Για το βιβλίο «Ένα σκοτεινό δωμάτιο» του Αλέξη Παπαχελά

Παρακολουθώ τα γραφόμενα και τις έρευνες του Αλέξη Παπαχελά από ετών. Ιδιαίτερα όσα έχουν σχέση με την Κύπρο και την πορεία της από το 1950 και εντεύθεν. Στα περιθώρια των αναγνώσεων σημείωνα μικρές πληροφορίες που μπορούσαν να συνδυαστούν με στοιχεία που συνέλεξα ψιχίο–ψιχίο από το 1981, έφηβος ακόμη, σε μια προσπάθεια να κατανοήσω τι συνέβη στον τόπο μου από το 1973 – χρονιά που μικρός ακόμη άρχισα να καταλαβαίνω πως κάτι επικίνδυνο συνέβαινε στο νησί.

Με το ίδιο ενδιαφέρον μελετώ το νέο του βιβλίο, τόσο για τις προαναγγελθείσες αποκαλύψεις για το επίμαχο ΠΟΛΕΜΙΚΟ συμβούλιο κατά τις τραγικές στιγμές της εισβολής των Τούρκων στην Κύπρο, όσο και για λεπτομέρειες που μπορούν να συνδυαστούν με πληροφορίες καταχωνιασμένες, κρυμμένες, ξεχασμένες σε τοπικές κυπριακές πηγές, κείμενα, μαρτυρίες, λεπτομέρειες.

Σταδιακά θα επιχειρήσω αυτές τις παράλληλες αναγνώσεις.

Προς το παρόν, μια πρώτη παρατήρηση κατά τη μελέτη του πολύτιμου αυτού βιβλίου για το σκοτεινά δωμάτιο, ενός καρπού ΠΟΛΥΕΤΟΥΣ ΕΡΕΥΝΑΣ, που θα έχει τη συμβολή του στον φωτισμό των τραγικών ωρών και πτυχών που αγνοούσαμε.

Πρώτη σημείωση σχεδόν κοινότοπη. Ο κυνισμός Αμερικανών πρωταγωνιστών έναντι της σφαγιαστικής εισβολής στην Κύπρο. Με τον Κίσινγκερ έναν εκ των πρωταγωνιστών. Υπήρχαν όμως και πολλοί άλλοι, και δυστυχώς Ελληνοαμερικανοί, που κυριολεκτικά έπαιζαν με την ζωή μας κτίζοντας καριέρες στη ΣΙΑ και άλλου.

Το ζήτημα και η αναπηρία ήτο αλλού. Μια βασική αρχή της πολιτικής και της συνεργασίας με διπλωματικές και μυστικές υπηρεσίες είναι η συνεχής υπόμνηση στον εαυτό σου, όταν συνομιλείς ή διαπραγματεύεσαι, της κρίσιμης ατζέντας που έχει ο συνομιλητής σου, ο υποτιθέμενος σύμμαχος ή συνεργάτης σου.

Αυτό το βασικό εφόδιο αυτοσυντήρησης δείχνει να απουσιάζει από πολλούς Έλληνες πρωταγωνιστές του πολιτικού, στρατιωτικού και εθνικού βίου από τα μεταπολεμικά χρόνια, γνωρίζοντας κορύφωση στην περίοδο από το 1960 μέχρι το 1974.

Για την περίοδο της Χούντας και στις δύο φάσεις αυτή η αναπηρία, τουλάχιστον στα κεντρικά επίπεδα, φαντάζει απίστευτη και καταστροφική. Δυστυχώς όμως έχει πολιτική προϊστορία στο πρόσωπο των πολιτικών ηγετών που προηγήθηκαν της Χούντας από το 1950, ιδιαίτερα από του εξήντα, και αρκετών από όσους ακολούθησαν μετά το 1974. Με κάποιες λαμπρές εξαιρέσεις βέβαια.

Η βασική αρχή στις διεθνείς σχέσεις που θέλει τα άλλα κράτη να διακονούν τα συμφέροντά τους και μόνον, δεν δείχνει να ακολουθεί όσο πρέπει και τους σύγχρονους ηγέτες μας. Στα χρόνια μετά το 1945 δυστυχώς πολλούς δεν συντρόφευε, ενώ κάποιοι ως ελεγχόμενες πηγές και πομποί μηνυμάτων ξένων υπηρεσιών ευρίσκοντο σε καταστάσεις πληρωμών «πέι ρολς». Κάπου θα πληρώναμε. Τελικά πλήρωσε η νήσος μας, η Κύπρος, που δεν της άξιζε να πληρώσει τον λογαριασμό τόσων λαθών, αμετροέπειας και εμπαθειών, εμφυλίων μικρών και μεγάλων, καθώς και τόσης επιπολαιότητας, τόσης απερισκεψίας και τύφλωσης.