Τσιμεντώνοντας τον Αττίλα…
Μεταξύ 9 και 10 Νοεμβρίου του 1989 το τείχος του Βερολίνου έπεφτε. Σηματοδοτούσε το τέλος της διχοτομημένης Γερμανίας και την αρχή της επανένωσης. Ήταν η νίκη του ελεύθερου κόσμου σε βάρος ενός στρατοκρατικού κομμουνιστικού καθεστώτος, όπως αυτό το οποίο είχε επιβάλει η Σοβιετική Ένωση, καταπιέζοντας λαούς και έθνη που ήταν κάτω από την μπότα της.
Η Γερμανία και η Ανατολική Ευρώπη απελευθερώθηκαν και το τείχος του Βερολίνου πέρασε στην ιστορία. Το δικό μας τείχος, όμως, αυτό που οικοδόμησε ο Αττίλας επί των ερειπίων της εισβολής, υπάρχει ακόμη. Και η Τουρκία αξιώνει τη νομιμοποίησή του, στη λογική των δύο κρατών.
Σε μια απέλπιδα προσπάθεια, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ζήτησε στις 9 Νοεμβρίου από τον Γάλλο Πρόεδρο, Εμμανουέλ Μακρόν, όπως αναλάβει πρωτοβουλία εντός της ΕΕ για την επανέναρξη των συνομιλιών. Σε συνεργασία, πάντα, με τον ΟΗΕ. Ερώτημα: Ποια θα είναι η βάση; Αυτή των δύο κρατών ή εκείνη των δύο ισότιμων συνιστώντων κρατών με πολιτική ισότητα, που άνοιξε την πύλη στην ισότιμη κυριαρχία; Καθαρή, δηλαδή, ή σκληρή διχοτόμηση; Και πότε συμβαίνουν αυτά; Όταν η ΕΕ, από την οποία ο Πρόεδρος ζητά διαμεσολάβηση, είναι άτεγκτη στο Ουκρανικό, υιοθετώντας τις εξής θέσεις:
- Σεβασμό κυριαρχίας και εδαφικής ακεραιότητας των κρατών.
- Πλήρη αποχώρηση των ρωσικών στρατευμάτων.
- Επιβολή κυρώσεων και στρατιωτικού εμπάργκο σε βάρος της Ρωσίας, επειδή είναι εισβολέας.
- Στρατιωτική στήριξη στο Κίεβο για να αμυνθεί και να απελευθερώσει τα κατακτημένα εδάφη.
- Καμιά αποδοχή ανασύστασης παλαιών αυτοκρατοριών.
Γιατί, Πρόεδρε, δεν ζητάς από τον Μακρόν και την ΕΕ ό,τι θέτουν οι εταίροι μας και οι ΗΠΑ ως αρχές λύσης στο Ουκρανικό και επιμένεις ακόμη στις φόρμουλες των ΜΟΕ, που συνιστούν ενδιάμεση «αποδοχή του ψευδοκράτους» ως την τελική αναγνώριση μέσω μιας χαλαρής μεν, διχοτομικής δε, ομοσπονδιακής λύσης; Και καλά, ο Αναστασιάδης φεύγει, πώς ενεργούν αυτοί που θα έρθουν, ο επόμενος δηλαδή Πρόεδρος; Πώς; Με την επιστροφή, όπως υπόσχονται, στο Κραν Μοντανά; Δηλαδή με την επιστροφή στην αποτυχία; Θα τα βρουν μπροστά τους. Και αν δεν είναι υπόλογοι ενώπιον του λαού, θα είναι μια μέρα υπόλογοι στην Ιστορία. Για τη νίκη του τουρκικού φασισμού επί της δημοκρατίας. Διότι, αντί να ρίξουν το τείχος της κατοχής, συνέδραμαν στην αποδοχή και την τσιμέντωση του Αττίλα στην Κύπρο.
