Ο ρόλος των συνδικάτων με φόντο την Πρωτομαγιά 2022

Η εργασία είναι θεμελιώδες αγαθό συνυφασμένο με την αξιοπρέπεια των ανθρώπων που συμβάλλει στη συνεχή ενίσχυση της Δημοκρατίας και του κράτους δικαίου. Στα συντάγματα των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης υπάρχει πρόνοια, σύμφωνα με την οποία η εξασφάλιση αξιοπρεπούς εργασίας για τον πολίτη αποτελεί πρωταρχική δέσμευση του κράτους. Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια η καλπάζουσα ισοπεδωτική παγκοσμιοποίηση απορρυθμίζει επικίνδυνα την αγορά εργασίας, με πρώτα θύματα τα πλατιά στρώματα του πληθυσμού που βιώνουν μισθούς πείνας, την ώρα που οι μεγαλοκαρχαρίες πολλαπλασιάζουν με γεωμετρική πρόοδο τα κέρδη τους. Αυτή η απορρύθμιση εκτρέφει την παρασιτική υποαπασχόληση εκκολάπτοντας μεθοδευμένα τους νεολαίους των 700 ευρώ, οι οποίοι, χωρίς τη στήριξη των γονέων και των παππούδων, αδυνατούν να επιβιώσουν αξιοπρεπώς. Παράλληλα, η κοινωνική συνοχή υποσκάπτεται και ο εκδηλούμενος «νόμος της εργασιακής ζούγκλας» πριονίζει τα θεμέλια του κοινωνικού κράτους. Τα γεράκια της κερδοσκοπίας απομυζούν τον κόπο και τον ιδρώτα των εργαζομένων με τις ευλογίες νεοφιλελεύθερων κυβερνήσεων και αδίστακτων πολιτειακών ηγεσιών στις πλείστες χώρες της Ευρώπης. Σε αρκετές χώρες του ευρωπαϊκού νότου και των πρώην ανατολικών χωρών, όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Ιταλία, η Κύπρος, η Βουλγαρία και η Ρουμανία, η μεσαία τάξη κατακρεουργείται, ενώ η ολιγαρχία «δρατζιάζει». Η βαθύτατη οικονομική ύφεση, που προκαλεί η πανδημία, η έξαρση του μεταναστευτικού και το συνεχιζόμενο μακελειό στην Ουκρανία πλήττει βαρύτατα το βιοτικό επίπεδο της πλειοψηφίας των νοικοκυριών, που αφήνονται ανυπεράσπιστα να ζουν στη φτώχια και την ανέχεια. Στην Κύπρο, το διαπλεκόμενο κομματικό σύστημα αφήνει τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα και τους μικροεπιχειρηματίες να ψωμοζούν με επιδόματα, την ώρα που οι αετονύχηδες του εύκολου πλουτισμού αυξάνονται και πληθύνονται. Από την πλευρά του, το συνδικαλιστικό κίνημα περιορίζεται σε ευχολόγια και κούφια συνθήματα. Η ανημποριά των εργατικών συνδικάτων να παρέμβουν αποτελεσματικά για να θωρακίσουν τα εργατικά και κοινωνικά συμφέροντα είναι εμφανέστατη.

Η φετινή Πρωτομαγιά, λοιπόν, θα πρέπει να προβληματίσει βαθύτατα τις ηγεσίες των συνδικάτων αλλά και τους ίδιους τους μισθωτούς για τη συνεχιζόμενη κατρακύλα της ποιότητας ζωής και την υποβάθμιση του κοινωνικού κράτους. Το καμπανάκι χτυπά δυνατά για τις ηγεσίες του κυπριακού συνδικαλιστικού κινήματος, οι οποίες σε τούτη την κρίσιμη συγκυρία καλούνται να επαναπροσδιορίσουν τον ρόλο τους, την τακτική αντίδρασης προχωρώντας μπροστά ακηδεμόνευτες, ανεξάρτητες και χωρίς κομματικά ή άλλα ιδιοτελή βαρίδια. Στο διά ταύτα, καλούνται να διεκδικήσουν δυναμικά και χωρίς εκπτώσεις τα εξής:

– Τιμωρία των ενόχων και συνενόχων όλων των οικονομικών σκανδάλων, ιδίως της κατάρρευσης του τραπεζικού συστήματος και του λουκέτου του Συνεργατισμού.

– Εδραίωση συνθηκών χρηστής διοίκησης, διαφάνειας, αξιοκρατίας, αδιάφθορης διαχείρισης του δημοσίου χρήματος και περιορισμό του σπάταλου κράτους.

– Πάταξη της κραυγαλέας φοροδιαφυγής με κύριο όπλο το τεκμήριο πολυτελούς διαβίωσης.

– Είσπραξη των καθυστερημένων φόρων που συμποσούνται γύρω στα δυόμισι δισεκατομμύρια ευρώ.

– Προστασία της πρώτης κατοικίας από τις αδηφάγες τράπεζες, τις οποίες θέριεψε το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα.

– Εισαγωγή εθνικού κατώτατου μισθού και ελάχιστης θεσμοθετημένης σύνταξης, που να κατοχυρώνουν αξιοπρεπή διαβίωση.

– Δημιουργία ποιοτικών θέσεων εργασίας για τη νέα γενιά, αποτρέποντας

πάση θυσία τη μετανάστευση των νέων μας.

– Παροχή γενναιόδωρων κινήτρων για αύξηση της γεννητικότητας και άμβλυνση του οξύτατου δημογραφικού προβλήματος.

Από λόγια χόρτασε ο λαός και από εύηχες εξαγγελίες μπούχτισαν οι εργαζόμενοι. Οι συντεχνίες, αν πράγματι θέλουν να καταξιωθούν ξανά στη συνείδηση των εργαζομένων και γενικότερα της κοινωνίας, οφείλουν να αποδείξουν με πράξεις ότι δεν ανήκουν στο στρατόπεδο του κομματικοπολιτικού κατεστημένου, που έσυρε τον τόπο στην άβυσσο και τους μη προνομιούχους στη μιζέρια. Και αυτό θα είναι ό,τι πιο ωφέλιμο για τον τόπο.

Ο χρόνος θα δείξει.