Η επιβαλλόμενη πορεία

Η αδικαιολόγητα μακρά προεκλογική περίοδος έχει αποπροσανατολίσει την ενασχόληση με το Κυπριακό. Και όταν υπάρχουν αναφορές, ο διάλογος περιορίζεται σε γενικότητες.

Ωστόσο, πρώτον, σε ό,τι αφορά το Κυπριακό, 48 χρόνια από το πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή οφείλουμε υπό μορφή αποτίμησης να προβούμε σε κάποιες παραδοχές. Με κορυφαία παραδοχή ότι βρισκόμαστε σε οριακά σημεία ως προς την πορεία της εθνικής μας υπόθεσης. Με την Τουρκία να εφαρμόζει το σχέδιο Β, το οποίο απροκάλυπτα είχε προαναγγείλει διαρκούσης ακόμα της διαδικασίας των διαπραγματεύσεων. Για «κυριαρχική ισότητα», «ισότιμο διεθνές καθεστώς» και λύση «δύο κρατών».

Δεύτερο, πέραν της άκρως δυσμενούς εξέλιξης του Κυπριακού, υπάρχει η αρνητική προοπτική της οικονομίας, λόγω των επιπτώσεων της πανδημίας και του εν εξελίξει ρωσοουκρανικού πολέμου και η αρνητική εικόνα της Κύπρου διεθνώς και ιδιαίτερα εντός ΕΕ, εξαιτίας φαινομένων διαφθοράς με επίκεντρο το θέμα των «χρυσών διαβατηρίων».

Ας κάνουμε μιαν αναδρομή στο παρελθόν επιχειρώντας άντληση διδαγμάτων και από τον αγώνα για διαφύλαξη της δημοκρατίας και της κοινωνικής συνοχής και από την πορεία ανόρθωσης και αναγέννησης της κοινωνίας και της οικονομίας μετά την τουρκική εισβολή.

Εκείνοι οι αγώνες πέτυχαν τους στόχους τους. Η δημοκρατία διαφυλάχθηκε και θεμελιώθηκε και η κοινωνική και οικονομική συνοχή επανήλθε με τις αξιοθαύμαστες προσπάθειες του λαού μας.

Έτσι, παρά τη φοβερή καταιγίδα που σάρωσε την Κύπρο το 1974, ο λαός μας επιβίωσε, το δημοκρατικό πολίτευμα επανήλθε και η οικονομία όχι μόνο επιβίωσε, αλλά και άνθησε.

Ωστόσο οι πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές εξελίξεις δεν οδήγησαν στη συνέχεια και σε ένα θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας της δημοκρατίας με κοινωνική δικαιοσύνη, ώστε μια βαθιά κοινωνική αλλαγή να συμπορεύεται δημιουργικά με την πολιτική δημοκρατία. Οι προσδοκίες του λαού μας έμειναν ανεκπλήρωτο όραμα, κοινωνικό και δημοκρατικό.

Η περίοδος που ακολούθησε την τραγωδία του 1974 σημαδεύτηκε από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, την πτώση αυτού που ονομάστηκε «υπαρκτός σοσιαλισμός» και την επικυρίαρχη επικράτηση της περίφημης νέας τάξης πραγμάτων.

Ακολούθησε η αποθέωση των νόμων της αγοράς, της αχαλίνωτης κερδοσκοπίας και του «καπιταλισμού καζίνο». Η οικονομία της αγοράς λειτούργησε για δεκαετίες χωρίς κρατικό έλεγχο, χωρίς εποπτεία, χωρίς ρυθμιστικούς μηχανισμούς.

Τα κοινωνικά και οικονομικά χάσματα διευρύνθηκαν, η άνιση κατανομή πλούτου και τεχνολογίας επιδεινώθηκε και το περιβάλλον θυσιάστηκε στον βωμό του άπληστου κέρδους. Ο νεοφιλελευθερισμός – νεοσυντηρητισμός μεσουράνησε. Αυτά, στο επίπεδο μιας απάνθρωπης παγκοσμιοποιημένης οικονομίας. Όμως και η Κύπρος, εντός αυτού του παγκόσμιου οικονομικού και πολιτικού στίγματος, αντιμετωπίζοντας και τον φρικτό ακρωτηριασμό της τουρκικής στρατιωτικής κατοχής, υπέστη όλα αυτά τα χρόνια μεταλλάξεις και υπονόμευση του εθνικού, κοινωνικού, δημοκρατικού, θεσμικού και πολιτειακού ιστού, με παρακμιακά φαινόμενα διάβρωσης αρχών και αξιών.

Πιο συγκεκριμένα:

1. Καλλιεργήθηκε συστηματικά η εθνική απονεύρωση, η ενοχοποίηση της έννοιας του πατριωτισμού, ο χλευασμός και διασυρμός κάθε άποψης στοιχειώδους υπεράσπισης των εθνικών συμφερόντων. Ο επιβαλλόμενος αυτονόητος πατριωτισμός έγινε συστηματική προσπάθεια να ταυτιστεί με τον εθνικισμό, τη μισαλλοδοξία και τον σοβινισμό.
2. Φαινόμενα διαπλοκής, διαμεσολάβησης προς την εξουσία, μη έντιμης διαχείρισης του δημοσίου χρήματος και αποσάθρωσης σε μεγάλο βαθμό του κρατικού μηχανισμού, που αποτελούσε σπονδυλική στήλη λειτουργίας κράτους και πολιτεύματος. Η πολιτική εξουσία δύσκολα αποφεύγει το δέλεαρ που προσφέρουν αυτά τα φαινόμενα. Η υποταγή σε αυτά είναι μάλλον ο κανόνας, παρά η εξαίρεση.
3. Σε αυτό το κλίμα της ασυγκράτητης παρακμής, τα μαζικά κινήματα, οι αγωνιστικές λαϊκές κινητοποιήσεις και οι κοινωνικές διεκδικήσεις έχουν υποβαθμιστεί σε άνευρες και υποτονικές εκδηλώσεις, όταν δεν εκδηλώνονται ως στενές συντεχνιακού χαρακτήρα απαιτήσεις.
4. Οι έννοιες της κοινωνικής δικαιοσύνης, της ισότητας ευκαιριών, της κοινωνικής και οικονομικής δημοκρατίας, απαξιώθηκαν και τα κακέκτυπα «εκσυγχρονιστικά πειράματα», πέραν της οικονομικής και κοινωνικής χρεοκοπίας τους, επισώρευσαν κινδύνους εθνικών διολισθήσεων.

Μέσα σε αυτήν την ομιχλώδη ατμόσφαιρα, στην Κύπρο απειλείται ευθέως το μέλλον του λαού. Αντιστρέφονται οι ρόλοι.

Ο θύτης μετατρέπεται σε θύμα και ο κατηγορούμενος σε κατήγορο. Σε μια απίστευτη διαστροφή γεγονότων, ιστορίας και αλήθειας.

Η Τουρκία, εκμεταλλευόμενη τη διεθνή αταξία της «νέας τάξης πραγμάτων», όπου κυριαρχούν η αυθαιρεσία και η επικυριαρχία των οικονομικά ισχυρών και πολιτικά ιμπεριαλιστικών κύκλων, προωθεί συστηματικά τους μακροχρόνιους σχεδιασμούς της εις βάρος της Κύπρου αλλά και της Ελλάδας με τις αίολες διεκδικήσεις στο Αιγαίο, στη Θράκη και στα νησιά.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, στην οποία επενδύσαμε προοπτικές και ελπίδες, παρά το ότι εξακολουθούμε να προσβλέπουμε σ’ αυτήν, σύρεται «άβουλη και μοιραία» ανεχόμενη, κατ’ επιεική χαρακτηρισμό, τους δόλιους τουρκικούς σχεδιασμούς που στοχεύουν, κατά κατάφωρη παραβίαση και καταπάτηση κάθε αρχής και αξίας, στη δημιουργία τετελεσμένων εις βάρος δύο κρατών – μελών της. Της Κύπρου και της Ελλάδας.

Μπροστά σε αυτά τα σκληρά, πλην αμείλικτα δεδομένα, είμαστε και πάλι υποχρεωμένοι, 48 χρόνια μετά την εθνική τραγωδία, ν’ ανταποκριθούμε σε νέα καθήκοντα εθνικού, πολιτικού και κοινωνικού χαρακτήρα.

- Χρέος μας να σταθούμε στα πόδια μας, να ξαναζωντανέψουμε την οικονομία.

- Χρέος μας να πεισμώσουμε, να μην επιτρέψουμε την ανακοπή της ιστορικής συνέχειας του Ελληνισμού στην Κύπρο.

- Χρέος μας να αντισταθούμε στη παρακμή της φθοράς αρχών και αξιών, στη διαπλοκή και την παραλυσία του κράτους και των θεσμών.

- Χρέος μας να ξανασυσπειρωθούμε για την αναγέννηση του πολιτεύματος, την αναζωογόνηση της ηθικής και των άφθορων διαχρονικά αρχών και αξιών

- Χρέος μας να μπούμε ξανά στον αγώνα τον καλό.

Με αξιοποίηση όλων των ζωντανών και αστείρευτων δυνάμεων και δυνατοτήτων της κυπριακής κοινωνίας.

Η επιλογή αυτή είναι μονόδρομος!