Δεν θα υπάρξει αλλαγή
Επείγονται μερικοί αφελείς όπως επαναρχίσουν οι συνομιλίες/ διαπραγματεύσεις» για το Κυπριακό και μάλιστα από εκεί που έμειναν. Ομιλούν μάλιστα και περί δήθεν συμπεφωνημένης βάσης!
Όμως ούτε «συνομιλίες/διαπραγματεύσεις» διεξήχθησαν ποτέ, παρά μόνον «κουβέντες του καφενείου», όπως επιτυχώς τις χαρακτήρισε προ ετών ο αείμνηστος Άγγλος δημοσιογράφος Robert Fisk στην εφημερίδα «Independent».
Αλλά και αυτές έμειναν «μισόστρατες», αφού το μόνο που… πέτυχαν είναι οι Τούρκοι να εδραιώσουν τα τετελεσμένα της εισβολής και κατοχής και να δημιουργούν συνεχώς νέα, ουσιαστικώς ανενόχλητοι.
Ουδείς δύναται να κατακρίνει όσους χειρίσθηκαν το Κυπριακό από πλευράς μας (ζώντες και τεθνεώτες) ότι δεν το επίλυσαν, αλλά όλοι θα επικριθούν διότι το καταβαράθρωσαν με τις συνεχείς και αδιάκοπες υποχωρήσεις και παραχωρήσεις.
Διά τους Τούρκους το Κυπριακό είναι «λυμένο επί του εδάφους και του χάρτη», όπως πρώτος διακήρυξε ο Μπουλέντ Ετζεβίτ (ο Πρωθυπουργός της εισβολής όπως αποκαλείται).
Τώρα αξιούν «κυριαρχική ισότητα» και δύο εντελώς «ανεξάρτητα κράτη», και θέλουν τη δική μας υπογραφή για τη νομιμοποίηση και διεθνή αναγνώρισή τους.
Αφού, λοιπόν, η πολιτική μας χρεοκόπησε, τώρα έχουμε… εφεύρει τα ούτω καλούμενα «Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης» (ΜΟΕ), τα οποία ασφαλώς οι Τούρκοι απορρίπτουν. Τα χαρακτηρίζω ως «μέτρα απελπισίας».
Δεν έχουμε αντιληφθεί ότι η πολιτική είναι όπως το ποδόσφαιρο, όπου, δηλαδή, σημασία έχει το τελικό αποτέλεσμα. Και αυτό στην περίπτωσή μας είναι γνωστό. Εδραίωση της κατοχής.
Περίπτωση να αλλάξει οτιδήποτε δεν υπάρχει, οποιοσδήποτε και αν εκλεγεί τον επόμενο χρόνο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ή αν απομακρυνθεί ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν από την εξουσία και τον διαδεχθεί οποιοσδήποτε άλλος, αφού όλοι ανεξαιρέτως ομνύουν πίστη (ορκίζονται) στην ούτω καλούμενη «γαλάζια πατρίδα».
Ας μην εκπληττόμεθα, λοιπόν, γιατί ο Ερντογάν κυριολεκτικά «αφηνίασε» στην πρόσφατη ομιλία του ενώπιον της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ.
Τώρα έχουμε εισέλθει στο τελικό στάδιο της αποδυνάμωσης και καθυπόταξης των ελευθέρων περιοχών με διάφορους τρόπους - τους οποίους οποιοσδήποτε εχέφρων μπορεί να κατανοήσει - όπου ευρίσκουν μάλιστα και συμμάχους Ελληνόφωνους.
Οι ούτω καλούμενες «συμφωνίες υψηλού επιπέδου» {συμφωνίες κορυφής όπως αποκαλούνται / Μακαρίου-Ντενκτάς» (12/2/1977) και Κυπριανού-Ντενκτάς (19/5/1979)} απενοχοποίησαν την Τουρκία και μετέτρεψαν το Κυπριακό από θέμα εισβολής και κατοχής σε δικοινοτική διαφορά. Βάλαμε, δηλαδή, τη θηλιά του σχοινιού στο λαιμό μας και δώσαμε την άλλη άκρη στους Τούρκους, και στη συνέχεια με την υποβολή Χάρτη για το «εδαφικό» αποδεχθήκαμε και τη διχοτόμηση.
Το «Δεν ξεχνώ»… ξεχάστηκε, όπως και τα άλλα: «Όλοι οι πρόσφυγες στα σπίτια τους», «Σύνορά μας η Κερύνεια» κ.λπ.
Αν είχαμε ηγεσία με εθνικό ανάστημα, θα έπρεπε πρωτίστως μετά την εισβολή να εργασθεί για την εθνική συμφιλίωση ως προϋπόθεση για τη δημιουργία ενός ενιαίου και αρραγούς εθνικοαπελευθερωτικού μετώπου.
Τέτοια πιθανότητα, λυπούμαι, αλλά δεν βλέπω, ούτε και μελλοντικά να υπάρξει αλλαγή.
