Υποψήφιοι Πρόεδροι και Κυπριακό
Πολλοί θεωρούν ότι δεν είναι το κύριο ή μέγιστο θέμα προεκλογικής περιόδου, η όποια συζήτηση και διαφωνία περί το Κυπριακό, γιατί, υπέρτερο όλων των άλλων προβλημάτων, είναι οι επιπτώσεις στην οικονομία. Μια αντίληψη πραγμάτων που δεν είναι ορθή, αφού μόνο η διάσωση και δικαίωση της Κυπριακής Δημοκρατίας διασφαλίζει την παραμονή του ελληνικού στοιχείου στην Κύπρο.
Εάν δεν έχεις Κράτος αναγνωρισμένο και κυρίαρχο σ’ όλη την εδαφική έκτασή του, τότε η Τουρκία θα καθίσταται επικυρίαρχος σε βάρος όλης της επικράτειας. Αυτό ήταν και είναι το επιτακτικό ερώτημα. Θα αποκαλύψουν ή όχι οι υποψήφιοι για την Προεδρία όσα πραγματικά υποστηρίζουν και θα προωθήσουν αποφασιστικά το δικαίωμα επιστροφής, ιδιοκτησίας και αποκατάστασης της δημογραφικής αλλοίωσης που επέφερε η στρατιωτική υπεροχή της Τουρκίας και ο εφαρμοσθείς, από την ίδια, παράνομος εποικισμός των υπό κατοχή περιοχών; Έχω την άποψη ότι κάθε Κερυνειώτης, Μορφίτης, Βαρωσιώτης και όλοι οι άλλοι εκτοπισμένοι από περιοχές υπό κατοχήν θα ήθελαν να ακούσουν την ξεκάθαρη και δεσμευτική θέση κάθε υποψηφίου, ιδιαίτερα εάν θα αναζητήσει το δίκαιο και θα προβάλει τη δικαία απαίτηση ενός λαού που αντιστέκεται στην αδικία, που επέφερε η στρατιωτική υπεροχή ενός γείτονα, ο οποίος επιθυμεί να προωθήσει την επεκτατική πολιτική του κατά παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου. Ποιος υποψήφιος θα έχει ως αμετάθετη θέση, την κατά το Διεθνές και Ευρωπαϊκό Δίκαιο διεκδίκηση της επιστροφής και της απαλλαγής της Κυπριακής Δημοκρατίας από στρατό κατοχής, εποικισμό και κυρίαρχες, δήθεν, Βάσεις των Άγγλων; Ποιος εξ αυτών, με βάση την τωρινή θέση της Τουρκίας για λύση δύο Κρατών, που είναι η προέκταση της ΜΗ εφαρμογής των δύο συμφωνιών του 1977 και 1979, όπως και ανακήρυξη του ψευδοκράτους το 1983, έχει τη θέση ότι πρέπει να τολμήσουμε και να επικαλεστούμε για επίλυση του Κυπριακού μόνο τις αρχές και τις αξίες που η Ευρωπαϊκή Ένωση επιδιώκει για κάθε κράτος μέλος της και ως απαίτηση εφαρμογής των ίδιων αρχών με βάση τις οποίες καταδικάζουν τη σημερινή εισβολή στην Ουκρανία;
Ας αφήσουμε τις επιμέρους αναζητήσεις θεμάτων προεκλογικής αντιπαλότητας κομμάτων και υποψηφίων και ας ασχοληθούμε λεπτομερώς με τις θέσεις των υποψηφίων για την επίλυση του Κυπριακού, που ως δέσμευση προς τον κυρίαρχο λαό θα αποτελέσουν το κύριο στοιχείο κρίσης για την επιλογή του κάθε ψηφοφόρου, πρόσφυγα ή μη. Ας μιλήσουν ξεκάθαρα: εάν πιστεύουν στην ανάγκη να έχουμε συμβιβαστεί και υποταχθεί ως λαός στα παράνομα τετελεσμένα που προσπαθεί η Τουρκία, με βάση τις διαχρονικές υποχωρήσεις μας, να νομιμοποιήσει. Ας προκαλέσουν τον λαό να μην παραμένει αδιάφορος, λόγω των συσσωρευμένων για χρόνια αισθημάτων έναντι της αναξιόπιστης και χωρίς αγωνιστική συνέπεια κομματικής ζωής. Η αποχή δεν είναι η λύση! Όσοι για χρόνια απείχαν, αφού δεν έβλεπαν αλλαγή νοοτροπίας, θα πρέπει να μετατραπούν σε κύρια δύναμη μιας πραγματικής γενικότερης αλλαγής απ’ όσα το Κράτος και τα κόμματα διαμόρφωσαν ως υποχωρήσεις και διαπλοκή.
Όσοι αποφεύγουν να τοποθετηθούν, γιατί βολεύει δήθεν τη γενικότερη στρατηγική ως μελλοντική εξουσία, το πράττουν με στόχο να μη χάσουν δυσαρεστημένες ψήφους από την όποια περαιτέρω υποχώρηση, με θέσεις ως η υποβολή προτάσεων τύπου ΜΟΕ. Η ιστορική μνήμη των αγώνων και των θυσιών μιας άλλης, προηγούμενης γενιάς πρέπει να καθορίζει τις απαιτήσεις του λαού και της ανάγκης για ξεκάθαρες θέσεις, κάθε υποψηφίου. Ένα σύγχρονο κράτος δικαίου μπορεί να υπάρχει, όταν πιστέψουν σ’ αυτό οι πολίτες και συμβάλουν με καθαρά χέρια στη διάσωσή του. Τότε ο λαός καθίσταται πραγματικά κυρίαρχος και επιφέρει την αλλαγή στην παγιωμένη θέση κομματικής ανυποληψίας και συμφερόντων.
