Αν δεν ανακοπεί ο Βλ. Πούτιν στην Ουκρανία, Τουρκία, Κίνα, Ιράν, Β. Κορέα θα τον μιμηθούν

Όταν ο Γάλλος Πρόεδρος, Εμμανουέλ Μακρόν, προειδοποιούσε πριν από μήνες ότι αυταρχικά κράτη αναδύονται σε διάφορες περιοχές του κόσμου και συνιστούν εφιαλτική απειλή για τα δημοκρατικά καθεστώτα, τα ανθρώπινα δικαιώματα και το κράτος δικαίου, ελάχιστοι τον έλαβαν υπόψη. Οι εξελίξεις στην Ουκρανία μετά τη ρωσική εισβολή, τον περ. Φεβρουάριο, και οι προειδοποιήσεις του Ρώσου Προέδρου ότι δεν αποκλείει χρήση πυρηνικών όπλων κατά των Ουκρανών, φέρνουν ξανά στην επιφάνεια δύο σημαντικά ιστορικά γεγονότα: Την κρίση των πυραύλων της Κούβας και παλαιότερα την αρπαγή της Τσεχοσλοβακικής Σουδητίας από τον Χίτλερ.

Η κρίση των πυραύλων της Κούβας ήταν μία αντιπαράθεση διάρκειας 13 ημερών (15-28/10/1962) μεταξύ των Η.Π.Α. και της Σοβιετικής Ένωσης εξαιτίας σοβιετικών βαλλιστικών πυραύλων που αναπτύχθηκαν στην Κούβα. Το ηγετικό ανάστημα που επέδειξαν ο Αμερικανός Πρόεδρος, Τζον Κένεντι, και ο Γ.Γ. του Κομμουνιστικού Κόμματος της ΕΣΣΔ, Νικίτα Χρουστσόφ, καθώς και η ψυχραιμία και η εκατέρωθεν υποχωρητικότητα, οδήγησαν σε συμβιβασμό.

Στην αντίπερα όχθη, είναι η περίπτωση της Τσεχοσλοβακικής Σουδητίας. Στις 20/2/1938, σε λόγο που εκφώνησε στο Ράιχσταγκ, ο Χίτλερ ισχυρίστηκε ότι είναι ανάγκη να προστατευθούν 10 εκατομμύρια Γερμανοί που βρίσκονταν στα σύνορα του Ράιχ, δηλ. στην Αυστρία και Τσεχοσλοβακία (Σουδητία). Στις 12 Μαρτίου ο γερμανικός στρατός εισέβαλε αμαχητί στην Αυστρία. Στη συνέχεια ο Χίτλερ στράφηκε προς την Τσεχοσλοβακία, όπου υπήρχαν 3 εκατομμύρια Γερμανοί Σουδήτες. Τον Μάιο, αφού υποκίνησε τη Σουδητική κρίση, εξήγγειλε και την κατάληψη της Τσεχοσλοβακίας

Σήμερα, οι ΗΠΑ έχουν έναν γηραλέο Πρόεδρο και η Ρωσία έναν απρόβλεπτο ηγέτη με αυτοκρατορικές φιλοδοξίες, που επισείει τον μπαμπούλα χρήσης πυρηνικών επειδή υποτίμησε την αντίσταση των Ουκρανών και δεν προέβλεψε τη μαζική, πρωτοφανή στρατιωτική βοήθεια των Δυτικών στους Ουκρανούς. Εμφανώς, τα σχέδιά του για έλεγχο της Ουκρανίας φαίνεται να αποτυγχάνουν και η προσάρτηση τεσσάρων περιοχών της χώρας καταδικάζεται απ’ όλα τα δημοκρατικά κράτη.

Ο Πρόεδρος Μπάιντεν, σε πρόσφατη δήλωσή του, επισήμανε ότι, για πρώτη φορά, μετά την κρίση των πυραύλων της Κούβας, αντιμετωπίζουμε το φάσμα ενός πυρηνικού Αρμαγεδδώνα. Τον τελευταίο καιρό πολλοί Δυτικοί αναλυτές επιχειρούν να… εξερευνήσουν το μυαλό του Ρώσου Προέδρου, πώς σκέφτεται και ποιες είναι οι πιθανές αποφάσεις του. Όμως αυτές είναι ξεκάθαρες εδώ και χρόνια, ιδιαίτερα μετά την περιώνυμη ομιλία του στη Διάσκεψη Ασφαλείας στο Μόναχο (10/2/2007).

Ο Πούτιν, τότε, κατηγόρησε τις Ηνωμένες Πολιτείες για πρόκληση μιας νέας κούρσας πυρηνικών εξοπλισμών και την επέκταση του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη, προς Ανατολάς, μέχρι τα πρόθυρα της Ρωσίας και ότι καθιστούσε τη Μέση Ανατολή πιο ασταθή. Ο Πούτιν ισχυρίστηκε επίσης ότι η Ουάσιγκτον αγνόησε τα Ηνωμένα Έθνη και στηρίχθηκε στη μονομερή χρήση βίας. Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία αναρρίπισε νέο Ψυχρό Πόλεμο Δύσης-Ρωσίας, ο οποίος δεν περιορίζεται σε στρατιωτική αντιπαράθεση, δι’ αντιπροσώπων, αλλ’ επεκτείνεται στον έλεγχο ενεργειακών και άλλων πλουτοπαραγωγικών υλών και πολύτιμων μετάλλων, χρήσιμων στην τεχνολογία. Και, φυσικά, ποιος θα είναι ο νέος σερίφης στο άναρχο διεθνές σύστημα.

Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και ο συνεχιζόμενος πόλεμος με την αναζωπύρωση του Ψυχρού Πολέμου, που δεν αποκλείεται να μετεξελιχθεί και σε πυρηνικό, έχει και άλλες, ανησυχητικές ή και εφιαλτικές παραμέτρους και προεκτάσεις, που αφορούν αμεσότατα την Ελλάδα και ειδικά την Κύπρο. Η πολιτική του Ρώσου Προέδρου και οι ενεργειακοί εκβιασμοί του, ειδικά προς την Ευρώπη, οι δυστυχείς Ουκρανοί που γίνονται βορά στην αντιπαράθεση Δύσης-Ρωσίας, ο εξευτελισμός του Διεθνούς Δικαίου και η βάναυση, βάρβαρη παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων χωρίς σοβαρές επιπτώσεις στον θύτη, τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, ενθαρρύνουν και άλλα αυταρχικά καθεστώτα να μιμηθούν και να ενεργήσουν ανάλογα.

Δεν είναι τυχαία η επιλογή του χρόνου από την Τουρκία της μεθοδευμένης ανακίνησης της αναγνώρισης του κατοχικού εκτρώματος από τη Ρωσία ή και άλλα, κυρίως τουρκογενή ή μουσουλμανικά κράτη. Ο Τούρκος Πρόεδρος, κατ’ επανάληψιν έχει θέσει το ζήτημα στον Πούτιν, ο οποίος τον αναβαθμίζει σε ενεργειακό διαμετακομιστή προς την Ευρώπη, δηλ. έναν νέο εκβιαστή σε θέματα ενέργειας και όχι μόνο. Ο Ερντογάν αποδεικνύει καθημερινά ότι δεν σέβεται το Διεθνές Δίκαιο, πετά στον κάλαθο των αχρήστων τις εκκλήσεις της Ευρώπης να έχει σχέσεις καλής γειτονίας και ασκεί επιθετική-κατακτητική πολιτική εναντίον γειτονικών χωρών.

Πώς θα αντιδράσει η εν πολλαίς αμαρτίαις και ανομίαις Δύση και ειδικά οι εταίροι μας, αν λίγους μήνες πριν από τις τουρκικές εκλογές του Ιουνίου 2023, ο Ερντογάν προσαρτήσει τα κατεχόμενα εδάφη της Κυπριακής Δημοκρατίας; Τι θα πράξουν οι ΗΠΑ αν η Κίνα δράσει στρατιωτικά κατά της Ταϊβάν, που θεωρεί αναπόσπαστο τμήμα της κινεζικής επικράτειας; Θα την αποτρέψουν… πυρηνικά; Πώς ενεργεί η Δύση και οι Ευρωπαίοι στην απαίτηση του Ιράν να αποκτήσει πυρηνικά ενώ τώρα προμηθεύει και με drones τις ρωσικές δυνάμεις για να σκοτώνουν Ουκρανούς; Πώς η Δύση θα αντιμετωπίσει τον παρανοϊκό δικτάτορα της Βόρειας Κορέας; Αν αφεθεί ο Πούτιν να επιτύχει στην Ουκρανία, θα ανοίξει διάπλατα ο δρόμος για όλα τα αυταρχικά καθεστώτα όπως και τρομοκρατικές οργανώσεις να μιμηθούν τον Ρώσο διδάξαντα.

Ποιος θα εμποδίσει τον Πούτιν να καταλάβει τη Μολδαβία, ξανά την Πολωνία και τις Βαλτικές χώρες ή να επιτεθεί στη Φινλανδία; Ποιος θα εμποδίσει την Τουρκία να καταλάβει ολόκληρη την Κύπρο και νησιά του Αιγαίου ή να καταλάβει και άλλα τμήματα της Συρίας και του Ιράκ; Μόλις τις προάλλες ο ΓΓ του ΚΚ της Κίνας δήλωσε ότι θα κάνουν τα πάντα ώστε η Ταϊβάν να επιστρέψει στην Κίνα. Ποιος θα εμποδίσει τρομοκρατικές οργανώσεις να εκμεταλλευτούν το χάος και την αναρχία και να σπείρουν τον τρόμο και τον θάνατο; Και ποιος θα ανακόψει τον Βορειοκορεάτη δικτάτορα να πλήξει με πυρηνικά την Ιαπωνία, που ήδη επανεξοπλίζεται, ή να επιτεθεί στη Νότια Κορέα;

Στις διεθνείς και διακρατικές σχέσεις υπάρχουν οι όροι «ανάσχεση» και «αποτροπή». Ουσιαστικά αναφέρονται στον ίδιο παρονομαστή: Ισχύς! Οι κυβερνήσεις της Κυπριακής Δημοκρατίας αυτήν ΟΦΕΙΛΑΝ να αποκτήσουν πριν από 50 χρόνια. Μόλις τώρα άρχισαν να αντιλαμβάνονται ότι, την κρίσιμη στιγμή, κανείς δεν θα πολεμήσει για μας. Και, φυσικά, κανένα σοβαρό κράτος δεν εμπιστεύεται την ασφάλειά του σε ξένους. Με ραγιάδες, όμως, και τουρκοφοβικούς ηγέτες, που γλείφουν με ΜΟΕ και τρέμουν τον κατακτητή, αυτός ο τόπος έχει ζοφερό μέλλον: Την τουρκοποίηση.