Ζαμάν φου… και ο μήνας έχει εννιά!

Γράφω… γράφω, κι αφού ξεράσω το βιτριόλι που φαρμακώνει τα σωθικά μου, λέω, φτάνει… Άδικα παιδεύεσαι, Σιδερά.

«Φωνή βοώντος εν τη ερήμω…».

Του κλότσου και του μπάτσου μάς έχουν όλους εμάς τους «επαναστάτες χωρίς αιτία», οι οποίοι διαφωνούμε με την πολιτική του τεμενά· την παθητική υποταγή και το χειροφίλημα. Που εναντιωνόμαστε στη δουλοφροσύνη. Που συνεχίζουμε να διαμαρτυρόμαστε για το «γλωσσάρι» καλής συμπεριφοράς που ετσιθελικά προσπαθούν να μας επιβάλουν κάποιοι είλωτες και τραπεζοφόροι των εισβολέων. Αμεταχώρητοι στην προσπάθεια που καταβάλλουν να αντικαταστήσουν την ΑΛΗΘΕΙΑ και το ΔΙΚΙΟ νοθεύοντας την Ιστορία. Μπας και ενοχληθούν οι Ογούζοι και οι γκρίζοι λύκοι που κούρσεψαν τη Σαλαμίνα, τη Λήδρα, την Ταμασσό και τους Χύτρους…

Τζάμπα κόπος η γκρίνια, το βρισίδι κι οι φωνές μου. Άλλα σκαμπάζει ο γάιδαρος κι άλλα ο γαϊδουρολάτης… Μόνος μου τα λέω, μόνος μου τ’ ακούω!

Το βιολί και το νταούλι τους αυτοί…

Και μιας και το έφερε η κουβέντα και αναφερθήκαμε σε βιολιά και σε νταούλια, η τελευταία παραφωνία που ακούστηκε από κάποιον «βιολιστή», ο οποίος εργάζεται στις Πολιτιστικές Υπηρεσίες του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού της «Νότιας Κύπρου», αναφέρει επί λέξει πως…

«Μέσα από μια στρατιωτική παρέμβαση (εισβολή, όπως αποκαλείται επίσημα από την ελληνοκυπριακή πλευρά, ειρηνευτική επιχείρηση, από την τουρκοκυπριακή πλευρά) και τη βίαιη απομάκρυνση 180. 000 Ελληνοκυπρίων, η Τουρκία ‘πέτυχε’ τον πλήρη διαχωρισμό των δύο κοινοτήτων. Ο ίδιος ήλιος ανατέλλει και για τις δύο. Και δύει…».

Δεν ξέρω ποιος έχει γράψει το κείμενο αυτό, κι ούτε με ενδιαφέρει να μάθω το όνομά του. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι η αποκατάσταση της αλήθειας. Δεν μπορεί το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού της Κύπρου να ντελαλίζει σε διεθνή φόρουμ τουρκικό μανιφέστο, «διαστρεβλώνοντας την Ιιστορία και αποενοχοποιώντας την τουρκική εισβολή…», όπως πολύ σωστά ανέφερε σε επιστολή που έστειλε στο Υπουργό Παιδείας και Πολιτισμού ο πρόεδρος της επιτροπής Παιδείας της Βουλής, Π. Μυλωνάς.

Πώς μπορεί ελληνικό χέρι να σπιλώνει την Ιστορία κι ανεντρόπιαστα να γράφει αυτά τα ανοσιουργήματα, τα οποία μέσα από επίσημες μπροσούρες του κράτους προβάλλουν την τουρκική προπαγάνδα!

Δεν ξέρω πού ήταν ο συντάκτης του κειμένου αυτού στις 20 Ιουλίου του 1974. Εγώ, πάντως, μαζί με άλλους 50 σκαπανείς του 70 ΤΜ ήμουν εκεί που αποβιβάστηκαν οι «ειρηνευτικές δυνάμεις» των Τούρκων. Στο «Πέντε Μίλι». Ήμουν εκεί, όταν οι Τούρκοι εισβολείς «ειρηνικά» κατέλαβαν την Κερύνεια. Ήμουν εκεί όταν χάθηκε η Λάπηθος κι ο Καραβάς. Κι ήμουν εκεί την ώρα που οι 32 από τους 50 στρατιώτες του Μηχανικού έδωσαν μάχη σώμα με σώμα και έχασαν τη ζωή τους για την ελευθερία της πατρίδας τους…

Έχω κάθε δικαίωμα λοιπόν να διαφωνήσω με την ορθότητα της δημοσίευσης του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού. Ο «βιασμός της Αφροδίτης της Κυπρογενέας» δεν ήταν «στρατιωτική παρέμβαση», όπως απονήρευτα αποκάλεσε την εισβολή ο συντάκτης του προαναφερθέντος κειμένου. Ούτε «ειρηνευτική επιχείρηση» ήταν, όπως ανόσια αποκαλούν την επιδρομή οι Τούρκοι.

Βάρβαρο γιουρούσι ήτανε!

Ξέρω πως αυτά που γράφω δεν συμβαδίζουν με το γλωσσάρι που μας σέρβιραν οι Γερμανο-Ολλανδοί ανακατώστρες, οι οποίοι βέβαια… θέλουν «το καλό μας». Απλώς, αυτή είναι η αλήθεια. Οι Τούρκοι στρατιώτες όχι μόνο εισέβαλαν στην Κύπρο. Σφάγιασαν εν ψυχρώ γυναίκες και παιδιά. Δολοφόνησαν αιχμαλώτους πολέμου. Βίασαν γριές κι απείραχτα κορίτσια. Σύλησαν και λεηλάτησαν τους τάφους των προγόνων μας και νοσφίσθηκαν τις περιουσίες των εκτοπισμένων…

Και μην τολμήσει κανείς να μου πει πως… «εκάμαμε τζι εμεις πολλά», γιατί αυτό κι αν είναι προδοτική συμπεριφορά και παλαβόστομο ντελάλημα τουρκικής προπαγάνδας…

Ναι, είναι αλήθεια πως ένας μικρός αριθμός ηλιθίων εθνικιστών δολοφόνων εγκλημάτησε σε βάρος Τουρκοκυπρίων συμπατριωτών μας. Με κανέναν τρόπο όμως η μεμονωμένη αυτή εγκληματική ενέργεια ορισμένων μωρόπιστων ψευδοπατριωτών δεν μπορεί να συγκριθεί με τα βάναυσα εγκλήματα πολέμου που διέπραξε ένα «πολιτισμένο» κράτος· επίσημο μέλος των Ηνωμένων Εθνών!

Η λέξη δε που όφειλαν να χρησιμοποιήσουν οι συντάκτες των Πολιτιστικών μας Υπηρεσιών για να περιγράψουν τη «βίαιη απομάκρυνση 180.000 Ελληνοκυπρίων» είναι…

ΕΘΝΟΚΑΘΑΡΣΗ!

Θα ήθελα να πιστώσω τον «βιολιστή στη στέγη της τέχνης και των γραμμάτων της Κύπρου», ο οποίος φάλτσαρε με την αθεότρομη αναφορά του αυτή, πως δεν το έκανε γιατί είναι πράκτορας της ΜΙΤ. Ούτε γιατί είναι τουρκοτσολιάς ή γιουσουφάκι του σουλτάνου. Θέλω να πιστεύω πως το έκανε από δονκιχωτική ακρισία. Γιατί πιστεύει πως πρέπει να κάνουμε τα αδύνατα δυνατά να ζήσουμε αγαπημένοι με τους Τουρκοκύπριους συμπατριώτες μας. Κάτω από τον ίδιο ουρανό. Μιας και όπως λυρικά γράφει… «Ο ίδιος ήλιος ανατέλλει και δύει… και για τους δύο». Τοποθετώντας, βέβαια, με τον ναΐφ αυτό τρόπο, θύτη και θύμα στο ίδιο καλάθι…

«Μακάρι να γινότανε… μακάρι», όπως λέει κι ένα τραγούδι του Φίλιππου Νικολάου. Το πρόβλημα όμως είναι… πως το πρόβλημα δεν το έχουμε με τους συμπατριώτες μας. Ουδέποτε υπήρξε τέτοιο θέμα! Ηλιθίως υποβαθμίσαμε την εισβολή της Τουρκίας σε κοινοτικό πρόβλημα και, νεφελοβατώντας, προσπαθούμε να βρούμε λύση με τον εκάστοτε εγκάθετο γιέσμαν της χώρας αυτής. Το βάσανό μας το έχουμε με τα τουρκικά ασκέρια, τα οποία κατέχουν το 37% της πατρίδας μας και τα οποία λιγουρεύονται να επανεντάξουν την Κύπρο στο τουρκικό φέουδό τους.

Ούτε κι όλοι εμείς οι «επαναστάτες χωρίς αιτία» είμαστε υπερπατριώτες ή εθνικιστές, επειδή νιώθουμε περήφανοι που γεννηθήκαμε Έλληνες. Ή γιατί διαφωνούμε με τη λύση της ΔΔΟ, την οποία τόσο ένθερμα υποστηρίζουν η Κυβέρνηση και τα δύο μεγάλα κόμματα. Ή γιατί συνεχίζουμε να πιστεύουμε πως η λύση αυτή είναι ρατσιστική. Πως έχει πρότυπο το απαρτχάιντ και η οποία αναπόφευκτα θα διαχωρίσει τον γηγενή πληθυσμό της Κύπρου με βάση την εθνικότητα και τα θρησκευτικά του πιστεύω.

«Τζιείνοι ποτζιεί τζι εμείς ποδά…»

Ναι, κύριοι του ΔΗΣΥ του ΑΚΕΛ και λοιποί ένθερμοι νεο-Κύπριοι «ρεαλιστές», που σηκώσατε τα χέρια ψηλά και μοιρολατρικά αποδεχτήκατε τις «νέες πραγματικότητες» που μας επέβαλαν οι θηριωδίες των Τούρκων. Πείτε μας, Δον Κιχώτες. Πως πολεμάμε ανεμόμυλους. Φευγάτους κι επιρρεπείς σε ονειροπολήσεις. Κάποιοι από εμάς, όμως, δεν δέχονται να κάνουν τεμενάδες και συνεχίζουν να ελπίζουν πως αργά ή γρήγορα ο τόπος μας θα ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΘΕΙ από τους Ογούζους κατακτητές…

Προσωπικά, μέχρι να μου στεγνώσει το μελάνι, θα συνεχίσω να αντιπαλεύω τα αλεπουδίσια «κατασκευάσματα» του Φόρεϊν Όφις, που στόχο έχουν να διαφυλάξουν τα συμφέροντα του Μπάκιγχαμ Πάλας, ικανοποιώντας ταυτόχρονα βέβαια και τις μοβόρες ορέξεις των Οθωμανών κατακτητών!

Αυτά για την ώρα! Ξέρασα ό,τι ήταν να ξεράσω για σήμερα. Τώρα… τι έγινε, θα μου πείτε. Τζάμπα κι άδικα παιδεύομαι. Το σάλιο μου χαλάω. Από το ένα αφτί μπαίνει κι από το άλλο βγαίνει…

Ζαμάν φου και ο μήνας έχει εννιά…