Προσφέραμε «γην και ύδωρ» στην Τουρκία

Θα επαναλάβω, για μιαν ακόμη φορά, εκείνο το οποίο έγραψα πλειστάκις. Το Κυπριακό καταβαράθρωσαν αυτοί που το χειρίστηκαν.

Όσον αφορά την προ τουρκικής εισβολής περίπου απόρριψη εκ μέρους της κυπριακής πλευράς του σχεδίου για την κήρυξη της μονομερούς ΕΝΩΣΗΣ με την Ελλάδα, το οποίο κόμισε ο τότε Υφυπουργός Εθνικής Άμυνας Πέτρος Γαρουφαλιάς τον Αύγουστο του 1964, κατ’ εντολήν του Πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου, με τη σύμφωνο γνώμη σύσσωμου του πολιτικού κόσμου της Μητέρας Πατρίδας αλλά και του Βασιλέως, ήταν η τελευταία ευκαιρία για οριστική, μόνιμη, δίκαιη και βιώσιμη λύση του Κυπριακού, που εξασφάλιζε τη φυσική και εθνική επιβίωση του Κυπριακού Ελληνισμού, την πρόοδο και ευημερία του συνόλου του κυπριακού λαού, αλλά και τη σταθερή ειρήνη στην Ανατολική Μεσόγειο, με την Ελλάδα κυρίαρχη όλων των εξελίξεων στην περιοχή.

Με την παρουσία μιας Ελληνικής Μεραρχίας, με ενισχυμένη δύναμη πυρός, την περίοδο (1964-67), η ΕΝΩΣΗ ήταν πλέον τετελεσμένο γεγονός, με αποτέλεσμα ο Γ. Παπανδρέου να διακηρύττει στη Θεσσαλονίκη (27/10/1964) «η Ένωση ήλθεν, η Ένωση έρχεται».

Αλλά, πέραν τούτου, σε άλλη περίπτωση έλεγε ότι «οι Κύπριοι θα συνεχίσουν προς Ανατολάς ειρηνικά πλέον την εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου».

Αλλά η κυπριακή πολιτική ηγεσία δεν είχε ποτέ εθνικό όραμα, παρά μόνο την παραμονή στην εξουσία και ουδέν άλλο.

Διερωτήθηκα πολλές φορές, εάν οι Τ/κ ήταν το 82% του πληθυσμού και είχαν στο πλευρό τους μίαν τουρκική μεραρχία, τότε η τύχη των Ε/κυπρίων δεν θα ήταν άλλη από εκείνη των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου και της Τενέδου.

Αλλά και μετά την τουρκική εισβολή, ποιοι απο-ενοχοποίησαν την Τουρκία με τις ούτω καλούμενες «συμφωνίες υψηλού επιπέδου» (γνωστές ως «συμφωνίες κορυφής») Μακαρίου-Ντενκτάς και Κυπριανού-Ντενκτάς και, στη συνέχεια, με την υποβολή «χάρτη για το εδαφικό», αποδέχθηκαν τη διχοτόμηση ως «τετελεσμένο γεγονός».

Όλες οι διακηρύξεις περί «επανένωσης» και «απελευθέρωσης» υπήρξαν πομφόλυγες και έπεα πτερόεντα, δηλαδή λόγια του αέρα και κενά περιεχομένου.

Αντί να εργαστούν πρωτίστως για την εθνική συμφιλίωση και τη σφυρηλάτηση ενός ενιαίου και αρραγούς εθνικοαπελευθερωτικού μετώπου ως προϋπόθεσης εθνικής ενότητας και εθνικής ομοψυχίας, μιλούσαν μόνο για το «προδοτικό πραξικόπημα» και τη «βάρβαρη τουρκική εισβολή» και τα συνθήματα «Δεν ξεχνώ», «Τα σύνορά μας οι ακτές της Κερύνειας», «Όλοι οι πρόσφυγες στα σπίτια και τις περιουσίες τους» έπαψαν να ακούγονται, αφού ουσιαστικά προσφέραμε «γην και ύδωρ» στους Τούρκους εισβολείς.

Άλλωστε να μην ξεχνούμε ότι η Τουρκία επανήλθε στην Κύπρο, που υπήρξε το μόνο μέρος που εγκατέλειψε η Οθωμανική Αυτοκρατορία, και επανήλθε ως «εγγυήτρια δύναμη» με «επεμβατικά δικαιώματα» και παροχή δυσανάλογων και εξωφρενικών «δικαιωμάτων» στην τ/κυπριακή μειονότητα, που ουδεμία μειονότητα απολαύει ανά την υφήλιο.

Τώρα προβάλλουν τα ούτω καλούμενα ΜΟΕ (Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης) ως προϋπόθεση για επανέναρξη «συνομιλιών/διαπραγματεύσεων», που ορθώς χαρακτήρισε ο μακαρίτης Άγγλος δημοσιογράφος Robert Fisk προ ετών στην εφημερίδα Independent ως «κουβέντες του καφενείου».

Όταν οι Τούρκοι διακήρυτταν στην κάθε περίπτωση ότι δεν συζητούν τίποτε άλλο εκτός από «λύση δύο κρατών», ότι δεν πρόκειται να επιστρέψουν την Αμμόχωστο, ότι θα συνεχίσουν να κατέχουν την Κύπρο για να ελέγχουν τις εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο και άλλα πολλά που διακηρύττουν καθημερινά, διερωτώμαι εάν ηχούσαν στα ώτα μη ακουόντων.

Όσοι λοιπόν ομιλούν για «επανένωση» και «απελευθέρωση» δεδομένων των τουρκικών προθέσεων, που ουδέποτε απέκρυψαν, για «επανάκτηση» και ολοκληρωτικό έλεγχο της Κύπρου και ουσιαστικά τη μετατροπή των Ελλήνων σε «ραγιάδες», δηλαδή υπόδουλους σε μία νεο-οθωμανική αυτοκρατορία και της Κύπρου σε «βιλαέτι», δηλαδή επαρχία αυτής, εμπαίζουν, κοροϊδεύουν και εξαπατούν τον κυπριακό Ελληνισμό, όταν έχουμε προσφέρει «γην και ύδωρ» στην Τουρκία με τις επάρατες συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου, τις «συμφωνίες κορυφής», τον «χάρτη για το εδαφικό» και τώρα με τα ούτω καλούμενα ΜΟΕ (Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης).