Σύντομος απολογισμός γα τα 200 χρόνια που δεν γιορτάσαμε όπως θα θέλαμε

Το 2021 ήταν μια χρονιά σημαδιακή για την πατρίδα μας (Ελλάδα και Κύπρο). Πριν από 200 χρόνια, το 1821, οι πρόγονοί μας, ύστερα από σχεδόν τέσσερεις αιώνες μαύρης σκλαβιάς, πήραν, με την βοήθεια του Θεού, τα όπλα για να αποτινάξουν τον οθωμανικό ζυγό. Εκείνος ο σκληρός και άνισος εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας ανέδειξε 123 γενναίους οπλαρχηγούς και μια πανστρατιά σταυραετούς της λευτεριάς (οι περισσότεροι άγνωστοι), που αψήφησαν τον θάνατο και έπεσαν ηρωικώς μαχόμενοι. Ωστόσο ανέδειξε και κατσαπλιάδες και κοτζαμπάσηδες, οι απόγονοι των οποίων ζουν και βασιλεύουν ακόμη. Οι εφιάλτες δεν έλειψαν, δυστυχώς, ποτέ από τον τόπο μας!

Η φλόγα της λευτεριάς δεν άναψε για πρώτη φορά εκείνη τη μυρωμένη άνοιξη του 1821. Από το 1453, έτος το οποίο αλώθηκε η Κωνσταντινούπολη από τον οθωμανικό στρατό, με επικεφαλής τον σουλτάνο Μωάμεθ Β΄ και αποτελεί συμβατικά την αρχή της κυριαρχίας των Οθωμανών, μέχρι το 1821 προηγήθηκαν αμέτρητες εξεγέρσεις που οι συνθήκες κάθε εποχής δεν τις ευνόησαν. Όλες τους είχαν το ανάλογο τίμημα. Ενδεικτικά αναφέρονται: 1457: Εξέγερση στη Μάνη από τον Βησσαρίωνα. 1466: Εξέγερση στην Πάτρα υπό τον μητροπολίτη Πατρών Νεόφυτο. 1571: Εξεγέρσεις στην Ήπειρο, τη Μακεδονία (Χαλκιδική, Σέρρες, Θεσσαλονίκη, Αχρίδα, Μπλάτσι, Κατράνιτσα) και στη νοτιοδυτική Πελοπόννησο από τους Μελισσηνούς (Μακάριο Μητροπολίτη Μονεμβασίας και τον αδελφό του Θεόδωρο). Ακολούθησαν σφαγές στην Παρνασσίδα, Μακεδονία, Πελοπόννησο, τον Άθω και στα νησιά. Επανάσταση έγινε και στην Πάτρα υπό την ηγεσία του Παλαιών Πατρών Γερμανού Α' και προκρίτων. 1600: Εξέγερση του Μητροπολίτη Λαρίσης και Τρίκκης Διονυσίου και του Μητροπολίτη Φαναρίου Σεραφείμ στη Θεσσαλία. 1705: Εξέγερση στην Ημαθία υπό τον αρματολό Ζήση Καραδήμο για το παιδομάζωμα. 1806: Ελληνική επαναστατική απόπειρα από τους Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, Νικοτσάρα, τους Λαζαίους, Γεώργιο Τζαχίλα, Βασίλειο Ρομφέη και τον Νικόλα Τσάμη...

Εν μέσω και των σημείων των καιρών μας, πόσο ανάγκη έχουμε την εθνική μας αφύπνιση και πολύ περισσότερο την αναζωογόνηση εννοιών και ηρωικών–αιματοβαμμένων πράξεων μες στις καρδιές και στις συνειδήσεις μας! Η ιστορική γνώση επικυρώνει τη συνέχεια ενός λαού στο βάθος του χρόνου, στοιχείο απαραίτητο για τον εθνικό αυτοπροσδιορισμό κάθε ατόμου και λαού. Τα έθνη διαμορφώνονται από την Ιστορία. Η Ιστορία διδάσκει. Αρκεί να τη διαβάζουμε όπως είναι και όχι όπως θα θέλαμε να είναι.

Το 1821 διδάσκει πως ακόμη και το ανέφικτο καθίσταται εφικτό, αν στηρίζονται στις καθολικές αξίες της αρετής, του δικαίου και της ανυποχώρητης μαχητικότητας. Και στην περίπτωση αυτή, ανακαλύπτουμε ότι όταν βρέθηκε στα πολύ στενά της Ιστορίας η Επανάσταση, ήρθε το Ναυαρίνο και μισάνοιξε την πόρτα του μέλλοντός μας. Τυχαίο γεγονός να μου πείτε το Ναυαρίνο, κάποιοι εκ των υστέρων το μετάνιωσαν και μας πολέμησαν, αλλά έγινε!

Δυστυχώς η Πανδημία του COVID-19 δεν επέτρεψε να γιορτάσουμε αυτό το μέγα γεγονός όπως του αρμόζει και όπως θα θέλαμε. Δόθηκε, όμως, η ευκαιρία να δούμε ποιοι πραγματικά αναγνωρίζουν αυτές τις μεγάλες στιγμές για την ανθρωπότητα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα περισσότερα κράτη ανταποκρίθηκαν πολύ θετικά και έδειξαν αλληλεγγύη για την επέτειο εορτασμού των 200 χρόνων από την έναρξη της εθνικής παλιγγενεσίας. Αυτό που κάνει έκπληξη είναι μερικές χώρες στην Ευρώπη που αρνήθηκαν να δείξουν τη συμπαράστασή τους σε αυτόν τον εορτασμό, όπως η Σουηδία, η Ολλανδία, η Δανία, η Γερμανία και η Ισπανία! Οι άσπονδοι «φίλοι και «σύμμαχοι» είναι πάντα οι χειρότεροι εχθροί!

Υστερόγραφο: Αλήθεια, πόσο ανιστόρητοι πρέπει να είναι εκείνοι που διοργάνωσαν τη μεγάλη παρέλαση στην Αθήνα στις 25 Μαρτίου, όταν παρέλειψαν να παρουσιάσουν, μαζί με όλα τα άλλα λάβαρα των επαναστατών που παρέλασαν, και το λάβρο των αμέτρητων Ελλήνων Κυπρίων που προσέτρεξαν στον μητροπολιτικό χώρο για να πολεμήσουν μαζί με τους αδελφούς Έλληνες; Ανιστόρητοι ή μήπως κάτι άλλο πολύ χειρότερο;