Αλλαγή ως ουσία των Προεδρικών σημαίνει εγκατάλειψη των υποχωρήσεων στη λύση του Κυπριακού
Αποτελεί γεγονός ότι η εισβολή στην Ουκρανία, πέραν της καταστροφής και του θανάτου που επέφερε, συνετέλεσε και συντελεί στην προώθηση νέων στρατιωτικών διαφοροποιήσεων αντιθέτων συμφερόντων. Γίνεται, και ορθά, επίκληση των αρχών του Διεθνούς Δικαίου και του σεβασμού των συνόρων από επιθετικό γείτονα. Όλη αυτή η μεταβαλλόμενη συσχέτιση δυνάμεων και συμφερόντων αφορά και στο κυπριακό πρόβλημα, ως θέμα παράνομης επίσης στρατιωτικής εισβολής και συνεχιζόμενης κατοχής σε βάρος της Κυπριακής Δημοκρατίας από τρίτη χώρα, την Τουρκία. Μια κατάσταση συνεχούς για 48 έτη μεθοδευμένου εποικισμού και αλλαγής του δημογραφικού χαρακτήρα τής υπό κατοχή περιοχής (όπως και η οργανωμένη μεταφορά από την Τουρκία παράνομων μεταναστών) που παρεμποδίζει την εφαρμογή του δικαιώματος επιστροφής.
Προφανώς, η τουρκική αυτή πολιτική, που παραβιάζει το Διεθνές Δίκαιο, απέβλεπε και αποβλέπει στο να εισαχθεί, όπως και έγινε, ανοικτά πλέον από πλευράς Τουρκίας, η επιδίωξη ύπαρξης συμφωνίας επίλυσης με δύο ξεχωριστά «κράτη»! Μάλιστα, το ότι ο κ. Ερντογάν εμφανίζεται αντίθετος στην ένταξη στο ΝΑΤΟ της Σουηδίας και Φινλανδίας, δεν προέκυψε τυχαία και υπολογίζει ότι θα τον «πείσουν» την κατάλληλη στιγμή να μη φέρει ενστάσεις. Αυτό θα πράξει, αφού όμως εξασφαλίσει ανταλλάγματα υπέρ του, στην Κύπρο και στο Αιγαίο!
Η Τουρκία προφανώς πράττει κατά τα συμφέροντά της, εμείς, όμως, ως λαός που έχουμε καθήκον να διασώσουμε το κράτος μας, γιατί παραμένουμε αμετακίνητοι υπέρ του «ιστορικού συμβιβασμού» του 1977 και 1979, όπου, χωρίς την έγκριση του κυρίαρχου λαού, η τότε πολιτική σκέψη αποδέχθηκε αντικατάσταση του Ενιαίου Κράτους σε λύση διακυβέρνησης με βάση τη διζωνική και δικοινοτική ομοσπονδία; Μια υποχώρηση καταστρεπτική, ως η τότε επιθυμία της Τουρκίας. Αντί παράνομης εισβολής, κατοχής και εποικισμού και αντί του ατομικού δικαιώματος ένας πολίτης μία ψήφος, δέχθηκε η ηγεσία μας ότι η προς επίλυση διαφορά αφορά, δήθεν, τις δύο κοινότητες.
Το δημοψήφισμα του ΟΧΙ σε σχέση με τη λύση κατά το σχέδιο που κατέστη γνωστό με το όνομα του τότε Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ δεν είχε μονοδιάστατη χρονική ισχύ. Παραμένει ως εντολή και η υποχρέωση για πραγματική συμμόρφωση προς τη λαϊκή αυτή ψήφο. Εντολή που προσωπικά υποστήριζα και εξακολουθώ να υποστηρίζω, γιατί η Διζωνική, Δικοινοτική είναι το τελευταίο στάδιο πριν από την πλήρη επικυριαρχία της Τουρκίας.
Ένας τουλάχιστον εκ του συνόλου των υποψηφίων, ο Γιώργος Κολοκασίδης, εκπροσωπεί και προβάλλει τη θέση αυτή. Παράλληλα, η σιωπηλή πλειοψηφία των πολιτών κατανοεί πλήρως ότι οι υποχωρήσεις της Κυπριακής Δημοκρατίας από το 1977, που δεν σεβάστηκε ποτέ η Τουρκία και γι’ αυτό συνετέλεσε στην ανακήρυξη του ψευδοκράτους το 1983, δεν έχουν οδηγήσει σε δικαία, βιώσιμη και λειτουργική λύση, οπότε, αντί με ΜΟΕ, πρέπει αποφασιστικά να απαιτήσει η Κυπριακή Δημοκρατία από την Ευρωπαϊκή Ένωση την ίδια συμπαράσταση που κατέδειξε, δικαίως, σε σχέση προς άλλη ευρωπαϊκή χώρα (μάλιστα μη μέλος της) και για την Κύπρο που είναι χώρα μέλος της. Πρέπει να γίνει κατανοητόν ότι οι διαχρονικές μας υποχωρήσεις από τις αρχές και τις αξίες του Διεθνούς και Ευρωπαϊκού Δικαίου μετατρέπουν τη βουλιμία της Τουρκίας σε μια μορφή δικαίωσης της επεκτατικής πολιτικής του κ. Ερντογάν.
Η αλλαγή, λοιπόν, που όλοι ευαγγελίζονται, κύρια ξεκινά από τη δίκαιη, σταθερή και νόμιμη διεκδίκηση με έναν διαρκή αντικατοχικό αγώνα. Άλλως, η αλαζονεία και οι αξιώσεις του κ. Ερντογάν, δεν θα έχουν όρια!
