Το δίκαιο των ισοδυνάμων στην αναζήτηση της διεθνούς ειρήνης
Η παγκόσμια κοινή γνώμη παρακολουθεί τα διαλαμβανόμενα στην Ουκρανία γεγονότα, που παραπέμπουν στο σκληρότερο κατά ταύτα πρόσωπο της διεθνούς πολιτικής, όπως τούτο εκδηλώνεται σε μια ρεαλιστική παράσταση της διά της ισχύος επιβολής διεθνοπολιτικών εν προκειμένω δεδομένων.
Η Ρωσία, ακολουθώντας πολιτικές στρατηγικού αιφνιδιασμού, πραγματοποίησε ένα fait accompli εις βάρος της ουκρανικής επικράτειας, επιβάλλοντας διά της στρατιωτικής ισχύος τη βούλησή της, ώστε να καταστεί δυνατή η πραγμάτωση των στρατηγικών της στόχων.
Ως προς την οπτική της Ρωσίας σε σχέση με την Ουκρανία σημειώνεται πως η τελευταία αφενός εκλαμβάνεται στην ιστορική της διαδρομή από τη Μόσχα ως τμήμα του ρωσικού έθνους, τελούσα εν προκειμένω και αφετηρία γέννησης και υπαρξιακής διαδρομής του, συνιστώντας παράλληλα σε παρόντα χρόνο το «εγγύς εξωτερικό της», όπερ και παραπέμπει αυτονοήτως σε στρατηγικά υψηλής κρισιμότητας χώρο για την παρουσία και διαδρομή της Ρωσίας στο σημερινό διεθνοπολιτικό γίγνεσθαι.
Τα ανωτέρω διαλαμβάνουν το ακριβές μήνυμα προς όλες τις κατευθύνσεις πως η σημερινή Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν, ουδέποτε θα αποδεχόταν εγκατάσταση ξένων δυνάμεων και δη ΝΑΤΟϊκών στο εγγύς εξωτερικό της, όπερ και αδυνατούσε να αντιληφθεί ή και να κατανοήσει ο Πρόεδρος της Ουκρανίας, Βολοντίμιρ Ζελένσκι, ο οποίος και εξελίσσεται σε μοιραίο πρόσωπο για τη χώρα του και τον λαό της.
Η υφιστάμενη, διαδραματιζόμενη στο ουκρανικό έδαφος συγκρουσιακή συνθήκη απαντά σε πολλά τιθέμενα ζητήματα ως προς τις αληθείς προοπτικές του παρόντος και του μέλλοντος των συναρτώμενων σχέσεων της Ουκρανίας με την Ευρώπη και εν γένει τη Δύση, δηλαδή το σε τι πρακτικά αντανακλάται η παρουσία των Βρυξελλών και της Ουάσιγκτον στο Κίεβο; Στο όλο πλέγμα εξελίξεων, που είναι ζωτικής σημασίας για τον κόσμο, η μεν Ευρώπη εκδηλώνει μιαν ανύπαρκτη παρουσία, η οποία περιορίζεται κατά το σύνηθες γενόμενο σε κατ’ αρχάς φραστικώς καταδικαστικές αναφορές του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου περί παραβίασης του Καταστατικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και εν γένει του διεθνούς δικαίου, αλλά και σε λήψη απτών κυρώσεων, οικονομικής κυρίως υφής εις βάρος της Μόσχας.
Αυτή η κρίση πρέπει να υπενθυμίσουμε πως αναδεικνύει σαφώς τις πολιτικές και ευρύτερες δομικές παθογένειες του ευρωπαϊκού χώρου ως ανυπαρξίας συγκροτημένης και ενιαίας αμυντικής δράσης. Η δε Ουάσιγκτον, η οποία και μεθοδικά λειτούργησε ενισχύοντας τον προς τη ΝΑΤΟϊκή δύση προσανατολισμό του Κιέβου, αξιοποιώντας δυνάμεις «πέμπτης φάλαγγας» στο εσωτερικό της χώρας, παρακολουθεί σήμερα «εκ του μακρόθεν» και άνευ αποτρεπτικών, ενεργοποιημένων αντιδράσεων, τα διαλαμβανόμενα.
Υπενθυμίζεται πως η προβολή του διεθνούς δικαίου και της ανεξαρτησίας των κρατών, όπως τίθεται αναφορικά και προς την Ουκρανία, βαδίζει κλασικά και παραδοσιακά στη διαδρομή της παγκόσμιας πολιτικής συνοδευόμενη εξ ορισμού από τον παράγοντα «ισχύς» και από πολλά και κρίσιμα ερωτηματικά ως προς το γεγονός της παρουσίας εχθρικών δυνάμεων και της ανατροπής μιας κατά ταύτα δεδομένης ισορροπίας ισχύος.
Η τωρινή τραγική εξέλιξη στο ουκρανικό πεδίο υπογραμμίζει ως conditio sine qua non την υποχρέωση των κρατών να οικοδομούν εκείνη την αμυντική διάσταση πολιτικής, που να είναι σε θέση να λειτουργεί αποτρεπτικά έναντι παντός επιβουλέα, προβάλλοντας την Θουκυδίδειο αρχή της «ίσης ισχύος». Αυτό συνιστά όρο επιβίωσης των κρατών και παρουσίας τους στον κόσμο, δεδομένης της απουσίας παγκόσμιου συστήματος συλλογικής ασφάλειας ή αναλόγου συστήματος επιβολής του διεθνούς δικαίου και της διεθνούς τάξης.
Η σημερινή εξέλιξη στην Ουκρανία φέρνει συνειρμικά τη σκέψη στα παραδείγματα της πρόσφατης ιστορίας, όπως αυτό της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο το 1974, της αμερικανικής εισβολής στο Ιράκ, αλλά και της ΝΑΤΟϊκής επέμβασης εναντίον της Σερβίας για την απόσχιση και αναγνώριση του Κοσσυφοπεδίου, γεγονότα που επιβεβαιώνουν την προαναφερθείσα παραβίαση του διεθνούς δικαίου εν τη απουσία συνθηκών «ίσης ισχύος».
