Ο αιώνας της Τουρκίας…
Ο Ταγίπ Ερντογάν εννοεί κάθε απειλή που εκτοξεύει σε βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου. Ο Νεο-Οθωμανισμός δεν προέκυψε εν μιά νυκτί. Αποτελεί διαχρονικό σχεδιασμό, που ξεκινά από τη Θράκη και φτάνει ώς την Κύπρο. Και πιο πέρα. Αρχίζει, λέει, ο αιώνας της Τουρκίας!
Τα όσα διακηρύττει ο Ερντογάν δεν είναι προεκλογικά συνθήματα. Τα υιοθετούν και οι Κεμαλιστές. Συνιστούν εθνική στρατηγική, που άρχισε με την κατοχή της Κύπρου. Και συνεχίστηκε με την αμφισβήτηση του Αιγαίου, τα Ίμια, τον εποικισμό, τη μουσουλμανική μειονότητα στη Θράκη και το Σχέδιο Ανάν, που αποτελούσε προσπάθεια για τη νομιμοποίηση του ψευδοκράτος. Με πηγή την εισβολή. Και την αναθεωρητική πολιτική.
Οι Έλληνες της Κύπρου είπαν «όχι». Ο Ερντογάν δεν το χώνεψε ποτέ. Ούτε οι Βρετανοί, αλλά ούτε και εκείνοι των ημετέρων που επένδυσαν τις πολιτικές τους καριέρες στη διάλυση του κράτους. Κάποιοι, μάλιστα, επιμένουν ακόμη και σήμερα να είναι αγωγοί του τουρκικού αναθεωρητισμού, προσφέροντας πρόσφορο έδαφος στην Άγκυρα, η οποία, εφόσον εξασφάλισε στο Κραν Μοντανά την ομοσπονδία των δύο ισότιμων συνιστώντων κρατών με πολιτική ισότητα, τι αξιώνει πλέον; Τα δύο κράτη με ισότιμη κυριαρχία. Και επειδή η Τουρκία κάνει άλμα μπροστά, πώς αντιδρούν Αθήνα και Λευκωσία; Υιοθετούν την προηγούμενη τουρκική θέση της ομοσπονδίας, όπως την ανέδειξε ο Νιχάτ Ερίμ από το 1956. Και την προβάλλουν ως σημαία λύσης και νίκης!
Η σωτηρία του Αιγαίου και της Θράκης, του Ελληνισμού γενικότερα, περνά μέσω της Κύπρου. Από εδώ αρχίζει η αναχαίτιση του αιώνα της Τουρκίας. Αλλιώς θα γίνουμε όλοι λάφυρα του Σουλτάνου. Η επιστροφή στο Κραν Μοντανά είναι το Βατερλώ των Κυπρίων και η κερκόπορτα για την πτώση του υπόλοιπου Ελληνισμού. Εάν υπάρχει ακόμη σανίδα σωτηρίας, αυτή δεν μπορεί να αναζητηθεί μέσα από την αποτυχημένη συνταγή του Κραν Μοντανά και τον εξευμενισμό, αλλά μέσω της επιστροφής στο Δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου και στο νομικό πλαίσιο της ΕΕ, που αναφέρεται στην αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Τουρκία και όχι του ψευδοκράτους από εμάς.
Γιατί αυτή η θεμελιώδης αρχή της ΕΕ μπήκε στο ράφι και δεν είναι βάση λύσης; Τι έχουν να πουν οι τρεις κύριοι υποψήφιοι; Προφανώς τίποτε. Διότι αισθάνονται συνένοχοι. Και δεν δείχνουν πρόθεση να διορθώσουν το λάθος. Ονειρεύονται ακόμη τον εφιάλτη του Κραν Μοντανά. Μα είναι δυνατό;
