Μια έτσι… μια γιουβέτσι κι όποιον πάρει ο Χάρος!

Εύλογα διερωτάται κανείς· τι είναι αυτό που οδηγεί τους σκηπτούχους κρατάρχες της Κύπρου στην εθνική αυτοχειρία και την αυτοεξόντωση; Μόνον έτσι μπορώ να χαρακτηρίσω την αυτοκτονική τάση των κυβερνώντων. Από το 1960 και εντεύθεν οι εθνοσωτήρες μας αυτομαστιγώνονται. Αραχτά και λάιτ, χαραμίζουν τα όνειρα, τις προσδοκίες και τις γλυκαπαντοχές των Ελλήνων της Κύπρου...

Δεν θέλω να απαριθμήσω ένα-ένα τα εγκληματικά λάθη, τις προδοσίες και τις εθνικές φαλτσοστεκιές που κάναμε μέχρι σήμερα για να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε. Να φιλάμε κατουρημένες ποδιές και να θερμοπαρακαλούμε την «Αυτού εξοχότητα τον Πρόεδρο της Βόρειας Κύπρου» να μας κάνει το χατίρι να παρακαθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων μήπως και…

Ηγέτες ικέτες, γλείφτες και μαλιστάκες ξένων συμφερόντων ζούνε μέσα στο όνειδος και τη δημόσια κατακραυγή, χωρίς τσίπα ντροπής! Με υπέρμετρη ξιπασιά πιτσιλίζονται μέσα στα αποπατήματα της διαφθοράς και μετά τρέχουν σε γάμους, βαφτίσια και κηδείες· κάνουν χειραψία με αδαείς μελλούμενους ψηφοφόρους στους οποίους δίνουν υποσχέσεις πως θα…θα…θα!

Βέβαια δεν είμαι μηδενιστής. Μέσα στην πολιτική αποφορά δεν υπάρχει αμφιβολία πως υπάρχουν και άδολοι πολιτευτές. Σ’ αυτούς βγάζω το καπέλο. Διπλά και τριπλά. Γιατί ενώ περιφέρονται μέσα στην αποβορβόρωση και τον εκφαυλισμό, παραμένουν πιστοί ab imo pectore στον όρκο που έδωσαν· να υπηρετήσουν την πατρίδα τους και τα συμφέροντα του κοινωνικού συνόλου.

Είναι λίγοι, όμως. Δυστυχώς, ο πλουτισμός και το γαύριασμα της εξουσίας θόλωσαν το μυαλό της άρχουσας τάξης. Κι εκεί που το πρόβλημα της Κύπρου ήταν αθόλωτο κι ασύγχυτο - θέμα εισβολής και κατοχής - κατάφεραν με κοντόθωρες και στείρες πολιτικές να το μετατρέψουν σε διακοινοτικές διαφορές!

Η πραγματικότητα είναι πως είμαστε σκλάβοι! Και εμείς κι οι ελάχιστοι εναπομείναντες ορίτζιναλ κι αχαρμάνιαστοι Τουρκοκύπριοι συμπατριώτες μας. Όπως ο Σενέρ Λεβέντ. Ο οποίος, εν αντιθέσει μ’ εμάς, αυτός δεν κωλώνει με τίποτα. Ένας πραγματικός «λεβέντ», ο οποίος μόνος τρίβει άφοβα στα μούτρα των γκρίζων λύκων το γεγονός πως η Τουρκία είναι εισβολέας, κατακτητής και τύραννος… Και λέω μόνος, γιατί αυτό που επιζητά το 85% των Τουρκοκυπρίων συμπατριωτών μας είναι μια λύση όπου οι ίδιοι θα συνεχίσουν να νοσφίζονται τις περιουσίες μας κι όπου η Τουρκία θα παραμείνει εγγυήτρια δύναμη με επεμβατικά δικαιώματα, στρατό, βέτο και βάλε…

Θα μου πείτε, και τι έγινε; Εδώ υπάρχουν κάποια δικά μας τσακάλια, τα οποία μετά τους εναγκαλισμούς με τους Ογούζους κουρσάρους στην Πόλη προσπαθούν να μας πείσουν πως ο αγωγός ο οποίος θα μεταφέρει τον θαλάσσιο πλούτο της Ανατολικής Μεσογείου στην Ευρώπη, έτσι και καλά, πρέπει να περάσει από την Τουρκία! Για να τους πείσουμε, λένε, να επανέλθουν και πάλι στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων… Και διερωτώμαι εγώ ο βλαξ! Τα ακονισμένα μυαλά που προτάσσουν αυτές τις σπιρτόζες εισηγήσεις δεν συνειδητοποιούν πως, αν, όντως, αποδεχθούμε να εναποθέσουμε την προίκα μας στα χέρια των Τούρκων, θα καταστούμε εσαεί όμηροι της Τουρκίας; Πως, όποτε η Τουρκία μάς λέει «κάτσετε φρόνιμα» και εμείς δεν συμμορφωνόμαστε με το οθωμανικό φιρμάνι και το μπουγιουρντί του σουλτάνου, θα μας κλείνουν τη στρόφιγγα; Πως θα μας έχουν στο χέρι;

Πρέπει, λένε, να φανούμε «ρεαλιστές!» Να αποδεχτούμε τις «νέες πραγματικότητες». Πως η «Βόρεια Κύπρος» είναι «έσσω» τους. Ρεαλιστές σαν τον αρχιμάστορα του μεγαλύτερο πολιτικού κόμματος της Κύπρου (ονόματα δεν λέω), ο οποίος σε άπταιστη ομηρική διάλεκτο μάς είπε πως… «Δεν βρίσκεται η ίσια μας. Το ένα βρομεί, το άλλο μυρίζει…». Και πως ο καθένας «έσσω» του πρέπει να έχει πλήρη αυτονομία για το τι κάνει. Πρίμα σεκόντο με τους Ογούζους κουρσάρους, ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ ντελαλίζουν τον ίδιο αμανέ! Με σκύψιμο της μέσης, με κολακείες και χειροφιλήματα, δολιότητες κι αλεπουδιές, οι κρατάρχες κι οι ηγέτες των μεγάλων κομμάτων της Κύπρου, αντί να «βγουν στα μπαλκόνια» και να μας εμψυχώσουν, διατυμπανίζοντας με σθένος πως τα σύνορά μας βρίσκονται στην Κερύνεια και πως δεν θα σταματήσουν λεπτό να αγωνίζονται σε όλα τα μέτωπα μέχρι να απελευθερωθεί και το τελευταίο χωριό της αλυσόδετης Κύπρου, ανεβαίνουν σε μιναρέδες και ανεντρόπιαστα βγάζουν στο μεϊντάνι τούρκικα μανιφέστα…

Εκεί που ο Τατάρ άρχισε να βρυχάται, να μουγκρίζει, να μας απειλεί και να μας εξευτελίζει, εμείς, αντί να του κλείσουμε την πόρτα κατάμουτρα, να δηλώσουμε πως δεν συνομιλούμε με αχθοφόρους και με γκεστάπο του Ερντογάν, τον πήραμε τηλέφωνο και του δώσαμε συγχαρητήρια! Και μόλις «αψουρίστηκε», τον πήραμε και πάλι τηλέφωνο να του πούμε περαστικά!

Του στρώσαμε και κόκκινο χαλί. Ούτως ώστε, His Excellency Mr Ersin Tatar, να περάσει επισήμως στα διεθνή σαλόνια. Για να βάλει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, τι άλλο; Τη λύση «Taksim»…

Κι εμείς, «ξαφνιασμένοι» από την «απρόσμενη» αυτή κίνηση της ορντινάντσας του Ερντογάν, τρέχουμε στο Μπάκιγχαμ Πάλας να πάρουμε οδηγίες για το πώς πρέπει να αντιδράσουμε…

Όπως και τώρα! Που πήραμε οδηγίες από τη Γερμανία να βάλουμε στο συρτάρι την απαίτησή μας για κυρώσεις εναντίον της Τουρκίας και να επαναφέρουμε τα ΜΟΕ! Μπράβο μας!

Σε μια περίοδο κατά την οποία μας δίνεται η ευκαιρία να συνδέσουμε το εθνικό μας βάσανο με τις εξελίξεις στην Ουκρανία, όπου εμφατικά τίθεται θέμα σεβασμού των συνόρων και της κυριαρχίας των κρατών, να φέρουμε και πάλι στην επικαιρότητα τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών κ.λπ. κ.λπ., επιλέξαμε την στρατηγική τού… «οι Γερμανοί ξανάρχονται!».

Κάτι γνώριζε ο Αλέκος Σακελλάριος σαν έγραφε τη χαριτωμένη αυτή κωμωδία. Αυτό μας ζήτησαν να κάνουμε οι «φίλοι» μας Γερμανοί, αυτό κάνουμε… Και στην προσπάθειά μας να τους κάνουμε το χατίρι… κάνουμε χαρακίρι!

Καίμε και το τελευταίο χαρτί που έμεινε στο θηκάρι μας. Και ενώ ο Τατάρ μάς κλείνει την πόρτα, εμείς επιμένουμε να θέλουμε να νομιμοποιήσουμε το «Διεθνές Αεροδρόμιο Ερτσάν» και να ανοίξουμε το λιμάνι της Αμμοχώστου. Κι όλα αυτά προς τι; Για να πείσουμε τους Τούρκους να επανέλθουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, με την ευχή πως θα καταλήξουμε σε μια λύση τύπου Ανάν. Σε μια μαιανδρική και πολυδαίδαλη λύση, όπου για να βγει κανείς από μέσα πρέπει να είναι συνταγματολόγος με πέντε ντοκτορά από το Harvard!

Κι όπως γίνεται πάντα, εμείς θα λέμε έτσι… κι οι Τούρκοι τον δικό τους χαβά. Σκωτσέζικο ντους! Μια έτσι… μια γιουβέτσι κι όποιον πάρει ο Χάρος!