Αναλύσεις

Και η διαφθορά στο θυσιαστήριο

Θέλει όντως να πατάξει τη διαφθορά και δη αυτήν που αποκαλύπτει ο κ. Δρουσιώτης στο τελευταίο του πόνημα, ή αλλού τον τρώει τον κύριο Μαυρογιάννη;

Φιλοξενήθηκε χθες βράδυ στις Τομές στα Γεγονότα του Σίγμα και μίλησε για το αίτημά του προς την Αρχή κατά της Διαφθοράς, από την οποία ζητά να διερευνήσει τα όσα γράφει ο Μακάριος Δρουσιώτης στο τελευταίο του βιβλίο με τίτλο «Κράτος Μαφία».

Ο Ανδρέας Μαυρογιάννης, ζητεί έρευνα μόνο για το τελευταίο βιβλίο του κ. Δρουσιώτη, παρά το γεγονός ότι έχουν γραφτεί άλλα δύο βιβλία στην ίδια σειρά. Για τα οποία όμως, ειδικότερα για το δεύτερο εξ αυτών που έχει τίτλο «Έγκλημα στο Κραν Μοντάνα», έχει ο ίδιος αποφασίσει για το ρεζουμέ του: «εντελώς λανθασμένο και ατεκμηρίωτο» το χαρακτήριζε.

Και αν για το «Έγκλημα στο Κραν Μοντάνα» αποφάσισε και τοποθετήθηκε, θα μείνει όπως όλα δείχνουν με την απορία για το «ποιον» και «τι εξυπηρετεί» το πόνημα του κ. Δρουσιώτη. Γιατί τον Γενάρη του 2022 σε συνέντευξή του στο Κανάλι 6, αυτό διερωτήθηκε.

«Είναι εντελώς λανθασμένη και ατεκμηρίωτη αυτή η προσέγγιση του Μακάριου και δεν ξέρω τι εξυπηρετεί […] Από που βρήκε αυτά τα πράγματα, από τι ψιθύρους τα βγάζει, δεν ξέρω», έλεγε πριν μερικούς μήνες ο κ. Μαυρογιάννης.

Τα έλεγε αυτά, για το «Έγκλημα στο Κραν Μοντάνα», στο οποίο ο συγγραφέας σε αδρές γραμμές, υποστηρίζει πως ο Αναστασιάδης, ενώ μπορούσε να λύσει το Κυπριακό, τα παράτησε και έφυγε από το Κραν Μοντάνα για να έρθει πίσω να βγάζει χρυσά διαβατήρια, συντηρώντας έτσι το δίκτυο διαφθοράς και διαπλοκής από το οποίο πλουτίζει η «συμμορία» του Προεδρικού...

Θεωρία, τα σκάγια της οποίας παίρνουν και τον ίδιο τον κ. Μαυρογιάννη ως τον στενότερο συνεργάτη του Προέδρου στο Κυπριακό. Εξάλλου στο βιβλίο, γίνονται και άμεσες αναφορές στο πρόσωπο του κ. Μαυρογιάννη, αρκετές απ’ τις οποίες κατά τον ίδιο, άπτονται της «επιστημονικής φαντασίας».

Έκατσε μάλιστα όπως είπε χθες στον Χρύσανθο Τσουρούλλη, και επί δυόμιση ώρες συζήτησε με τον Μακάριο Δρουσιώτη τη θέση του για το ναυάγιο του Κραν Μοντάνα. Δεν συμφώνησαν οι δυο τους, αλλά δεν τρέχει και τίποτα...

Και παρά το γεγονός πως ούτε λίγο ούτε πολύ ο κ. Δρουσιώτης τον βάζει στο κάδρο της «συμμορίας» στην οποία χρεώνει πως θυσίασε τη λύση του Κυπριακού για να πουλά διαβατήρια, δεν ένιωσε την ανάγκη ούτε να ζητήσει διερεύνηση ούτε να καταγγείλει τις αναλήθειες –όπως ο ίδιος τις χαρακτηρίζει- και αντ’ αυτού ξεπέταξε το «στίγμα του συμμορίτη» ως ατεκμηρίωτο, ανυπόστατο, αναληθές κλπ…

Πώς όμως ένας μέχρι πρότινος συγγραφέας «επιστημονικής φαντασίας», γίνεται ξαφνικά «πηγή φωτός και αληθείας» για τον κ. Μαυρογιάννη, σε βαθμό που ζητεί από τον Επίτροπο Διαφάνειας να διερευνήσει το περιεχόμενο του νέου του βιβλίου;

Τα βιβλία του Δρουσιώτη κυκλοφορούν εδώ και μήνες λαμβάνοντας μάλιστα διαστάσεις «ιερού κειμένου», σε συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους. Παρέχουν στο αντικυβερνητικό στρατόπεδο, και ιδιαίτερα στο ΑΚΕΛ και σε όσους χρεώνουν στον Αναστασιάδη το ναυάγιο των συνομιλιών, όλο το υλικό για το αφήγημα της αποδόμησης και της στοχοποίησης της κυβέρνησης ως «της πιο διεφθαρμένης στην ιστορία του τόπου». Και αυτό δυστυχώς συμβαίνει, χωρίς να νοιάζεται στην πραγματικότητα κανείς απ’ αυτούς που θα ‘πρεπε, για το αν τα όσα γράφονται είναι αληθή ή όχι. Κάτι το οποίο έπρεπε εδώ και καιρό να ξεκαθαρίσουν τα αρμόδια Όργανα του κράτους, προκειμένου είτε να μην παραμένει άλλο «μια συμμορία» στο τιμόνι της χώρας, είτε να πάψει να δηλητηριάζεται ο δημόσιος πολιτικός λόγος με βαρύτατες και ανυπόστατες κατηγορίες.

Είναι σαφές, ότι το επιτελείο του κ. Μαυρογιάννη έπιασε τον «σφυγμό» του κόσμου εκείνου, που συνδέει τα φαινόμενα διαφθοράς με τη μη λύση του κυπριακού. Επιπλέον, βρήκε μια χρυσή ευκαιρία, να προσπαθήσει να πείσει πως ο τέως στενότερος συνεργάτης του Προέδρου στο Κυπριακό, δεν σχετίζεται με την διακυβέρνηση Αναστασιάδη και προς επίρρωση τούτου, δεν έχει πρόβλημα να την καταγγείλει.

Έτσι, ο κ. Δρουσιώτης από συγγραφέας «επιστημονικής φαντασίας», έγινε το διαβατήριο του κ. Μαυρογιάννη για άνοιγμα στους φιλοδιζωνικούς που είχαν δισταγμούς για την υποψηφιότητά του και έκλιναν προς τον Αχιλλέα Δημητριάδη, ασχέτως ότι δεν ενστερνίζεται το αφήγημα της «συμμορίας που ξεπούλησε το κυπριακό», αφού τουλάχιστον διαχωρίζεται απ’ αυτήν. Αφετέρου έγινε το υλικό για να «τσιμεντωθεί» στα μάτια των Ακελικών και δη των διστακτικών, η αντίθεση του από την δεξιά διακυβέρνηση της οποίας ήταν συνεργάτης πρωτοκλασάτος.

Κατ’ επέκταση όμως, πέρασε «δια της ολισθήσεως» και η ανάγκη για πάταξη της διαφθοράς σε δεύτερη μοίρα μπρος το πρώτιστο μέλημα του εκλογικού συμφέροντος. Γιατί, η αλά καρτ επίκληση στα βιβλία του κ. Δρουσιώτη, και η αντιμετώπισή τους με δύο μέτρα και δύο σταθμά, μαρτυρούν μια διάθεση εργαλειοποίησης του μείζονος θέματος της διαφθοράς και τη θυσία της στον βωμό της ψηφοθηρίας. Κρίμα…