανισμό, μη εξαιρουμένων και των Ε/κ.

(δημοσιεύθηκε στη «Σημερινή της Κυριακής», 09/01/2022)