Η ευθύνη Κυβέρνησης και Βουλής για τον αντισυνταγματικό διορισμό Eφόρου Φορολογίας
Το Δικαστήριο για μια ακόμη φορά, στο πλαίσιο της διάκρισης των εξουσιών, έκρινε πράξη φορολογίας που επέβαλε ο τότε Έφορος κος Τσαγκάρης ως παράνομη, γιατί ο διορισμός του Εφόρου κρίθηκε ότι επήλθε με βάση αντισυνταγματικό Νόμο. Μια ακόμη ψηφίδα για πραγμάτωση άμεσα της πάταξης της διαπλοκής, που έχει αποκτήσει διάσταση εξαιρετικά εκτεταμένη, ανεπίτρεπτη «πρακτική».
Η αποδόμηση του Κράτους σ’ όλα τα επίπεδα οφείλεται στο ότι δεν υπάρχει το παράδειγμα προς χρηστή διοίκηση. Όλοι οι έχοντες εξουσία γνωρίζουν σκάνδαλα και υποπτεύονται μη νόμιμη ή ευνοϊκή μεταχείριση προς τους έχοντες δυνατότητα ως εκ της θέσης τους, να αποσιωπούν ή να καλύπτουν παρανομίες. Ευθύνη όχι μόνο για όσους είχαν εξουσία ως Κυβέρνηση, αλλά γενικότερη και ως κόμματα, με το μέγιστο σκάνδαλο, όταν η Βουλή επέτρεψε στο Υπουργικό με την ψήφιση Νόμου, την παροχή δυνατότητας (αντισυνταγματικά), χωρίς προκήρυξη της θέσης για να είναι ανοικτή προς διεκδίκηση από κάθε ενδιαφερόμενο προσοντούχο και χωρίς διαδικασία υποβολής αίτησης για σύγκριση με άλλους υποψηφίους, να επιλέξει και να διορίσει τον Έφορο Φορολογίας. Όλοι γνώριζαν, Εκτελεστική και Νομοθετική Εξουσία, την αντισυνταγματικότητα, αφού, κατά πάγια Νομολογία, μόνο η ΕΔΥ διορίζει δημόσιους υπαλλήλους.
Σχεδόν όλοι σιώπησαν τότε και σιωπούν σήμερα αφού καμία ευθύνη δεν αναζητήθηκε, γιατί υπήρξε αυτός ο Νόμος και κυρίως ποτέ δεν αναζητήθηκε ποίος ο εμπνευστής μιας τέτοιας αντισυνταγματικότητας. Παράλληλα γιατί αφέθηκε να λειτουργεί για πάνω από πέντε χρόνια έως την τελική δικαστική απόφαση του Εφετείου, που διακήρυξε την προφανέστατη αντισυνταγματικότητα! Ανέμεναν διευκολύνσεις; «Έκλεισαν» στο μεταξύ υποθέσεις σε σχέση με τις καταθέσεις στον Παναμά ή Ελβετία; Είναι αυτή η ηθική της εξουσίας ως δίδαγμα προς ανάλογη στάση του κοινού; Επέβαλλαν τότε την ανοχή και τώρα τη σιωπή. Αυτή είναι η Κύπρος που θέλαμε και θέλουμε να υπάρχει, με τόσες μέχρι σήμερα θυσίες και παγίδες που περάσαμε και περνούμε; Ασφαλώς όχι.
Όφειλαν μια έστω απολογία, φραστική για το πώς φθάσαμε σ’ αυτόν τον κατήφορο της εσωτερικής διαφθοράς; Κανείς και ποτέ δεν απολογήθηκε. Παράλληλα τολμούν να αλληλοκατηγορούνται για την ανοχή τους στη διαπλοκή. Γιατί ανέχεται ο απλός πολίτης τούτο; Καμία και ποτέ απ’ όσες έγιναν έρευνες δεν επέφερε έστω και μια παραίτηση σε δεοντολογικής μορφής αναγνώριση ευθύνης. Όλοι όσοι κατά καιρούς είχαν εξουσία, ουδεμία ευθύνη ανέλαβαν και απλώς φρόντισαν να την αποδώσουν έμμεσα στους «πρώην».
Αν τον αγώνα για διάσωση από την τουρκική βουλιμία πρέπει να τον διεξαγάγει, όπως τόσα χρόνια σιωπηρά, ο κυρίαρχος λαός διεκδικώντας το δίκαιό του, θα πρέπει άμεσα ο απλός πολίτης να απαιτήσει αφού δεν υπήρξε μέχρι σήμερα πρωτοβουλία από τη Νομική Υπηρεσία, την ηθική ανάταση στο εσωτερικό με την αναγκαία σε βάθος κάθαρση. Κάθαρση που θα πρέπει πάλι να την φέρει ο ίδιος ο λαός, τιμωρώντας πολιτικά τουλάχιστον διά της ψήφου του. Δεν ανέχεται άλλο, ώστε κάποιοι «καταφερτζήδες» πολιτικοί, διαφόρων αποχρώσεων, να εκμεταλλεύονται τους κόπους και τις θυσίες των πολλών.
Ήρθε η ώρα για μια βαθιά τομή στη μορφή συγκρότησης της κομματικής ζωής και άρα της διαμόρφωσης της κρατικής εξουσίας. Απαιτείται να υπάρξει τώρα αυτή η τομή, πριν η διαπλοκή καταστήσει αδύνατη τη διάσωση, έστω της αξιοπρέπειας και ύπαρξης αυτού τούτου του Κράτους, λόγω του διαχρονικού αυτού πολύμορφου εγκλήματος.
Έλεγα από χρόνια, ακόμη και από τα βουλευτικά έδρανα, ότι η ανάληψη αξιώματος δεν έπρεπε να έχει κύριο ή έμμεσο στόχο την κοινωνική αναβάθμιση ή ανάδειξη του όποιου αξιωματούχου. Έπρεπε να είναι προσφορά και υπηρεσία, συνεχής, προς τον τόπο και τον λαό. Από χρόνια φαίνεται ότι δεν αρκεί πλέον η κοινωνική ανάδειξη, αφού η διεκδίκηση αξιώματος συνδέθηκε σε πολλές περιπτώσεις με διαπλοκή και ανύπαρκτο πλουτισμό. Κρίμα!
