Τι θα πει ο Μητσοτάκης…

Ο Έλληνας Πρωθυπουργός επισκέπτεται τις ΗΠΑ. Και θεωρεί τις επαφές του ιστορικές και σημαντικές, λόγω της συνάντησής του με τον Πρόεδρο Μπάιντεν, αλλά και της ομιλίας του ενώπιον της κοινής συνεδρίασης της Εθνοσυνέλευσης και της Γερουσίας. Το ερώτημα δεν είναι εάν θα βρεθεί ο κ. Μητσοτάκης στις ΗΠΑ, αλλά τι θα πει.

Υποσχέθηκε ότι θα είναι ο εκπρόσωπος του Ελληνισμού. Και καλώς πράττει. Κρατά, μάλιστα, εις χείρας και πανηγυρίζει το τροποποιημένο πρωτόκολλο της αμυντικής συμφωνίας με τις ΗΠΑ, στο οποίο γίνεται αναφορά «για αμοιβαία προστασία της κυριαρχίας και εδαφικής ακεραιότητας έναντι κάθε απειλής, ακόμα και ένοπλης επίθεσης». Αυτή η θέση παραπέμπει στην Άγκυρα και εγείρει τα εξής ερωτήματα: Τι είναι για τον κ. Μητσοτάκη η Τουρκία; Σύμμαχος χώρα, όπως είχε δηλώσει στις 13 Μαρτίου στην Κωνσταντινούπολη, ή εισβολέας; Πώς μπορεί να είναι σύμμαχος όταν κατέχει την Κύπρο, όταν εφαρμόζει την πρακτική του casus belli στο Αιγαίο και όταν μόνο σε μια μέρα η τουρκική πολεμική αεροπορία κατέγραψε 181 παραβιάσεις και παραβάσεις του εναέριου χώρου και του FIR Αθηνών; Πώς μπορεί να είναι η Τουρκία σύμμαχος χώρα, όταν απαιτεί τη διχοτόμηση του Αιγαίου στο πλαίσιο της Γαλάζιας Πατρίδας, που αποτελεί έναν από τους κεντρικούς πυλώνες για την αναβίωση της παλαιάς Οθωμανικής Αυτοκρατορίας;

Η ασφάλεια της Ελλάδας και η συνοχή του ΝΑΤΟ απειλείται από την Τουρκία στο Αιγαίο, στη Θράκη και στην Κύπρο. Η Ελλάδα είναι εγγυήτρια δύναμη και οποιαδήποτε κρίση ή νέα επίθεση του Αττίλα θα εμπλέξει και την Αθήνα. Τι θα πράξουν οι ΗΠΑ; Θα επιτρέψουν να τιναχθεί στον αέρα η νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ; Ή θα επέμβουν και πώς; Θα σταματήσουν την Τουρκία ή θα ζήσουμε μια καταστροφή χειρότερη από εκείνην του ’74; Αυτήν, όμως, τη φορά θα πάρει φωτιά όλο το μέτωπο. Και το Αιγαίο και η Θράκη. Δεν τα λέμε εμείς. Τα λένε καθημερινά οι Τούρκοι αξιωματούχοι. Ιστορικώς, δε, έχουν αποδείξει ότι είναι συνεπείς. Η πολιτική τους ρητορική συνοδεύεται από πράξεις. Σταματούν μόνον όταν υπάρχει αποτροπή. Ερώτημα: Μπορεί ή όχι ο Έλληνας Πρωθυπουργός να εγείρει αυτά τα σκληρά ερωτήματα ως εκπρόσωπος του Ελληνισμού ενώπιον των Αμερικανών; Ή θα φοβηθεί ότι θα χαλάσει το «καλό κλίμα» και τη «συμμαχική σχέση» με την Τουρκία;

Ο κ. Μητσοτάκης οφείλει να είναι συνεπής με την Ιστορία μας και να τηρήσει φιλική και αξιοπρεπή στάση έναντι του πλανητάρχη. Μπορεί να μιλήσει για τα αυτονόητα. Να υπενθυμίσει ποιος είναι ο ταραξίας στην περιοχή και να ζητήσει για την Κύπρο και για το Αιγαίο ό,τι αξιώνουν οι ΗΠΑ, η ΕΕ και ο ίδιος για την περίπτωση της Ουκρανίας. Δηλαδή:

Πρώτο, σεβασμό του διεθνούς δικαίου και των κυριαρχικών δικαιωμάτων των κρατών, που μεταφράζεται ως εξής: Όχι στους εισβολείς, όχι στην παράνομη κτήση εδαφών και όχι στην αναβίωση παλαιών αυτοκρατοριών.

Δεύτερο, αποχώρηση των ξένων στρατευμάτων, δηλαδή του εισβολέα, και απελευθέρωση.

Τρίτο, επιβολή κυρώσεων ή άλλων τιμωρητικών μέτρων, για να συμμορφωθεί ο παραβάτης με τη διεθνή έννομο τάξη. Επιβολή, για παράδειγμα, εμπάργκο πώλησης όπλων και στρατιωτικής τεχνολογίας, που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για επιθετικούς σκοπούς.

Τέταρτο, αποστολή οπλισμού στο θύμα της εισβολής, για να μπορεί να αμυνθεί νέων επιθέσεων. Δηλαδή αποτροπή έναντι νέας επίθεσης με την εγγύηση των ΗΠΑ.

Το ερώτημα δεν είναι μόνο τι θα πει ο Έλληνας Πρωθυπουργός, αλλά εάν υπάρχει κοινή επί τούτων στρατηγική με τη Λευκωσία. Πού τέτοια τύχη; Επενδύουμε στην ελπίδα. Αρκεί; Όχι, βέβαια. Διότι, τα τουρκικά όπλα μπορούν να την εκτελέσουν ανά πάσα στιγμή. Ή να την πνίξουν στον βυθό της Γαλάζιας Πατρίδας…