Τα Ραφάλ της ελπίδας και η Κύπρος της απελπισίας...
ΠΗΓΗ αναπτέρωσης του ηθικού των Ελληνίδων και Ελλήνων στην Κύπρο, στο Ελλα-δικό μας κράτος και στη Διασπορά, όσων τουλάχιστον διατηρούν ακόμη σε πρωτεύουσα σημασία και αυτόν τον συντελεστή ισχύος, καταγράφηκε από τις 19 Ιανουαρίου 2022, όταν η Ελλάς υποδέχθηκε στην Τανάγρα τα πρώτα έξι από τα 24 γαλλικά μαχητικά Ραφάλ προς ενίσχυση της Πολεμικής Αεροπορίας, αναμένοντας και τις γαλλικές φρεγάτες Μπελαρά για το Πολεμικό Ναυτικό.
ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ, όμως, η πίκρα και η απογοήτευση των Ελλήνων της Κύπρου πολλαπλασιάστηκε, με την ίδια ακριβώς ευκαιρία. Εξαιτίας της εντελώς αντίθετης πολιτικής που ακολουθούν και εφαρμόζουν οι διαδοχικές κυβερνήσεις και πολιτικές ηγεσίες στην Κύπρο:
- Στερούν από τις ένοπλες δυνάμεις της Κυπριακής Δημοκρατίας - την Εθνική Φρουρά - και αυτόχθονη Πολεμική Αεροπορία και αυτόχθονο Πολεμικό Ναυτικό.
- Παρ’ ότι αμφότερα είναι απολύτως αναγκαία και απαραίτητα απέναντι στον τουρκικό Αττίλα Κατακτητή.
- Για την αξιόπιστη εξισορρόπηση και την πειστική αποτροπή των δικών του επιθετικών δυνάμεων και των επιδρομικών του δυνατοτήτων στο κυπριακό θέατρο της δυσμενέστατης εδώ για τον Ελληνισμό ανισορροπίας δυνάμεων.
ΕΡΩΤΗΜΑ προς σύγκριση και συναγωγή χρήσιμων συμπερασμάτων:
- Ποιες και πόσες είναι οι χερσαίες και αεροναυτικές δυνάμεις - και σε πόση ώρα ετοιμότητας - που εξασφαλίζουν επί τόπου την άμυνα και την ασφάλεια π.χ. του Έβρου, της Σαμοθράκης, της Λήμνου, της Λέσβου, της Χίου, της Σάμου, της Δωδεκανήσου μέχρι το Καστελόριζο; Δυνάμεις οι οποίες αποτρέπουν επαρκώς και εμπράκτως την Τουρκία από του «ν’ ανοίξει την πόρτα του φρενοκομείου», κατά την έκφραση του αείμνηστου πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου.
- Ο οποίος εν παρενθέσει - αξίζει υπενθύμισης - το 1964 έστειλε στην Κύπρο μια ολόκληρη ελλα-δική μας Μεραρχία, εξασφαλίζοντας τότε την άμυνα της μεγαλονήσου, μέχρι το πραξικόπημα των εθνο-προδοτών χουνταίων της 21ης Απριλίου 1967 και την κατ’ απαίτησιν της Τουρκίας αμαχητί απόσυρση της Μεραρχίας από την Κύπρο στον 9ο μήνα της μοιραίας για το έθνος δικτατορίας των «εθνοσωτήρων» Παπαδόπουλου - Παττακού - Μακαρέζου.
ΤΗΝ ΙΔΙΑ Ισχύ Αποτροπής που προστατεύει τη μητέρα Ελλάδα από τον Έβρο ώς το Καστελόριζο, γιατί οι διαδοχικές κυβερνήσεις της Κύπρου αρνούνται πεισματικά να την οικοδομήσουν για την ιδιαίτερη πατρίδα τους και τον λαό της;
- Γιατί την παραμελούν;
- Γιατί δεν την θεωρούν ως πρώτιστο και διαρκές καθήκον;
- Γιατί δεν την φροντίζουν εμπράκτως ως την «άλφα» διαρκή προτεραιότητα κάθε εκλεγόμενης κυβέρνησης για τα συμφέροντα της πατρίδας και την επιβίωση του κυπριακού λαού απέναντι στον τουρκικό Αττίλα;
ΚΑΘΗΛΩΜΕΝΗ, συρρικνωμένη και ανεπαρκής, παραμένει η Αμυντική Θωράκιση της Κύπρου. Πληγώθηκε «εκ των έσω» το 1998 με την ντροπιαστική εξορία των ρωσικών S-300 της Εθνικής Φρουράς στην Κρήτη. Τραυματίστηκε κρίσιμα το έτος 2000 με την κατάργηση του «Δόγματος Ενιαίου Αμυντικού Χώρου Ελλάδας - Κύπρου». Και οι τραυματισμοί της επαυξάνονται από τις έκτοτε έως και τώρα διαδοχικές διακυβερνήσεις της, με επικεφαλής πάντα τα αθεραπεύτως Ηττημένα Μυαλά που (φευ) εκλέγονται για να κυβερνούν και να νομοθετούν.
ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ είναι, έκτοτε και τώρα, η παραίτηση - Αποχή - του ίδιου το λαού, από τη διεκδίκηση του πρώτιστου, για την επιβίωσή του, καθήκοντος της αποτελεσματικής και επαρκούς Αμυντικής Θωράκισης:
- Η κατ’ επανάληψιν διάψευση των ελπίδων του για ισχυρότερες στην ξηρά, στη θάλασσα και στον αέρα κυπριακές ένοπλες δυνάμεις,
- η κατ’ επανάληψιν ματαίωση της θέλησής του και των προσδοκιών του για αποτελεσματικότερη άμυνα απέναντι στους Τούρκους κατακτητές,
- η κατ’ επανάληψιν απαξίωση ακόμη και της δικής του προσφοράς, χρηματικής στο Ταμείο Αμυντικής Θωράκισης αφ’ ενός και προσωπικής όλων των αρρένων υπηρεσίας στην Εθνική Φρουρά αφ’ ετέρου,
- αποτελούν έναν πολύ σημαντικό λόγο, ανάμεσα σε περισσότερους άλλους, για τα αυξανόμενα «διαζύγια» μεταξύ πολιτών και πολιτικής, πολιτών και κομμάτων, ψηφοφόρων και εκλογών.
Η ΠΟΛΥΤΙΜΗ και αναγκαία υπό τις περιστάσεις, για τον απειλούμενο από τους Κατακτητές κυπριακό λαό, σχέση εμπιστοσύνης και ελπίδας ανάμεσα στον ίδιο και στην πολιτική του ηγεσία έχει γκρεμοτσακιστεί σε μεγάλο βαθμό. Η δεύτερη, αντί να εμπνέει και να καθοδηγεί διά του παραδείγματός της τον λαό σε αγώνα αντίστασης και αποτελεσματικής απόκρουσης των Τούρκων Κατακτητών, καθίσταται η ίδια παράδειγμα προς αποφυγήν. Άγουσα τον λαό στην υποταγή.
ΕΔΕΙΞΕ στον λαό και αποδεικνύει διά των έργων της (ιδίως των μη έργων της) η πολιτική ηγεσία ότι δεν έχει τη βούληση για την ενδυνάμωση της Αμυντικής Θωράκισης και την πρόσκτηση των αναγκαίων μέσων αποτελεσματικής ασφάλειας έναντι της τουρκικής απειλής.
ΕΔΕΙΞΕ στον λαό ότι δεν είναι άξια και ικανή, ούτε προπάντων πρόθυμη, ώστε να σχεδιάσει, να υλοποιήσει και να εξοπλίσει κατάλληλα την αναγκαία στρατηγική εθνικής ασφάλειας, η οποία αποτελεί το άλφα και το ωμέγα για την επιβίωση και την ελευθερία κάθε λαού στην πατρίδα του.
ΕΝΕΚΑ του άγχους της ανταγωνιζόμενης κομματοκρατίας, ποια από τις μερίδες της θα επιτύχει τη λαφυραγώγηση της εξουσίας για την πενταετία 2023-2028, μπήκαμε ήδη πρόωρα στις προεκλογικές αντιμαχίες για τις προεδρικές εκλογές του Φεβρουαρίου 2023. Ουδείς εκ των δημαγωγούντων της ψηφοθηρίας νοιάζεται - έστω και ως υποσημείωση - για την Αμυντική Θωράκιση της Κύπρου. Ουδόλως νοιάζονται, είναι η πικρή αλήθεια.
ΑΠ’ ΤΗΝ ΑΛΛΗ, αυτό μπορεί να θεωρηθεί και... παρήγορο. Υπό την έννοια ότι: Εάν αυτοί οι δημαγωγοί αποφασίσουν να καταπιαστούν με τα ζητήματα της ένοπλης άμυνας της Κύπρου, χειρότερα δεινά θα έχει να υποφέρει η όση διασώζεται έως σήμερα Εθνική Φρουρά.
