Μνήμη Στέλιου Κυριακίδη: Το περιοδικό Time και ο μεγάλος μαραθωνοδρόμος

Σε προηγούμενο αφιερωματικό κείμενο παρουσιάσαμε το εκτενές πορτρέτο τριών σελίδων που αφιέρωσε το μεγάλης κυκλοφορίας αμερικάνικο περιοδικό LIFE στο νικητή του Μαραθωνίου της Βοστώνης Στέλιο Κυριακίδη.

Σε αυτό το κείμενο θα παρουσιάσουμε το αφιέρωμα του άλλου μεγάλου ειδησεογραφικού περιοδικού του TIME το οποίο στο τεύχος της 29ης Απριλίου 1946 φιλοξενεί μια όχι και τόσο γνωστή φωτογραφία του Διεθνούς Πρακτορείου Ειδήσεων Associated Press. Ο Στέλιος Κυριακίδης δαφνοστεφανωμένος και ευτυχής.

Το Κείμενο που ειδησεογραφικά καλύπτει τη νίκη του Κυριακίδη φέρει τον τίτλο «Για την Ελλάδα» (For Greece) και αναφέρει τα παρακάτω: « Οι άνδρες που τρέχουν τον είκοσι έξι μιλίων Μαραθώνιο της Βοστώνης κάθε χρόνο στην ημέρα του Πατριώτη έχουν ποικιλία κινήτρων. Τουλάχιστον ένας με βάρος διακόσιων λίτρων (200-pounder) τρέχει για να μειώσει το βάρος του. Ο Στυλιανός Κυριακίδης έτρεξε την προηγούμενη εβδομάδα επειδή είναι Έλληνας.

Ο Στυλιανός είναι ένας τριανταπεντάχρονος εισπράκτορας λογιαριασμών ηλεκτρικού ρεύματος που επέζησε μέσα από την μιζέρια του πολέμου στην Αθήνα και κατέχει τον τίτλο του Πανελλήνιου πρωταθλητή Μαραθώνιου.

Πριν ένα χρόνο είχε την εξής ιδέα:

« Μια ελληνική θριαμβευτική νίκη στα πενήντα χρόνια του Μαραθώνιου της Βοστώνης μπορεί να προβάλει δραματικά το αγωνιζόμενο του έθνος και να κερδίσει βοήθεια για τους πεινασμένους ανθρώπους της χώρας του.

Καλύπτοντας διπλά τις εισπρακτικές περιοδείες του κέρδισε χρόνο για να δυναμώσει τα πόδια του με τρέξιμο δώδεκα μιλίων στα Πελλοπονησιακά λιθόστρωτα. Η οικογένεια του έκαμε θυσίες για να δυναμώσει σωματικά. « Κάποιες φορές έτρωγα κρέας ενώ η γυναίκα μου έτρωγε μπιζέλια». Όταν έφτασε στη Βοστώνη, οι αθλητικογράφοι τον θεώρησαν ως ένα καλό θέμα για ιστορία στα περιοδικά και τις εφημερίδες. Κανένας όμως δεν σκέφτηκε ότι έχει οποιαδήποτε πιθανότητα απέναντι στον αγωνιζόμενο πρωταθλητή Johny Kelley ή τον τρείς φορές νικητή του Μαραθωνίου του Μοντρεάλ Gerard Cote.

Το πρωί της κούρσας, ο Στυλιανός έλαβε ένα γράμμα από την Αθήνα από την τριών ετών κορούλα του Ελένη η οποία τον διέταζε να κερδίσει. Πάνω από τους λόφους και μέσα από τη δεντρόφυτη διαδρομή του Άσλαντ, του Φράμινγκαμ, του Νάτιγκ και του Γουέλλεσλεϊ έτρεξε όπως δεν έτρεξε ποτέ ξανά. Όταν προσέγγισε τη γραμμή του τερματισμού στο κέντρο της Βοστώνης, στην οδό Εξετερ ήταν δυο λεπτά μπροστά από τον Κέλλυ και επτά λεπτά από τον τρίτο Κοτί Χρόνος: Δυο ώρες 29 λεπτά και 27 δευτερόλεπτα.»

Αυτό το λιτό και συνάμα εντυπωσιακό κείμενο του περιοδικού Time εικονογραφεί το θρίαμβο του μεγάλου αθλητή του Γ.Σ.Ο, της Λεμεσού, της Κύπρου και της Ελλάδος.

Αυτός ήταν ο Στέλιος Κυριακίδης ο δικός μας άνθρωπος από το Στατό της Πάφου που στηρίχτηκε ως αθλητής στην αθλητομάνα Λεμεσός από το Γ.Σ.Ο και το ευγενή Βρετανό ιατρό Τσέβερτον. Ο αθλητής που στο ντεμπούτο του ως αθλητής του Γ.Σ Ολύμπια του 1933 νίκησε στα 5000 και 10000 μέτρα. Την ίδια χρόνια είναι δεύτερος στους Πανελλήνιους και κερδίζει δικαία την προσοχή και τη στήριξη του μεγάλου προπονητή της Εθνικής Ελλάδος Σίμιτσεκ, του μεγάλου αγωνιστικού του ευεργέτη.

Η συνέχεια είναι λαμπερή: Τέσσερις φορές πρώτος Βαλκανιονίκης στον Μαραθώνιο (1934, 1936, 1937, 1939). Δύο φορές Βαλκανιονίκης στα 10000 μέτρα (1934, 1936). Κάτοχος Πανελλήνιων ρεκόρ στο Μαραθώνιο στα 10000 και στα 5000 μέτρα. Δυο συμμετοχές στους Ολυμπιακούς αγώνες (11ος στο Βερολίνο το 1936 και 18ος στο Λονδίνο το 1948). Δεκάδες φορές πρωταθλητής Κύπρου και Ελλάδος σε πέντε αγωνίσματα.

Μα πάνω από όλα εκείνη η ξερακιανή θυσιαστική νίκη της Βοστώνης με τη βοήθεια του Θεού και για το χατίρι της Ελλάδας, του λαού της και των πεινασμένων αθλητών της. Όταν οι αθλητικογράφοι του πρότειναν να μην τρέξει λόγω της ισχνής σωματικής του κατάστασης απάντησε:

«Νομίζω πως έχω αρκετή δύναμη, αν όχι στα πόδια... τότε εδώ τουλάχιστο, στην ψυχή μου. Ήρθα με σκοπό να τρέξω για την Ελλάδα, την πατρίδα μου. Θα τρέξω πάει τελείωσε, ότι θέλει ο Θεός, εύχομαι να έρθω πρώτος, να νικήσω.»

Στον τερματισμό μετά τις πρώτες ανάσες της νίκης μίλησε με τη φωνή της καρδιάς και του φιλότιμου των Ελλήνων της Κύπρου:

« Έδωσα τον καλύτερο εαυτό μου για την Ελλάδα. Και αυτό που έδωσα σήμερα ήταν ακόμα καλύτερο από ότι πίστευα. Ο αγώνας τελείωσε αλλά η δική μου δουλειά τώρα αρχίζει. Θα γυρίσω τη χώρα για να εκπληρώσω την αποστολή μου, να μαζέψω όση περισσότερη βοήθεια μπορώ για τους συμπατριώτες μου. Ευτυχώς που κέρδισα και τώρα μπορώ να αναλάβω αυτή την αποστολή. Αν δεν είχα κερδίσει θα είχα πεθάνει.»

«Έχω δει ανθρώπους να πεθαίνουν, έχω δει αθλητές να πεθαίνουν γιατί δεν είχαν την κατάλληλη διατροφή και τα φάρμακα που χρειάζονταν. Θα το λεω όπου σταθώ κι’ όπου βρεθώ. Μέρα νύκτα, δεν έχει σημασία. Δεν θα κοιμάμαι αν αυτό θα βοηθήσει. Περισσότερο και από τη νίκη επιθυμώ να επιστρέψω στην πατρίδα μου ένα καράβι γεμάτο τρόφιμα, φάρμακα, ρουχισμό, ακόμα και αθλητικό εξοπλισμό για τους νέους.»

Αυτός ήταν ο παππούς μας Στυλιανός Κυριακίδης γεννηθείς το 1910 στα Στατό της Πάφου.

Αυτό ήταν το μεγάλο αγκωνάρι του Γ.Σ.Ο και της Εθνικής Ελλάδος από το 1934 μέχρι το 1950. Αυτή είναι μια μεγάλη καύχηση της πόλης μας, της φιλάδελφης και πονετικής Λεμεσού.

Υ.Γ Εκτός από τη βιβλιογραφική έρευνα την έρευνα, σε παλαιοβιβλιοπωλεία των ΗΠΑ πολύ μας βοήθησε στα δυο αφιερώματα το βιβλίο «1910-1987, Αφιέρωμα στον Στέλιο Κυριακίδη» που εξέδωσε το Σωματείο Ερασιτεχνών και Βετεράνων Αθλητών «Στέλιος Κυριακίδης» που εκδόθηκε το 2007. Σε όσους συνέβαλαν σε αυτή την έκδοση αξίζει έπαινος μέγας.