Ολισθήσεις, κατολισθήσεις, διολισθήσεις και… «η σιωπή των αμνών»

Τον τελευταίο καιρό έχω την αίσθηση πως «θα πέσει η γης πάνω μου και θα με πλακώσει!». Άλλο από «ολισθήσεις… κατολισθήσεις και διολισθήσεις» δεν ακούω! Από τη στεναχώρια μου γέμισα εξανθήματα. Στην αρχή νόμισα πως έβγαλα «σπυράκια της νεότητας». Όταν επισκέφτηκα τον δερματολόγο μου, όμως, με πληροφόρησε πως δεν έπασχα από εφηβική ακμή, αλλά από… γαϊδουρολειχήνα!

Τρόμαξα… Ξέρω πως από τότε που άρχισα να αρθρογραφώ, άρχισα να συμπεριφέρομαι σαν γαϊδούρι κυπραίικο. Αλλά να κολλήσω γαϊδουρολειχήνα… αυτό δεν το περίμενα!

Έτρεξα αμέσως στην εκκλησία κι άναψα ένα κερί στον Άγιο Θεόδωρο τον Στρατηλάτη, ο οποίος φημίζεται πως καταπραΰνει τα εκζέματα. Να περάσει το κακό…

Στο σημείο αυτό θα ήθελα να εξομολογηθώ κάτι. Θα σας παρακαλούσα όμως να το κρατήσετε μυστικό! Μη γίνω ρεζίλι και σταματήσουν να με κυνηγούν τα «εκατομμύρια» των θαυμαστριών μου! Γι’ αυτό… τσιμουδιά σας παρακαλώ!

Όταν πήρα το κερί από τον πάγκο, δεν ήξερα αν έπρεπε να ρίξω πενήντα σεντ στο παγκάρι ή ένα ευρώ. Στο τέλος, αφού βεβαιώθηκα πως δεν με έβλεπε κανείς, άναψα το κερί, το τοποθέτησα στο μανουάλι, έβαλα τον σταυρό τρεις φορές σαν καλός χριστιανός και έφυγα… χωρίς να «πληρώσω». Βέβαια, πριν το σκάσω, εξήγησα στον Θεό πως τελευταία τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά για μας τους τροβαδούρους. Και παρακάλεσα τον Ποιητή του Κόσμου να με συγχωρέσει… Τώρα, αν με συγχώρεσε ο Θεός ή όχι, αυτό δεν το ξέρω… ακόμα! Θα το μάθω, όμως, λίαν συντόμως. «Προσεχώς», όπως λέμε και στο σινεμά, και θα σας ενημερώσω πάραυτα με ανάρτηση στο Facebook…

Τι έλεγα; Α, ναι. Για τις «ολισθήσεις… τις κατολισθήσεις και τις διολισθήσεις»…

Το κακό ξεκίνησε όταν πριν από λίγες μέρες, σε επίσημη ανακοίνωσή του, ο Δημοκρατικός Συναγερμός μίλησε για το «ολίσθημα» του Νίκου Χριστοδουλίδη. Λίγο πριν, είχαν προηγηθεί οι συστημικές δηλώσεις του κυρίου Αβέρωφ. Παραδόξως, αμέσως μετά… ακολούθησε σεισμική δόνηση πολύ κοντά στο χωριό Αργάκα της Πάφου! Το χωριό από το οποίο κατάγεται ο κύριος Αβέρωφ. Σύμπτωση, θα μου πείτε. Προσωπικά έχω τις αμφιβολίες μου…

Από τότε που έγραψα τη ροκ όπερα «Δαίμονες», η οποία σχετίζεται με βουντού, μάγισσες, φρικιά, καλικάντζαρους και καφετζούδες, τα μυαλά μου γέμισαν ιδέες… «έμμονες!».

Έμμονη είναι και η υποψία πως ο σεισμός που ακολούθησε τις τρανταχτές δηλώσεις του κυρίου Αβέρωφ, οι οποίες ομολογουμένως ταρακούνησαν εκ βάθρων τον ΔΗΣΥ, δεν συνέβη όλως τυχαίως. Ούτε και η εκούσια αειφυγία, ο εξοστρακισμός και το αδερφοφάγωμα του Νίκου Χριστοδουλίδη έγιναν… από σπόντα.

Ο «φόνος» έγινε εκ προμελέτης!

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είχε βέβαια την εξουσία να υποστηρίξει τον πιο στενό του συνεργάτη. Θα μπορούσε να μην αποδεχθεί την παραίτησή του. Για άλλη μια φορά όμως υπερίσχυσε το σλόγκαν… «Το κόμμαν τζιαι τα μμάθκια σας»! Γι’ άλλη μια φορά, πιο πάνω από το καλό του τόπου, βάλαμε το καλό του κόμματος και τις φίλαυτες επιδιώξεις του κυρίου Αβέρωφ Νεοφύτου…

Στο σημείο αυτό επιτρέψτε μου να βάλω κι εγώ… κόμμα. Όχι πολιτικό, αλλά μία υποστιγμή στον γραπτό μου λόγο. Έτσι, για να πάρω ανάσα. Μην αρχίσω και πάλι να τα χώνω «δεξιά» κι «αριστερά» σαν χουλιγκάνος…

Εντάξει. Ηρέμησα…

Έρχομαι τώρα στις διολισθήσεις της κυρίας Ερατούς Κοζάκου Μαρκουλλή, η οποία γράφει:

«Χαιρετίζω την ανάληψη του Υπουργείου Εξωτερικών από τον έμπειρο, προσγειωμένο, σταθερό κι αφοσιωμένο βετεράνο ΥΠΕΞ Ιωάννη Κασουλίδη, με την προσδοκία να συμβάλει στη μη περαιτέρω ‘διολίσθηση’ του Κυπριακού. Βρισκόμαστε ήδη στο χείλος της καταστροφής/διχοτόμησης».

Τονίζω την φράση… «στη μη περαιτέρω διολίσθηση του Κυπριακού» και τη διαπίστωση της κυρίας Ερατούς πως… «βρισκόμαστε ήδη στο χείλος της καταστροφής/διχοτόμησης!».

Κυρία Μαρκουλλή μου! Με όλον τον σεβασμό που σας έχω. Δεν βρισκόμαστε μόνο στο χείλος της καταστροφής. Βρισκόμαστε σε κατάσταση Νιρβάνα. Ορισμένοι, μάλιστα, περιφέρονται σε άλλη διάσταση. Σ’ ένα παράλληλο σύμπαν, εκατομμύρια έτη φωτός μακριά από τη λιλιπούτεια Κύπρο!

Ιδού η απορία!

Ποιος έχει «διολισθήσει» το Κυπριακό; Δεν είστε ΕΣΕΙΣ; Όλοι εσείς που χρόνια τώρα μας κυβερνάτε; Δεν είναι η απονήρευτή σας πολιτική που μας εγκλώβισε σ’ έναν ατέρμονο και καταστροφικό διάλογο με «παράνομους» ηγέτες, ενός «παράνομου» κράτους, το οποίο «παράνομα» κατέχει η Τουρκία και στο οποίο «παράνομα» διαμένουν 350.000 κουβαλητοί ισλαμιστές της μαντίλας;

Δεν είστε ΕΣΕΙΣ που αφαιρέσατε από το γλωσσάρι μας τις λέξεις… εισβολή, κατοχή κι απελευθέρωση; Δεν είστε εσείς που επιμένετε σε μια μασκαρεμένη λύση τύπου Ανάν; Μια λύση την οποία απέρριψε το 76% του κυπριακού λαού; Δεν είστε εσείς που με τη λούζερ πολιτική σας διασύρατε τον τόπο στο «χείλος της καταστροφής και της διχοτόμησης», όπως εύστοχα επισημάνατε;

Αυτό που ανέμενα και συνεχίζω να αναμένω με δονκιχωτική γλυκαπαντοχή, είναι να ακούσω τη λέξη ΣΥΓΓΝΩΜΗ! Να βρεθεί έστω και ΕΝΑΣ πολιτικός να παραδεχτεί πόσο ναΐφ ήταν η πολιτική που όλα αυτά τα χρόνια ακολουθήσαμε…

Κυρία Μαρκουλλή μου. Τη συνεχιζόμενη αυτή κοροϊδία, να «πασάρει» ο ένας πολιτικός στον άλλο την ευθύνη, θα την ζήλευε κι αυτός ο Λιονέλ Μέσι ακόμα! Είναι και ιησουιτική και κρυψίβουλη! Γροθιά κάτω από τη… μέση. No pun intended, όπως θα έλεγαν ορισμένοι φαντασμένοι προφεσόροι με πέντε ντοκτορά!

Χαιρετίζοντας την ανάληψη του Υπουργείου Εξωτερικών από τον «έμπειρο, προσγειωμένο, σταθερό και αφοσιωμένο πολιτικό και βετεράνο ΥΠΕΞ Ιωάννη Κασουλίδη», αφήνετε να νοηθεί πως τόσον ο κύριος Κασουλίδης, όσο και εσείς τα πήγατε… περίφημα. Ενώ ο κύριος Χριστοδουλίδης…

«Εκάμέν τα σιόνιν τζιαι γαστρί».

Το όλο θέμα περί «ολισθήσεων… κατολισθήσεων και διολισθήσεων» μού έφερε στον νου ένα παλιό τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου, που λέει…

Τιιιι τρεχει;

Έγινε… κατολίσθηση

κι έπεσε κανας βράχος;
Τα πλήθη ουρλιάζουν στις κερκίδες, ντέφια, νταούλια,
κρόταλα χτυπολογούν στο βάθος…

Δυστυχώς, και κατολισθήσεις έγιναν και βράχοι καθημερινά πέφτουν από τον πληγιασμένο Πενταδάκτυλο. Τα «πλήθη» όμως δεν «ουρλιάζουν στις κερκίδες» κι ούτε παίζουν νταούλια· παρά μόνο σαν παίζει φούτμπολ η ομάδα τους. Κι όταν τελειώσει ο αγώνας, τα «πλήθη» την αράζουν στον καναπέ και παρακολουθούν καμιά τηλεοπτική σειρά να περάσει η ώρα…

Και μόλις αρχίσουν οι ειδήσεις, βετεράνοι πολιτικοί, με το βλέμμα στραμμένο στις προεδρικές εκλογές του 2023, βγαίνουν στα παράθυρα των καναλιών και δακτυλοδεικτώντας ο ένας τον άλλο διακηρύττουν πως…

ΕΣΕΙΣ φταίτε… ΕΣΕΙΣ… «που η Κύπρος βρίσκεται στο χείλος της καταστροφής!».

Και ΕΜΕΙΣ, τα αρνάκια γάλακτος που παίζουμε τον ρόλο του κομπάρσου στο κινηματογραφικό θρίλερ «Η σιωπή των αμνών», θα σπεύσουμε και πάλι να παίξουμε τον ρουτινιάρικό μας ρόλο. Θα βγούμε από το μαντρί, θα τρέξουμε στις κάλπες και, ζητωκραυγάζοντας συνθήματα υπέρ των «έμπειρων, προσγειωμένων, σταθερών και αφοσιωμένων βετεράνων πολιτικών μας», θα τους ψηφίσουμε και πάλι. Νεφελοβατώντας πως η ταινία που γυρίζεται θα έχει…

Happy End!

Αγνοώντας πως το σενάριο της ταινίας γράφτηκε το 1956 από την ίδια την Τουρκία! Και πως, αν συνεχίσουμε με τα ίδια μυαλά, κάθε άλλο από Happy θα είναι το End…