Σύγκρουση θεσμών; Η ανοχή της διαπλοκής
Όταν στην προεκλογική αυτή περίοδο επαναλαμβάνονται οι γνωστές αντιπαραθέσεις μεταξύ των κομματικών και άλλων εκπροσώπων των τριών κύριων υποψηφίων, επανέρχεται στο μυαλό του καθενός το απλό ερώτημα γιατί, τόσα χρόνια από την ίδρυση του Κράτους, παραμένει ανενεργό το Άρθρο 150, που, σε συνδυασμό με το Άρθρο 146(5) επίσης του Συντάγματος, προβλέπουν δυνατότητα επιβολής ποινών, στο κάθε όργανο που δεν συμμορφώνεται ενεργά στο δικαστικό ακυρωτικό αποτέλεσμα, ώστε να αποκαθίσταται αναδρομικά η νομιμότητα με την κατάλληλη θεραπεία και τα δικαιώματα του πολίτη που παραβιάστηκαν με την κηρυχθείσα άκυρη απόφαση.
Καμία εξήγηση γιατί η εκτελεστική και κοινοβουλευτική εξουσία δεν φρόντισαν να λύσουν το θέμα εις επιβεβαίωση του Κράτους Δικαίου. Προφανώς με απλά λόγια πέτυχαν την ατιμωρησία τους!
Στις αναφορές ότι πάντα φταίνε άλλοι, θα πρέπει στα πολλά δικαστικά και πραγματικά άλλα δεδομένα να υπενθυμίσει κάποιος τη «σύμπραξη» Κυβέρνησης και Βουλής, ώστε να ψηφιστεί ένα Νομοσχέδιο που προέβλεψε προφανέστατα αντισυνταγματικά, εξουσία στο Υπουργικό να επιλεγεί χωρίς να προκηρυχθούν με προκαθορισμένα απαιτούμενα προσόντα και ανοικτές για κάθε προσοντούχο οι θέσεις του Έφορου και των τριών βοηθών του. Μια υπηρεσία εξαιρετικά μεγάλης σημασίας για τη νομιμότητα και τα έσοδα του Κράτους.
Επιλογή που έγινε με άγνωστες μη αξιοκρατικές διαδικασίες και διήρκησε πέντε χρόνια, μέχρι που διακήρυξε το Ανώτατο Δικαστήριο την αντισυνταγματικότητα. Τούτο ενώ γνώριζαν όλοι, Εκτελεστική, Νομοθετική Εξουσία και Νομική Υπηρεσία την προφανέστατη αντισυνταγματικότητα (χωρίς να υπάρξει τότε μια φορά του Προέδρου) αφού κατά πάγια Νομολογία, μόνον η ΕΔΥ διορίζει δημόσιους υπαλλήλους και ουδείς προϊστάμενος Τμήματος διορίζεται από το Υπουργικό.
Σχεδόν όλοι σιώπησαν τότε και σιωπούν σήμερα. Καμία ευθύνη δεν αναζητήθηκε περί το γιατί υπήρξε αυτό το Νομοσχέδιο και κύρια δεν αναζητήθηκε ποίος ο εμπνευστής μιας τέτοιας αντισυνταγματικότητας και ποία η αλλότρια, μη νόμιμη, επιδίωξή του! Παράλληλα παραμένει το ερώτημα γιατί αφέθηκε να λειτουργεί ο με τον τρόπο αυτό επιλογής Έφορος για πάνω από πέντε χρόνια έως την τελική δικαστική απόφαση; Μήπως κάποιοι ανέμεναν διευκολύνσεις; «Έκλεισαν» με αδιαφάνεια στην Κύπρο ή άλλες υποθέσεις όπως αυτές με τις καταθέσεις στον Παναμά ή Ελβετία; Είναι αυτή η «ηθική» της εξουσίας ως δίδαγμα προς ανάλογη στάση του κοινού; Γιατί και ποίοι επέβαλλαν τότε την ανοχή και τώρα τη σιωπή; Αυτή είναι η Κύπρος που θέλαμε και θέλουμε να υπάρχει, παρά τις τόσες μέχρι σήμερα θυσίες και παγιδεύσεις που περάσαμε και περνούμε; Ασφαλώς όχι. Κανείς -και ποτέ- από τους έχοντες εξουσία δεν απολογήθηκε. Καμία και ποτέ δεν υπήρξε παραίτηση σε αναγνώριση ευθύνης. Όλοι όσοι είχαν εξουσία, ουδεμία ευθύνη ανέλαβαν. Και όμως αλληλοκατηγορούνται γενικά και αόριστα σε κομματικό επίπεδο για την ύπαρξη και ανοχή στη διαπλοκή.
Όμως, το ερώτημα είναι γιατί ανέχεται ο απλός πολίτης τέτοιες καταστάσεις; Συνεπώς θα πρέπει ο κυρίαρχος λαός να απαιτήσει την ηθική ανάταση στο εσωτερικό με την αναγκαία σε βάθος οικονομική, πραγματική, πολιτική και νομική κάθαρση. Κάθαρση που δυνατό να την φέρει ο ίδιος ο λαός, τιμωρώντας πολιτικά τουλάχιστον διά της ψήφου του κατά την επικείμενη προεδρική εκλογή και απαιτώντας τη συνεχή υποταγή στον Νόμο από καθένα που έχει δεσμική ή κατά Νόμο εξουσία. Ίσως επιτύχει να επιλέξει κάποιον που, όντως, ως Πρόεδρος, θα στραφεί σαφώς με συγκεκριμένη δράση κατά της διαπλοκής. Δεν πρέπει ο κυρίαρχος λαός να επιτρέψει, ώστε κάποιοι «καταφερτζήδες», διαφόρων αποχρώσεων, να εκμεταλλεύονται τους κόπους και τις θυσίες των πολλών. Απαιτείται να υπάρξει, τώρα έστω, αυτή η τομή δικαίου, πριν η διαπλοκή καταστήσει αδύνατη τη διάσωση της αξιοπρέπειας και ύπαρξης αυτού τούτου του Κράτους, λόγω της διαχρονικής αυτής πολύμορφης αδιαφάνειας και διαπλοκής.
