Το ψήφισμα 649/90 και το περαιτέρω παρασκήνιο

Επανέρχομαι στο άρθρο μου της περασμένης Κυριακής στη «Σ», 2.10.2022, «Ο Γιώργος Βασιλείου δέχθηκε τη βρετανο-τουρκική ΔΔΟ το 1990 – όχι ο Σπύρος Κυπριανού, ούτε ο λαός» για να τονίσω γιατί ήταν τόσο αναγκαίο για τους Βρετανούς να εκδοθεί το διαβόητο 649 το 1990.

Όπως έχω αποδείξει εδώ και λίγα χρόνια, μέσω βρετανικών εγγράφων, δεν υπήρξαν «Συμφωνίες» τον Φεβρουάριου 1977 μεταξύ Μακαρίου/Ντενκτάς και το 1979 μεταξύ Κυπριανού/Ντενκτάς.Ήσαν οδηγίες για τους διαπραγματευτές για επανέναρξη των συνομιλιών. Και εφόσον δεν ήσαν «Συμφωνίες», δεν είχαν νομιμότητα, ούτε διαχρονική ισχύ. Έτσι οι Βρετανοί, που γνώριζαν πρώτοι αυτήν την πραγματικότητα, έπρεπε να προσδώσουν «νομιμότητα» σ’ αυτές τις κατευθυντήριες γραμμές, για να προχωρήσουν με τα σχέδιά τους για λύση συνομοσπονδίας που εμφανίστηκαν με τις βρετανικές λεγόμενες «Ιδέες Γκάλι». Όπως είχε παροτρύνει το Φόρεϊν Όφις η Κοινοβουλευτική Επιτροπή Εξωτερικών το 1987…

Και εφόσον το κάθε ψήφισμα πρέπει πρώτα να εγκρίνεται και από την εκάστοτε κυπριακή Κυβέρνηση, έτσι ο «ευέλικτος» Γιώργος Βασιλείου τούς βοήθησε δεχόμενος το 649… Όμως ούτε το 649 έχει νομιμότητα για προώθηση της ρατσιστικής Δι-κοινοτικής, Δι-ζωνικής Ομοσπονδίας εφόσον αυτή ταύτη η «λύση» συγκρούεται με τις πρόνοιες ανθρωπίνων δικαιωμάτων και επιβραβεύει τις εγκληματικές πράξεις της Τουρκίας αναγνωρίζοντας τα τετελεσμένα δύο βάρβαρων τουρκικών εισβολών… (βλέπε Έκθεση ΓΓ του ΟΗΕ, S/23780).

Φανούλα Αργυρού