H Aνάσταση θέλει επανάσταση

Άλλο ένα Πάσχα των Ελλήνων, με την ημικατεχόμενη Κύπρο να σηκώνει τον σταυρό του μαρτυρίου για 48η χρονιά, χωρίς προς το παρόν να ξεπροβάλλει στον ορίζοντα φως ιλαρόν. Το πολιτικό σκηνικό παραμένει θολό. Η κομματοκρατία εξακολουθεί να καταδυναστεύει τη χώρα. Οι Θεσμοί έχουν ξεφτιλιστεί. Πολιτεία, Κοινωνία και Εκκλησία είναι βουτηγμένοι στον βούρκο της αμαρτίας και της μικροψυχίας. Απούσας εθνικής στρατηγικής, το Κυπριακό ασφυκτιά στη μέγκενη των Ερντογανικών μεθοδεύσεων. Ο κατακρεουργημένος λαός, αμήχανος και χωρίς πυξίδα, ψάχνει εναγωνίως σανίδα σωτηρίας. Οι έχοντες την ευθύνη διακυβέρνησης της χώρας κινούνται σταθερά στον αστερισμό των αντιλαϊκών τους πρακτικών και των ιδιοτελών τους επιδιώξεων. Προσαρμόζουν τις κοινωνικοοικονομικές τους πολιτικές στις ντιρεκτίβες των μεγιστάνων της Δύσης, των ολιγαρχών της Ανατολής και των φεουδαρχών της κυπριακής ελίτ. Εξακολουθούν να συμπεριφέρονται υπεροπτικά και αλαζονικά μπροστά στα τεράστια προβλήματα που φόρτωσαν τον λαό και τη χώρα στην εννιάχρονη διακυβέρνησή τους. Το μέγα δυστύχημα είναι ότι στο στρατόπεδο της αξιωματικής αντιπολίτευσης τα πράγματα είναι τραγελαφικά. Η ηγεσία του αυτοαποκαλούμενου κόμματος του εργαζόμενου λαού παραμένει αιχμάλωτη των δικών της παθογενειών και ιδεοληπτικών της εμμονών, μάλιστα σε μια εποχή που στη γειτονιά μας συντελούνται τεκτονικές γεωπολιτικές ανακατατάξεις. Κυβέρνηση και μείζων αντιπολίτευση, χωρίς ίχνος αιδούς, εξακολουθούν να θέτουν τα κομματικά και άλλα ιδιοτελή τους συμφέροντα υπεράνω, αγνοώντας ότι η πατρίδα βρίσκεται πρό των πυλών της κοινωνικοοικονομικής αβύσσου και της παράδοσης στις αγκάλες των νεο-οθωμανών της Άγκυρας. Τα πράγματα προσλαμβάνουν τραγικές διαστάσεις, καθώς ο τόπος βρίσκεται εν βούρκω, με το εσωτερικό μέτωπο κατατεμαχισμένο, το φρόνημα του λαού καθηλωμένο, την εθνική ενότητα ανύπαρκτη και το αύριο να φαντάζει τρομακτικό και αβέβαιο.

Είναι ηλίου φαεινότερον ότι τις άγιες τούτες μέρες οι πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας σηκώνουν αγόγγυστα τον πιο βαρύ σταυρό του μαρτυρίου, μετά την εθνική τραγωδία του 1974. Μόνη διέξοδος, για να υπερβεί η δεινοπαθούσα Κύπρος και ο λαός της τα φρικτά πάθη, δεν είναι άλλη από τον υπερκομματικό ξεσηκωμό των τίμιων δυνάμεων της κοινωνίας, συγκροτώντας κοινό μέτωπο για εξυγίανση του πολιτικού βίου και εδραίωση συνθηκών ισοπολιτείας, αξιοκρατίας, διαφάνειας και χρηστής διοίκησης. Για να επιτευχθεί αυτός ο φιλόδοξος κι ευγενής σκοπός προαπαιτείται στελέχωση των κρίσιμων πολιτειακών θεσμών με τους άριστους των αρίστων και όχι με τους άριστους των κακίστων, που στις πλείστες περιπτώσεις επιβάλλουν διαχρονικά διά πυρός και σιδήρου οι κομματοκράτορες. Τούτη τη δύσκολη ώρα, λοιπόν, προβάλλει αδήριτη η ανάγκη ανάδειξης τίμιων πολιτικών στελεχών και επιφανών ηγετών, που θα εμπνεύσουν τον λαό και θα δημιουργήσουν το αναγκαίο θεσμικό υπόβαθρο για ριζική ανασυγκρότηση της χώρας και αναστήλωση του καταρρέοντος αξιακού συστήματος. Άγιες μέρες που είναι, αν θέλουμε να απελευθερωθούμε από τα διαβολικά δεσμά κάθε μορφής που καταδυναστεύουν τη μαρτυρική μας πατρίδα, έχουμε υπέρτατο χρέος, ατομικό και συλλογικό, να πορευθούμε στον δρόμο της αρετής, της τιμής και της αξιοπρέπειας. Καλούνται οι δυνάμεις του πνεύματος, του πολιτισμού, της εργασίας και της τίμιας επιχειρηματικότητας να τεθούν επικεφαλής στην πρώτη γραμμή ενός νέου αγώνα με οδηγό το δίκαιο, το ηθικό, το αληθές και το πρέπον, για να δώσουν όραμα στον Κυπριακό Ελληνισμό με σκοπό να χαράξει η αυγή της κοινωνικής αναγέννησης και της εθνικής λύτρωσης. Αν, παρ’ ελπίδα, η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών δεν συνειδητοποιήσει ότι σήμανε ή ώρα μηδέν για αφύπνιση και ενεργό εμπλοκή στα κοινά, απαλλάσσοντας τον τόπο από τις διαβολικές πολιτικές συμπεριφορές, το αύριο θα προμηνύεται μαύρο κι άραχνο. Στο κάτω - κάτω, η μακραίωνη ιστορία της ανθρωπότητας καταμαρτυρεί πως η ανάσταση δεν μπορεί να έλθει χωρίς επανάσταση. Καλό Πάσχα!