Έφυγε το αγκωνάρι της Εκκλησίας της Κύπρου

Για μας τους αγροτόπαιδες που αντιστεκόμασταν στα μικροαστικά των ψιθυριστών ήταν ένας άξιος άνθρωπος που μεριμνούσε με τρόπον λαϊκόν και πρωτινόν, κυπριωτικόν και αγροτικόν, ειλικρινή συνάμα για την Εκκλησίαν.

Όσες φορές πολεμήθηκε ήταν από ομάδες πολιτών που ήτο συνηθισμένες να επιβάλλουν τη γνώμη τους και ενίοτε να τρομοκρατούν. Αυτός ανδρείος ανήρ έναν φόβον γνώριζε, τον φόβον Κυρίου. Γνωριζούμε πόσον βοήθησε τον λαό ρείθροις μυστικοίς, τον απλό παπά, τον δυσπραγούντα φοιτητή, τις φτωχές Μητροπόλεις.

‌Εισερχόμενος στην Αρχιεπισκοπήν απετόλμησε τομές δύσκολες και συγκρούστηκε με ένα κατεστημένον κοινωνικοπολιτικόν που εκμεταλλευόταν την Εκκλησία της Κύπρου και την Αρχιεπισκοπήν. ‌Σεβάστηκε σε μέγιστον βαθμό τους δύο γέροντες της Κύπρου, τον Αθανάσιο Σταυροβουνιώτη και τον Τροοδιτίσσης Αθανάσιο, δείχνοντας πως η Κύπρος του εικοστού αιώνα δεν ήτο γυμνή οσιακών μορφών, όπως πολλοί διέδιδον και προπαγάνδιζαν.

Δεν ήτο εύκολος αντίπαλος για όσους ήθελαν μιαν Εκκλησίαν σκλαβωμένην στις αλυσίδες των ιδεολογικών τους αντιλήψεων και εμμονών. Αντιστασιακός, ανδρείος ο ίδιος. Αγαπητός σε ολόκληρη την Πάφο. Εκλεγείς Μητροπολίτης με γενική, σχεδόν επαρχιακή συναίνεση, δεν φοβήθηκε ως Αρχιεπίσκοπος να προχωρήσει σε υπερβάσεις εθνικής και εκκλησιαστικής συμφιλίωσης.

Μεγάλωσε στην αγροτική προανεξαρτησιακή Πάφο με τη γνωστή της φτώχεια. Ορφάνεψε μικρός και παιδί πέρασε την πύλην της πολυσεβάστου Μονής του Αγίου Νεοφύτου. Έζησε δόκιμος μοναχός τον αγώνα της ΕΟΚΑ, επικοινωνούσε και διακονούσε τους αντάρτες της περιοχής του, μια και η Μόνη στήριξε ποικιλοτρόπως τον απελευθερωτικό μας αγώνα και υπέστη δοκιμασίες το Μοναστήρι και πολιορκίες ποίκιλες και έρευνες ακόμη και από τον βίαιο ανακριτή Σέιβορυ.

Ως δόκιμος μοναχός γνώρισε τον αντάρτη Ευαγόρα Παλληκαρίδη και άλλους αγωνιστές, και από τότε μυήθηκε σε ένα ήθος αντιστασιακό και απελευθερωτικό που δεν το αρνήθηκε ποτέ. Είχεν αρετές πολλές και χαρίσματα.

Αναγνώριζε και ο ίδιος προσωπικά πως δεν ήτο αλάνθαστος και γνώριζε πως εκ των συνθηκών του βίου του αναγκάστηκε να οδηγεί τον βίον μαχητικώ τω τρόπω και να έχει ευθύτηταν και να ενέργει μακράν της ανθρωπαρέσκειας.

Αυτά για τις αρετές του. Μπορεί να έσφαλλε ανθρωπίνως αλλά ευεργέτησε την Εκκλησίαν της Κύπρου οδηγώντας την εις άρτιαν Σύνοδον, γεγονός που την απελευθέρωσεν και την ενδυνάμωσεν παρηγορώντας τον λαό του Θεού.