Η ανάγκη για εκ νέου ανακάλυψη της παράδοσής μας

Τον γνώρισα πρώτα από τα βιβλία του και κατόπιν τον συνάντησα στην Κύπρο αρκετές φορές και μια μόνον φορά στο Άγιον Όρος . Αλληλογραφούσαμε. Ήταν πολύ ευγενικός και άνθρωπος όντως σοφός και διακριτικός κατά Θεόν. Ήταν ο Μωυσής Αγιορείτης, ανήρ ανδρείος. Παρά τις δοκιμασίες από μικράν ηλικίαν αγωνίστηκε και, ζώντας συχνά μες στον καθημερνό πόνο, μας δίδασκε χωρίς τηλεβόες και επιβολές.

«Μπορεί ο κάθε άνθρωπος, αν αγωνιστεί και θέλει πραγματικά, να απορρίψει από τη ζωή του άμεσα ό,τι δεν του δίνει αληθινή αισιοδοξία, χαρά και ευχαρίστηση. Έτσι ο άνθρωπος θα έχει ηρεμία, ησυχία και γαλήνη. Η συνείδησή του θα είναι αναπαυμένη, η ζωή του ατάραχη, ακόμη και ο ύπνος του γλυκός. Ο ποιητής Τ. Έλιοτ λέγει: “Κάνοντας κάτι χρήσιμο, λέγοντας κάτι ορθό, ατενίζοντας κάτι πραγματικά ωραίο, αρκούν για να ομορφύνουν τη ζωή σου”. Ο Ντοστογιέφσκι έλεγε «η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο”. Είναι γεγονός πως το κακό, το πονηρό, το αισχρό προκαλεί και δελεάζει, όμως το καλό, το αγαθό, το ιερό και ωραίο είναι που πάντοτε θέλγει πραγματικά και συγκινεί βαθύτατα».

Πόσο έχουμε ανάγκη ετούτο τοn λόγο που ευγενώς προσανατολίζει στην αληθινή αισιοδοξία, την ποθητή ηρεμία, τη σπάνια στις πόλεις μας ησυχία και την αποξεχασμένη από τα βιώματά μας γαλήνη.

Ετούτες τις ημέρες, μεσ’ στην ταραχή της επικαιρότητος, πνιγμένος στην υποκρισία των εύκολων κατηγορών και δηλώσεων, αναζητούσα μια διδαχή διεξόδου. Παρατηρούσα ομήλικους και λίγον μεγαλύτερους φιλόδοξους πολιτικούς και ελπίζοντες να κυριαρχήσουν μελλοντικά και σε άλλους θώκους εξουσίας με όποιον τίμημαν. Και σκεφτόμουν ποιος να ‘ναι ο δρόμος που δεν βρίσκουν και κουράζουν εαυτούς και αλλήλους. Βράδιαζε όταν διάβασα ξανά τον γέροντα Μωυσή τον Αγιορείτη που έφυγε προ ολίγων ετών για τους ουρανούς αφήνοντας ένα κενό στον ελληνικόν οδηγητικόν λόγον.

Έγραφε ώριμος πλέον ο καλός ποιητής και σοφός κατά θεόν θεολόγος: «Η ελληνορθόδοξη παράδοση έχει δύναμη, αντοχή, νόημα, πίστη, παρηγοριά και ελπίδα. Η προσπάθεια ορισμένων να ξεριζώσουν από τις καρδιές των ανθρώπων αυτή την πλούσια και ζωηφόρα παράδοση, το μόνο που θα καταφέρει θα είναι να αυξήσει τους θλιμμένους, τους απαρηγόρητους, τους ανέλπιδους. Η παράδοση αυτή γέννησε εκλεκτές μορφές αγίων και ηρώων. Ήλθε ο καιρός για μια ουσιαστική αναζήτηση, προς επανασύνδεση με την ιστορία, την παράδοση και τη συνέχειά της. Ώρα ευπρόσδεκτη, κατάλληλη και απαραίτητη για μια καινούργια ανακάλυψη της παραδόσεώς μας και της δυνατής βεβαιότητος που προσφέρει στην απόγνωση, στην κατήφεια, στην κατάθλιψη και στη μελαγχολία. Νά το αντίδοτο του πολλού ψυχικού πόνου των καιρών μας. Είναι ανάγκη σύντομα να το αναζητήσουμε προς θεραπεία. Δεν παίρνει άλλο μια ανοημάτιστη και μαύρη ζωή. Δεν είναι έτσι; Είμαι υπερβολικός και παρωχημένος;»

Μια καινούργια ανακάλυψη της παραδόσεώς μας και της δυνατής βεβαιότητος που προσφέρει στην απόγνωση, στην κατήφεια, στην κατάθλιψη και στη μελαγχολία. Νά η οδός και για την Κύπρο μας. Δεν το ακούμε πρώτη φορά. Πόσες φορές το ’πε και το ‘γραψε ο δάσκαλος ο Διαμαντής. Το δίδαξε και το απάγγειλε ο ποιητής μας Μιχάλης Πασιαρδής. Δεκαετίες το εδίδαξε με το παράδειγμά του ο γέροντας της Κύπρου Αθανάσιος Σταυροβουνιώτης, που ‘φυγε προ ημερών αφού διακόνησε το νησί και την ελεημοσύνη εξ απαλών ονύχων. Αγρότης για ‘μας. Βοσκός και οικονόμος στα μετόχια για να στηριχτούν τα γύρω χωριά. Λειτουργός του Υψίστου ηλιόφωτος για να αναπνέει η νήσος…

Μια καινούργια ανακάλυψη της παραδόσεώς μας και της δυνατής βεβαιότητος που προσφέρει. Αυτός είναι ο δρόμος. Και τον συλλαβίζει ένας ολιγογράμματος που χρόνια τώρα γυρεύει την ελπίδα και τη χαρά του τόπου τούτου. Κι ας είναι ο ίδιος πένης, άκληρος βιωμάτων.