Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις και το Κυπριακό στο πλαίσιο του ουκρανικού ζητήματος

Στις μέρες μας και για τις τελευταίες 12 μέρες (από 28/2/2022) το μόνο που ακούει κάποιος στα ΜΜΕ διεθνώς και στην Κύπρο είναι το θέμα της Ουκρανίας. Ο κόσμος έχει ευαισθητοποιηθεί με το ζήτημα της Ουκρανίας. Κατακρίνει γενικά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και ακούγονται από πολλά μέρη στον πλανήτη φωνές συμπαράστασης για την Ουκρανία και τον λαό της.

Και, όμως, το 1974, στην εποχή της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, αν εξαιρέσει κάποιος την Ελλάδα, καμία άλλη χώρα δεν ενδιαφέρθηκε για τη χώρα μας. Διερωτάται κάποιος γιατί τόση ευαισθησία για μια χώρα και τόση αδιαφορία για άλλη. Το θέμα της Ουκρανίας είναι θέμα power politics. Η Ρωσία θεωρεί την Ουκρανία μέσα στη σφαίρα επιρροής της και δεν ανέχεται τις Δυτικές Δυνάμεις και το ΝΑΤΟ να εισέλθουν σ’ αυτήν σαν νέοι «αφέντες». Βεβαίως, για την Ουκρανία τώρα αναφέρει τις δύο ρωσόφωνες επαρχίες και την ανάγκη όπως «υπερασπίσει» τους ομοεθνείς της στη χώρα. Το ίδιο που έλεγε ο Χίτλερ για τη Sudetenland και η Τουρκία στην Κύπρο το 1974. Επιπλέον οι Ρώσοι κατηγορούν τους Ουκρανούς ως νεοναζί και για τέτοια γκρουπ στην Ουκρανία που συμπεριφέρονται σαν νεοναζί. Από την άλλη μεριά οι ΗΠΑ και οι Δυτικοί σύμμαχοί τους δεν είναι βέβαια απαλλαγμένοι ευθυνών. Προσπαθούσαν και προσπαθούν να εντάξουν την Ουκρανία στη Δύση και στο ΝΑΤΟ.

Αυτή είναι η κατάσταση. Βεβαίως η αντίδραση της Ρωσίας ήταν βίαιη και υπερβολικής οξύτητας, με μια παράνομη εισβολή που δημιούργησε και δημιουργεί εκατοντάδες θύματα.

Σ’ αυτό το πλαίσιο συνεχίζονται οι ελληνοτουρκικές σχέσεις και το κυπριακό ζήτημα. Η Τουρκία του κ. Ερντογάν δεν άλλαξε την πολιτική της στις ελληνοτουρκικές σχέσεις από το 1975, όπως αναφέρω στο βιβλίο μου «Το Κυπριακό Πρόβλημα. Απάντηση στην τουρκική προπαγάνδα…». Αθήνα, Ινστιτούτο του Βιβλίου, 1975. Η Τουρκία διεκδικεί το Αιγαίο και μέρος των νησιών, την Υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ και τον θαλάσσιο πλούτο Ελλάδας και Κύπρου. Όπως έγραψα κα είπα πάρα πολλές φορές, η Τουρκία επιθυμεί την επαναδιαπραγμάτευση των Συνθηκών και συνεχίζει τις προκλήσεις εναντίον της Ελλάδας, η οποία κατάλαβε ότι πρέπει να εξοπλιστεί, και αυτό κάνει μέσα στο πλαίσιο του δυνατού.

Σχετικά με το κυπριακό ζήτημα, άρχισαν μια νέα επιθετική πολιτική για την αναγνώριση του ψευδοκράτους. Από καιρό ο κ. Tatar, με εντολές από την Άγκυρα, ζητά τη λύση δύο κρατών. Τώρα, πώς μπορεί να είναι ανεξάρτητο κράτος το μόρφωμα των κατεχομένων, το οποίο οικονομικά στηρίζεται στην Τουρκία αλλά και την Κυπριακή Δημοκρατία; Είναι κέντρο ξεπλύματος βρόμικου χρήματος, αλλά και όλων των παρανομιών διεθνώς.

Η εκστρατεία για αναγνώριση του ψευδοκράτους έχει ενταθεί. Τελευταία δε γίνεται δυναμική προσέγγιση διπλωματών των ξένων χωρών των διαπιστευμένων στη Κυπριακή Δημοκρατία για επίσκεψη στο ψευδοκράτος, για να λάβουν μέρος σε εκδηλώσεις που έχουν σχέση με τη διαφήμιση για τα κατεχόμενα.

Αυτή είναι η κατάσταση σχετικά με τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και το κυπριακό ζήτημα στην παρούσα εποχή. Εν τω μεταξύ, ο κ. Ερντογάν προσπαθεί να παίξει τον ρόλο μεσολαβητή στη ρωσο-ουκρανική διαμάχη, προσπαθώντας να αυξήσει τη δύναμη και το γόητρο της χώρας του στη διεθνή πολιτική σκηνή.

*Ομιλία του Δρος Χρίστου Α. Θεοδούλου στον Ροταριανό Όμιλο Λάρνακα-Κίτιο την 14ην Μαρτίου 2022