Το δικαίωμα ιδιοκτησίας και η στρατιωτική κατοχή
Προφανώς η πολιτική απόφαση των αναπληρωτών Υπουργών Εξωτερικών του Συμβουλίου της Ευρώπης για την υπόθεση Τιτίνας Λοϊζίδου είναι ένα σοβαρότατο πλήγμα στην ευρύτερη αντικατοχική διεκδίκηση κάθε ατόμου όπως και της Κυπριακής Δημοκρατίας, που απαιτούν την τήρηση και εφαρμογή όλων των προνοιών της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρώπινων Δικαιωμάτων όπως και των αρχών και αξιών του κοινοτικού κεκτημένου.
Δεν είναι όμως τέτοιας καταστροφικής έκτασης, ώστε να απογοητεύει και να υποθάλπει την ηττοπάθεια. Παρά την ενόχληση και απογοήτευση για την απόφαση αυτή, σε μια περίοδο μάλιστα γενικής αντίδρασης για τα όσα συμβαίνουν, ως παραβιάσεις ανθρώπινων δικαιωμάτων και διεθνούς δικαίου στην Ουκρανία, υπάρχουν και άλλες μορφές και δυνατότητες διεκδίκησης. Αρκεί να πιστέψουμε στο δικαίωμά μας για αντικατοχική διεκδίκηση.
Ίσως να ήταν και για την υπόθεση της Τιτίνας Λοϊζίδου διαφορετικά τα πράγματα, εάν αξιοποιείτο πλήρως και αποφασιστικά η Τέταρτη Διακρατική Προσφυγή της Κυπριακής Δημοκρατίας κατά ενός άλλου Κράτους, της Τουρκίας, που παρά τη νομική αυτή ήττα της, συνεχίζει προκλητικά να μην αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία! Όμως η απόφαση στην Τέταρτη Διακρατική δεν αξιοποιήθηκε διαχρονικά ούτε πολιτικά, ούτε νομικά ούτε αναδείχθηκε προς γνώση της διεθνούς κοινότητας ότι η Τουρκία παραβίασε το 1974 και παραβιάζει συνεχώς έκτοτε, πέρα από την ανεξαρτησία και κυριαρχία του Κράτους μας, και σειρά ανθρώπινων δικαιωμάτων ως περιγράφει επεξηγώντας την απόφαση ο αείμνηστος Ανδρέας Ν. Λοΐζου, πρώην Πρόεδρος του Ανώτατου Δικαστηρίου και μετέπειτα Δικαστής ΕΔΑΔ στο έργο του «Η Κύπρος και η Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρώπινων Δικαιωμάτων» του 2003! Έργο που αυθεντικά σχολιάζει/ερμηνεύει και την προηγηθείσα απόφαση της Τιτίνας και για την οποία τονίστηκε ότι το Δικαστήριο έκρινε πως η Τιτίνα Λοϊζίδου «παρέμενε ο νόμιμος ιδιοκτήτης» και ότι από το 1974 είναι «…συνεχιζόμενες οι παραβιάσεις» της Σύμβασης από την υπόλογο κατά το Διεθνές Δίκαιο Τουρκία.
Ας μελετηθεί πρόσθετα, προσεκτικά, η πρόσφατη (2020) Νομοθεσία στη Μ. Βρετανία, γνωστή ως Magnitsky Act και οι Global Human Rights Sanctions Regulation (2020), που άνοιξαν τον δρόμο για εκδίκαση υποθέσεων κατά προσώπων που χρησιμοποιούν την κρατική εξουσία ή δύναμη τους για να παραβιάσουν ανθρώπινα δικαιώματα.
Πρόσθετα απαιτείται και σε άλλο επίπεδο η θεώρηση του νομικού ζητήματος της τουρκικής παραβατικότητας, αφού υπάρχουν ήδη αποφάσεις του Επαρχιακού Δικαστηρίου Κερύνειας, υπέρ εκτοπισμένων ιδιοκτητών περιουσίας στην υπό κατοχή επαρχία για σημαντικές χρηματικές αποζημιώσεις για απώλεια χρήσεως και με διαταγή για απόδοση της περιουσίας στους εγγεγραμμένους ιδιοκτήτες, με εναγόμενη την ίδια την Τουρκία, που περιφρόνησε και περιφρονεί την όποια διαδικασία κατά το Δίκαιο.
Πρέπει, επιτέλους, η Κυπριακή Δημοκρατία με τη συμβολή της Ελλάδας (διπλωμάτες και πανεπιστημιακοί καθηγητές) να διαμορφώσει μια μόνιμη ομάδα για συνεχή μελέτη της κάθε δυνατής νομικής διεκδίκησης, ως πρόσθετη μορφή για προστασία, κατά το δίκαιο, της κρατικής μας κυριαρχίας και της εφαρμογής όλων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ας τιμήσουμε λοιπόν την κυριαρχία και ανεξαρτησία μας της 1ης Οκτωβρίου, με την κατάλληλη προετοιμασία ως ασπίδα και δόρυ. Η αδυναμία σε στρατιωτική ισχύ δεν διαγράφει το δίκαιό μας, ακόμη και όταν υπερισχύουν για κάποια κράτη (ακόμη και εταίρους μας) τα επιμέρους συμφέροντά τους, αντί της υπεροχής του δικαίου.
