Ένας φαντάρος της ένδοξης Ελληνικής Μεραρχίας, που γύρισε νεκρός από την Κύπρο
Κάθε χρόνο, το Σάββατο των ψυχών, η Διοίκηση της 1ης Στρατιάς Λάρισας διοργανώνει εκδήλωση στον χώρο του κοιμητηρίου της πόλης, ένα μέρος του οποίου αποτελεί το Στρατιωτικό Κοιμητήριο. Φέτος, την επιμνημόσυνη δέηση τέλεσε ο σεβασμιότατος Μητροπολίτης Λαρίσης και Τυρνάβου κ.κ. Ιερώνυμος παρουσία του Διοικητού της 1ης Στρατιάς κ. Πέτρου Δεμέστιχα, των πολιτικών και στρατιωτικών αρχόντων του τόπου, απόστρατων αξιωματικών του Στρατού, εκπρόσωπων των Σωμάτων Ασφαλείας και άλλων φορέων, καθώς και συγγενών των κεκοιμημένων στρατιωτικών.
Ελάχιστο χρέος οδηγεί κι εμένα, ανελλιπώς τα τελευταία πολλά χρόνια, στον χώρο του Στρατιωτικού Κοιμητηρίου για να καταθέσω εκ μέρους του Συλλόγου Κυπρίων του Νομού Λάρισας δάφνινο στεφάνι στη μνήμη όλων όσοι έδωσαν τη ζωή τους στους αγώνες του Έθνους.
Μετά την επιμνημόσυνη δέηση στάθηκα όπως πάντα μπροστά από το μνημείο ενός νέου ανθρώπου που χάθηκε στην Κύπρο, το 1966. Μια δακρυσμένη γυναίκα, η Πετρούλα Δεμπέλα, άφηνε λίγα λουλούδια στη μαρμάρινη πλάκα με τα ανάγλυφα γράμματα, όπου διαβάζουμε: Νικόλαος Δεμπέλας, εφονεύθη εν Κύπρω - 3-7-1966 - ετών 23.
Πολεμικές επιχειρήσεις στην Κύπρο την ημέρα του θανάτου του Νικόλαου Δεμπέλα δεν είχαμε, σκέφτηκα. Τι να συνέβηκε άραγε; Με τη βοήθεια της αδελφής του αρχίζω να ξετυλίγω το κουβάρι των γεγονότων και των θλιβερών αναμνήσεων. «Η οικογένειά μας», διηγείται η κυρία Πετρούλα, «κατάγεται από την Ανατολική Ρωμυλία – ‘‘Ρωμανία’’. Οι παππούδες μας γεννήθηκαν στη Φιλιππούπολη της Βουλγαρίας (βασικό κέντρο του Ελληνισμού της περιοχής - η Φιλιππούπολη, έγινε Πλόβντιβ) και ζούσαν εκεί μέχρι που εκδιώχθηκαν βίαια. Τα τραγικά γεγονότα του 1906 στη Φιλιππούπολη θυμίζουν πολύ τα Σεπτεμβριανά του 1955 στην Κωνσταντινούπολη. Ντεμπελιώτης Νικόλαος λεγόταν ο παππούς μου. Στην Ελλάδα τον έγραψαν Νικόλαο Δεμπέλα».
Ο εγγονός Νικόλαος Δεμπέλας ήταν ένας από τους πολλούς εξ Ελλάδος στρατιώτες που μεταφέρθηκαν με απόλυτη μυστικότητα στην Κύπρο, το 1964. Ήταν μέλος της ένδοξης Ελληνικής Μεραρχίας που ο Γέρος της Δημοκρατίας, ο Γεώργιος Παπανδρέου, σε συνεργασία με τον Υπουργό του της Άμυνας, Πέτρο Γαρουφαλιά, έστειλαν στη Μεγαλόνησο για να την υπερασπιστούν από τις επεκτατικές βλέψεις της Τουρκίας. Με την Ελληνική Μεραρχία στη Μεγαλόνησο, η Κύπρος μετατράπηκε σε ένα απόρθητο φρούριο! Την ένδοξη Ελληνική Μεραρχία ως γνωστόν απέσυραν από την Κύπρο, μετά τις μάχες της Κοφίνου τον Νοέμβριο του 1967, οι δικτάτορες, εκείνοι δηλαδή που ήρθαν στην εξουσία υποτίθεται για να λυτρώσουν την Κύπρο από τους Τούρκους και να την ενώσουν με τη Μητέρα Ελλάδα… Τα υπόλοιπα είναι η μαύρη σελίδα του ’74, όταν Χούντα και Καραμανλής εγκατέλειψαν και παρέδωσαν την Κύπρο στους άρπαγες γείτονές μας!
Η Ελληνική Μεραρχία μεταφέρθηκε στην Κύπρο με πλοία που διέθεσε για τον σκοπό αυτό ο εφοπλιστής Ανδρέας Ποταμιάνος. Όλα τα μέλη της εφοδιάστηκαν με κυπριακό διαβατήριο από την πρεσβεία της Κύπρου στην Αθήνα. Από τώρα και στο εξής ο Νικόλαος Δεμπέλας θα είναι ο Έλληνας Κύπριος Νικόλαος Χατζηνικολάου, με καταγωγή από τη Λάρνακα. Η συνέχεια είναι, δυστυχώς, τραγική. Στις 3 Ιουλίου 1966 θα χάσει τη ζωή του, όχι σε μάχη, αλλά ύστερα από έναν έντονο διαπληκτισμό με ένα συνάδελφό του με καταγωγή τα Δωδεκάνησα. Ο θάνατός του σημάδεψε και βύθισε στη θλίψη ολόκληρη την οικογένεια. Ένας φαντάρος που στάλθηκε στην Κύπρο για να την υπερασπιστεί από τους Τούρκους τρομοκράτες, επέστρεψε στη Μητέρα Πατρίδα, δολοφονημένος από χέρι αδελφικό. Η σορός του μεταφέρθηκε για ταφή στο Στρατιωτικό Κοιμητήριο της Λάρισας, στην πόλη που τον γέννησε και τον ανέθρεψε. «Όσο και να προσπαθήσαμε, στάθηκε αδύνατον να μάθουμε τις πραγματικές συνθήκες θανάτου του», διηγείται δακρυσμένη η αδελφή του. Το φέρετρο δεν άνοιξε ποτέ. Δεν το επέτρεψαν οι τότε άρχοντες της πολιτείας και του στρατεύματος…
Να μην ξεχνάμε πρέπει και να μην ξεχνιόμαστε. Και να θυμίζουμε σ’ εκείνους που ζουν σε έναν κόσμο πλήρους αμφισβήτησης, αυτές τις πικρές ιστορίες, για να αποδίδουμε, έστω και καθυστερημένα, τον ελάχιστο φόρο τιμής σε κείνους που σε δίσεκτους καιρούς προσέτρεξαν στο νησί μας και το υπερασπίσθηκαν. Μπορεί ο Νικόλαος Δεμπέλας να μην έπεσε σε μάχη, έχασε όμως τόσο άδοξα τη ζωή του στην Κύπρο, στην οποία βρέθηκε με τη δική του συγκατάθεση, αποφασισμένος να την υπερασπισθεί, θυσιάζοντας ακόμα και την ίδια τη ζωή του. Ας είναι αιωνία η μνήμη του.
