Ουκρανία: πόλεμος, αντί διπλωματικής λύσης και ΜΟΕ
Η δύναμη του ισχυρού και η μοίρα αδύναμων κρατών συντελούν στην ανατροπή της ειρήνης, που για μιαν ακόμη φορά φαίνεται να έχει τραγικό επίκεντρο την ίδια την Ευρώπη. Το πραγματικό ερώτημα ουσιαστικά αφορά στο κατά πόσον έχουν οι μικρές χώρες διασφαλισμένη προστασία, εάν επικαλεστούν βοήθεια ή καταφύγουν στο διεθνές δίκαιο (στον βαθμό που τούτο τυγχάνει εφαρμογής) έναντι του αναμεμειγμένου ισχυρού Κράτους. Ο συσχετισμός των δυνάμεων, πέραν των εμπολέμων, λειτουργεί με τέτοιο τρόπο, ώστε η κάθε τοπική κρίση, όσο μεγάλη και να είναι ως η παρούσα, πριν καταστεί ευρύτερη, οδηγείται σε συμβιβασμό, πάντα ετεροβαρή κατά του αδύναμου, γιατί οι μεγάλοι επιτυγχάνουν να ισορροπούν κατά τα συμφέροντά τους, επιβάλλοντας στους αδύναμους υποχωρήσεις από τις αρχές και αξίες του δικαίου!
Δεν χωρεί αμφιβολία ότι το νέο ευρωπαϊκό πρόβλημα έχει διαστάσεις παγκόσμιας εμβέλειας και άρα πολύ μεγαλύτερες απ’ ό,τι το ξεχασμένο ανάλογο προηγούμενο, που αφορά ως διεθνές επίσης πρόβλημα, τη μικρή μας νήσο. Ένα διεθνές πρόβλημα λόγω του οποίου για 48 χρόνια παραμένει το Κράτος της Κυπριακής Δημοκρατίας αδικαίωτο, παρά τα ψηφίσματα του ΟΗΕ και την Τέταρτη Διακρατική Προσφυγή κατά της Τουρκίας, θύμα παραβίασης διεθνούς δικαίου (στρατιωτική εισβολή και κατοχή) που συνδυάστηκε μάλιστα με παράνομο εποικισμό, δημογραφική αλλοίωση και στέρηση δικαιώματος επιστροφής στις πατρογονικές εστίες.
Είναι λοιπόν επί ματαίω η όποια διεκδίκηση για να υποστεί, δίκαια, τιμωρητικές επιπτώσεις και η Τουρκία; Αυτός είναι ο λόγος της απροσδιόριστης αφορμής, της αιφνίδιας μετακίνησης της πολιτικής μας προς τα ΜΟΕ, τα οποία απλώς επιβεβαίωναν μια νέα από πλευράς μας υποχώρηση, η οποία και διευρύνει τις αυθαίρετες διεκδικήσεις της Τουρκίας. Ζητούμαι ΜΟΕ για το πρόβλημά μας, ενώ απόλυτα ορθά καταδικάζουμε με ομόφωνη απόφαση των 27 της Ευρωπαϊκής Ένωσης την εισβολή της Ρωσίας. Μια προφανέστατη αντίφαση και μεταβολή πολιτικής από έλλειψη διορατικότητας.
Η ανταπόκριση των όποιων φίλων σε κάθε νόμιμη νέα κρατική μας διεκδίκηση θα εξαρτηθεί από το δικό μας ανάστημα και συνέπεια στη διεκδίκησή μας κατά το δίκαιο, έναντι της συνεχιζόμενης αδικίας σε βάρος κράτους μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης από την Τουρκία. Είναι η ώρα, που εκ καθήκοντος προς ό,τι διαμορφώνει το δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και η κοινή καταδίκη της Ρωσίας κατά τον δεσμό αλληλεγγύης των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και επίσης ως καθήκον διάσωσης της υπόστασης και διάσωσης της συνέχειας του Κράτους μας, να διεκδικήσουμε καθαρή καταδίκη και της Τουρκίας. Είναι απαραίτητο να απαιτήσουμε να υπάρξει η ίδια πολιτική διεκδίκηση και για το Κράτος μας, ως ομόφωνα η Ευρωπαϊκή Ένωση αποφάσισε για το πρόβλημα της Ουκρανίας (που δεν είναι ούτε μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης).
Δεν χωρούν προβληματισμοί περί τη στρατηγική εξυπηρέτησης αρχών δικαίου και των δικαιωμάτων κράτους μέλους, είναι υποχρέωση που οφείλουμε να τηρήσουμε ως απόφαση της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οφείλουμε να διεκδικήσουμε τη συμπαράσταση και αλληλεγγύη των εταίρων μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση ως δείγμα αλλά και επιβεβαίωση της δύναμης των αξιών και αρχών δικαίου που πρέπει να τυγχάνουν αυστηρής τήρησης. Άλλωστε, το έχουμε διαπιστώσει ήδη από χρόνια ότι, όσο μικρότερο το Κράτος που δέχεται επίθεση κατά παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου, τόσο μεγαλύτερη εμφανίζεται η αδιαφορία και απραξία των μεγάλων. Ιδιαίτερα εάν το μικρό κράτος επιβεβαιώνει συνεχώς με σειρά διαδοχικών δικών του υποχωρήσεων, την εγκατάλειψη βασικών αρχών Διεθνούς Δικαίου.
Ας μην αφήσουμε για μιαν ακόμη φορά να μας προσπεράσουν τα όσα δραματικά και επικίνδυνα διαμορφώνονται στην ίδια την Ευρώπη, χωρίς να απαιτήσουμε επέκταση της ίδιας πολιτικής από πλευράς της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ως η εκδηλωθείσα, ορθά, υπέρ της Ουκρανίας. Αφού είμαστε συνδιαμορφωτές αυτής της κοινής στρατηγικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης για ό,τι αφορά την Ουκρανία, είναι καθήκον μας να ζητήσουμε για ό,τι συνέβη το 1974 και συνεχίζει μέχρι σήμερα, ανάλογη καταδίκη και αντιμετώπιση της Τουρκίας.
