Με τις Γυναίκες της Αντίστασης…
Ήταν πρωί Δευτέρας όταν κτύπησε το τηλέφωνό μου. Στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν η Χαρίτα Μάντολες. Κόπιασε στο σπιτικό μου, μου είπε, σου έχω και μια έκπληξη. Άφησα ό,τι είχα και δεν είχα και ανηφόρισα για το μικρό ησυχαστήριό της, που βρίσκεται πολύ κοντά στο χωριό μου. Ήταν μια συνάντηση πολύ διαφορετική απ’ όλες τις άλλες. Κάθε φορά που έχω τη χαρά να βρίσκομαι στην ίδια παρέα με τη Χαρίτα Μάντολες, την Ελένη Φωκά και την Ελένη Ευθυμίου νιώθω να γίνομαι άλλος άνθρωπος.
Η κουβέντα μαζί τους θέλοντας και μη οδηγείται σε πράγματα καθόλου ευχάριστα. Η εισβολή των Τούρκων το ΄74 στην Κύπρο, με τις οδυνηρότατες συνέπειές της, τις σημάδεψε ανεξίτηλα. Ο χαμός πολλών δικών τους ανθρώπων, που εκτελέστηκαν μπροστά στα μάτια της Χαρίτας Μάντολες και της Ελένης Ευθυμίου, περνούν καθημερινά σαν ταινία τρόμου μπροστά από τα μάτια τους. Όπως το ίδιο οδυνηρές είναι και οι αναμνήσεις της Ελένης Φωκά από την παραμονή της για 23 χρόνια στην κατεχόμενη γη μας. Εκεί όπου με κίνδυνο της ζωής της δίδασκε ελληνικά γράμματα και ελληνική ιστορία στα εγκλωβισμένα παιδιά της Καρπασίας. Ώσπου μπήκε στο στόχαστρο του Ραούφ Ντενκτάς, που αρχές του 1996 την εξεδίωξε από τα κατεχόμενα και έκτοτε ζει παρέα με τις εφιαλτικές εμπειρίες της στις ελεύθερες περιοχές.
Αυτές οι γυναίκες, μαζί με μερικές ακόμα, άγνωστες στους περισσότερους, προσπάθησαν κάτω από εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες να κρατήσουν ψηλά τη σημαία του αγώνα απελευθέρωσης και τις ελπίδες επιστροφής στα κατεχόμενα πατρώα εδάφη. Με όλους τους υπόλοιπους να τις θεωρούν ενοχλητικές έως και επικίνδυνες! Και δεν αναφέρομαι μόνο σε απλούς πολίτες αλλά κυρίως σε πολιτικούς της πρώτης γραμμής!
Κάθε φορά που ζητούσαμε να τους δούμε, βρίσκονταν σε meeting, online, σύσκεψη… ήταν busy μάς έλεγαν! Τα γράφω όπως τα άκουσα. «Μια φορά», διηγείται η Ελένη Φωκά, «παρακάλεσα αφελέστατα να χρησιμοποιήσω το τηλέφωνο ενός από αυτούς για ένα επείγον τηλεφώνημα. ‘‘Είναι κομμένο’’, μου απάντησε, την ώρα που ο ίδιος μιλούσε στο τηλέφωνο»!
«Τρεις φορές», αφηγείται η Χαρίτα Μάντολες, «δέχθηκα κατά πρόσωπο τα χημικά της Αστυνομίας. Τη μια από αυτές Πρόεδρος ήταν ο Σπύρος Κυπριανού, ο οποίος με κάλεσε στο γραφείο του για να μου ζητήσει συγγνώμη. Ήταν η πρώτη και μοναδική συγγνώμη πολιτικού προς το πρόσωπό μου που άκουσα! Δεν πρόδωσα τον αστυνομικό που χρησιμοποίησε τα χημικά, παρά την πίεση που δέχθηκα από τον Πρόεδρο». Και συνεχίζει: «Επιθυμία μου ήταν να μη μιλήσει κανένας πολίτικος στις κηδείες των δικών μου ανθρώπων. Κάποια στιγμή ακούστηκε ένα δυνατό και παρατεταμένο χειροκρότημα μέσα στην εκκλησία, με αφορμή την είσοδο του Τάσσου Παπαδόπουλου, που ήρθε ως απλός πολίτης για να παραστεί στις κηδείες και έτσι απλά απομακρύνθηκε».
Οι ιστορίες της Ελένης Φωκά το ίδιο συγκλονιστικές. Δεν υπάρχουν λόγια να περιγραφούν τα βάσανά της τα είκοσι δύο δίσεκτα χρόνια που έζησε στην κατεχόμενη Καρπασία. Το ίδιο συγκλονιστικές και οι αφηγήσεις της Ελένης Ευθυμίου, για τα όσα έζησε την ώρα της εν ψυχρώ εκτέλεσης των δικών της ανθρώπων από τα ανθρωπόμορφα τέρατα που έστειλε στην Κύπρο ο Ετζεβίτ…
Μεγάλη τιμή για μένα η πολύχρονη φιλία μου με τέτοιες σπουδαίες αγνές ψυχές, που στη ζωή τους έταξαν να φυλάνε Θερμοπύλες… Ξεχωριστή τιμή για μένα επίσης η παρουσία τους στις εκδηλώσεις παρουσίασης του βιβλίου μου στην ιδιαίτερη πατρίδα μου.
