Συμπλεύσεις τακτικής υφής με φόντο την Ακρόπολη
Η επίσκεψη του Γερμανού Καγκελάριου Όλαφ Σολτς στην Αθήνα εξέπεμψε, πέραν των αναμενόμενων θετικών διατυπώσεων και ανάλογων προσρήσεων, που συνηθίζονται σε αντίστοιχες περιστάσεις, μήνυμα στήριξης των ελληνικών θέσεων έναντι του τουρκικού αναθεωρητισμού κατά τρόπο καθαρό, υπερβαίνοντας κατά ταύτα τη γνωστή ρητορική του Βερολίνου έναντι της Τουρκίας, η οποία παραδοσιακά χαρακτηριζόταν στην καλύτερη περίπτωση από μια στάση ευμενούς ουδετερότητας έναντι της Άγκυρας.
Η εν προκειμένω γερμανική λόγοις μεταβολή υποκρύπτει πιθανότατα και επερχόμενους περαιτέρω βηματισμούς αποστασιοποίησης του Βερολίνου από την Άγκυρα, όπερ υποδηλώνει κατά ταύτα κρίση εμπιστοσύνης μεταξύ των δύο ιστορικά δοκιμασμένων παραδοσιακών συμμάχων.
Η εκδηλούμενη τακτικής υφής με εμφιλοχωρούσες στρατηγικές προεκτάσεις γερμανική μεταβολή εξηγείται ευκρινώς, πρωτίστως λόγω της παντελούς έλλειψης εμπιστοσύνης του Βερολίνου προς την πλευρά Ερντογάν, της οποίας το διεθνοπολιτικό στίγμα εκπέμπει ανασφάλεια και αβεβαιότητα προς τρίτους, λόγω κυρίως της σύμπραξής του με τη Μόσχα εν μέσω του ρωσοουκρανικού πολέμου, ενώ ταυτόχρονα οι διακηρυγμένοι ηγεμονικοί προσανατολισμοί της Άγκυρας καλλιεργούν την αίσθηση μιας ανεξέλεγκτης πορείας ενός επικίνδυνου για τη διεθνή ειρήνη και ασφάλεια παράγοντα.
Σημειώνεται συναφώς πως η επαναφορά από μέρους των Παρισίων στην ευρωπαϊκή ατζέντα του ζητήματος της ευρωπαϊκής ασφάλειας, όπως παλαιόθεν είχε τεθεί από τους πρωτεργάτες του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, Ντε Γκωλ και Αντενάουερ, εν συναρτήσει προς τις κραυγαλέα υφιστάμενες τουρκικές αναθεωρητικές πολιτικές έναντι της Ελλάδος και της Κύπρου, δηλαδή δύο ευρωπαϊκών κρατών, ενισχύει μια κατά τα ανωτέρω επερχόμενη μεταβολή στάσης του Βερολίνου σε ό,τι αφορά τη γεωστρατηγική, οιονεί κρίσιμη, νοτιοανατολική λεκάνη της Μεσογείου.
Επανερχόμενοι στην επίσκεψη Σολτς και τη σημασία που εμπεριέχει ως γεγονός διπλωματίας και πολιτικής σε ένα διεθνοπολιτικό πλαίσιο ανοιχτών οριζόντων, οφείλουμε να υπενθυμίσουμε πως τόσο η διαπροσωπική επαφή μεταξύ των ηγετών των δυο χωρών, όσο και το ευρύτερο πλαίσιο συνεργατικών αναζητήσεων σε οικονομικά και στρατηγικής φύσεως ζητήματα, συμβάλλουν στην εμπέδωση ενός δυνάμει ευρύτερου οικονομικοπολιτικού άξονα συνεργασίας μεταξύ των δύο χωρών.
Στο πλαίσιο αυτό διερωτάται κανείς εάν το φλέγον για την Αθήνα ζήτημα της εκ των ων ουκ άνευ συμμετοχής της Ελλάδας στις επερχόμενες διασκέψεις για τη Λιβύη, συζητήθηκε με τον Γερμανό Καγκελάριο και σε ποιο βαθμό το Βερολίνο προτίθεται να αναλάβει πρωτοβουλία διορθωτικών κινήσεων για την απάλειψη μιας κατά ταύτα διεθνοπολιτικής ανορθογραφίας, που παραπέμπει στον αποκλεισμό της Αθήνας από τις προηγηθείσες σχετικές διασκέψεις.
Εν όψει των ανωτέρω, οι επερχόμενοι βηματισμοί προσανατολίζουν αφεύκτως την Αθήνα σε σχεδιασμό πολιτικής που να εμπεδώνει εν τοις πράγμασι ένα δρομολόγιο συμπράξεων με το Βερολίνο σε διάφορα επίπεδα, του πολιτισμού συμπεριλαμβανομένου, καθιστώντας την Ελλάδα κέντρο αναφοράς εμπέδωσης ευρωπαϊκών παιγνίων πολιτισμού και πολιτικής. Ούτως η άλλως, η Αθήνα, ούσα και κοιτίδα της δημοκρατίας, δικαιούται σήμερα σε μια στιγμή διεθνών ανακατατάξεων και ευρωπαϊκών αναζητήσεων ταυτότητας και προσανατολισμού πολιτικής και πολιτισμού, να παίξει πρωταγωνιστικό εν προκειμένω ρόλο.
Σε ό,τι αφορά την αντίπερα όχθη και δη τον τουρκικό παράγοντα, το γεγονός της επίσκεψης του Γερμανού Καγκελάριου στην Αθήνα και μόνο και όχι κατά το σύνηθες διαλαμβανόμενο και στην Άγκυρα, δύναται να εκληφθεί ως πολιτικοδιπλωματικό «χαστούκι», το οποίο ενοχλεί την Τουρκία εντόνως δεδομένης της ιστορικής διάστασης που διατρέχει κατά τον πλέον ευνοϊκό τρόπο τις γερμανοτουρκικές σχέσεις εδώ και έναν αιώνα.
Η Άγκυρα, συναφώς, διατηρώντας μια εμπεδωμένη εικόνα μιας Γερμανίας ως παραδοσιακού, ιστορικών μάλιστα διαστάσεων συμμάχου της στην καρδιά της Ευρώπης, που λειτουργούσε και ως ανάχωμα σε διαλαμβανόμενες κυρώσεις του ευρωπαϊκού γίγνεσθαι έναντι της Τουρκίας, ουδόλως μπορεί να αποδεχθεί και να κατανοήσει σήμερα μια ενδεχόμενη, έστω και μερική ανατροπή του σκηνικού υπέρ της Ελλάδος, με τον Γερμανό Καγκελάριο να βρίσκεται στο κλεινόν άστυ εξυμνώντας το αθηναϊκό κλέος με φόντο την Ακρόπολη.
Συνοψίζοντας, οφείλει κανείς να υπογραμμίσει πως η επίσκεψη Σολτς διέγραψε μιαν άνευ εταίρου επιτυχή, έστω και βραχεία διαδρομή προσέγγισης των ελληνογερμανικών σχέσεων, όπερ μεθερμηνευόμενο συνιστά μια βάση επί της οποίας οφείλει κανείς να οικοδομήσει πολιτικές, που θα αποφέρουν στο πλαίσιο μιας σύζευξης των δυο κρατικών οντοτήτων, καρπούς, τουτέστιν αποτελέσματα θετικά για τις ελληνικές θέσεις σε γεωστρατηγικό επίπεδο, όπερ σημαίνει ανασχετική αντιμετώπιση του τουρκικού επεκτατισμού, ενώ ταυτόχρονα το ζήτημα των συμπράξεων που θα συμβάλουν στην οικονομική ανάπτυξη οφείλει να δρομολογηθεί κατά τρόπο που θα αγγίζει και θα αγκαλιάζει άμεσα τα πλέον ευάλωτα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας.
