Για τη «Γειτονιά» του Στέλιου Παπαντωνίου

Έλαβα ταχυδρομικώς το βιβλίο του λίαν αγαπητού Στέλιου, «Η γειτονιά μου». Εθκιάβασά το μονονυχτού. Ο Παπαντωνίου είναι πεζογράφος χαρισματικός. Διηγηματογράφος φωτός και αληθείας. Με μια τέχνη στην ιστόρηση και τη σύζευξη του αιώνιου με το πρωτινό των γειτονιών και των χωρίων.

Οι κάτω γειτονιές της Χώρας, της πόλης, οι εσταυρωμένες από τα σκοτεινά μελετήματα του Τούρκου σκοτεινού κατακτητή και του λατινικού δόλου, έχουν τώρα τον λεπτουργό ιστορητή τους. Τον εν αληθεία και χάριτι γράφοντα και ιστορούντα.

Η Κύπρος η πρωτινή ανάμεσο Δύσης κι Ανατολής. Η Λευκωσία ως ανατολική πόλις. Ως γειτονιά αγγέλων και ανθρώπων. Ως τόπος Αγίων και αδρώπων και παιδίων και γυναικών με ψυχές γιγάντων και αγάπην τρυφεράν. Ο τόπος του Παπαντωνίου ως τόπος εφήβων πάσης ηλικίας και παλαιάς και νέας αντρείας.

Ο Άης Κασιαννός, ο ηγαπημένος ηγέτης μιας γειτονιάς, μα τι γραφώ, πολλών γειτονιών και μαχαλλάδων ρωμέικων που παν να τους βάλουν φωθκιάν, να τους γερημώσουν, μα’ν τα καταφέραν ευτυχώς τέλλεια, τζιαι γύρου–γύρου εκκλησιές, στην μέσην ο Στυλιανός, ο ευαίσθητος, ο ποιήσας και γράψας. Ο αγαπήσας τον Αναστάσην και κατανοήσας τη δύναμην του Χριστού.

Εκεί στη γειτονιά μου, το πιο μεγάλο σπίτι είναι του Χρίστου τζιαι πολλά μεάλη καρκιά πολλοπλουμή τζιαι πολλοφωτισμένη είναι ο Στέλιος από Χάντακα ως Μεγάλου Κωσταντίνου.

Εθκιάβαζα χαρούσιμα για τον άθλον να γράφεις αλήθειες πονετικές και κεχαριτωμένες. Άθλος χαρμολύπης και τέχνης του λόγου. Εικονισμός πρωτοφανούσιμος του Λόγου.

Είπα να μεν πολλομιλήσω, μα’ν το έργον του καλόν.
Να μεν τον αδικήσω.
Έγραψα κατά δύναμιν τον λόον όσον εμπόρηα της αληθείας.
Στυλιανέ μου, μάστρε της γλώσσης της γραφής, εύγε και πάλιν εύγε.